زمان در خط سیر بی نهایت پیش می تازد
گهی با مهر و گه با ماه و اختر نرد می بازد
*
به هنگام طلوع صبحدم با جلوه ی خورشید
همایون بانویی از ساکنان خانه ی توحید
پدر بنت اسد می خواند مادر فاطمه نامید
چو کعبه روی او را دید از تن پیرهن بدرید
ندا آمد به گوش فاطمه از صاحب خانه
بیا، ام علی، تو نیستی با کعبه بیگانه
درون کعبه شد آن بانوی برجسته ی عصمت
ز وادی طلب بگذشت، شد بر وادی حیرت
نمی دانم در آن حالت چه شد، چون اتفاق افتاد
میان کعبه و مولود آن چونین وفاق افتاد
همین دانم که آن بانوی گوهر پرور دریا
علی را یافت در آغوش خود در خانه اعلا
*
برای مدح او گر برگ ها باشد زبان، بس نیست
چرا که در جهان مولود کعبه جز علی کس نیست
گذشت و عدل و احسان و ورع، جزم سرشت او
مقام آدمیت را، علی اسوه، علی الگو
*
نمی دانم علی را تیغ زهرآلود دشمن کشت؟
و یا شیر خدا را رهزنی با حیله و فن کشت
و یا جهل زمان تیغی به فرق " قلب عالم " زد
جنایت را رقم برنام ِ زشت ابن ملجم زد ؟
*
" ترابی" از زمین نآید که فیض آسمان گوید
که در هر واحه ای نیلوفر دریا نمی روید
به گوش هوش فریاد دل روح الامین بشنو
هلا قتل العلی، قتل الامیرالمونین بشنو
*
تو هرگز فکر کردی پیش خود آیا به این معنا
که آن دریای رحمت، آن ولی الله، آن مولا
به هنگامی که از دیدار دنیا دست می شوید
تبسم می کند، فزت و رب الکعبه می گوید؟!
سید جواد ابوترابی
انتهای پیام/
