پاسخ به توهین زشت کارگردان گمنام به شهریار

یادداشت/ رضوان ابوترابی

بی تردید دنیای بزرگ هنر، دنیای تعریف زیبایی و روشنایی ست. دنیایی که برای برای یافتن زیبایی و به معرض تماشا گذاشتن آن همت بلندی را در کارنامه خود به ثبت رسانده است.

ما خوب می دانیم که اهالی هنر و ادب، اهالی احساس و اندیشه هستند و نگاه مهربان را به هستی و آنچه در اوست سرلوحه کار خود قرار داده اند. و این را هم خوب می دانیم که رفتار بی ادبانه در دایره ادب جایگاهی ندارد. اما در این راستا توهین و رفتار دور از ادب و شان یک هنرمند، از یک نفر به اصظلاح هنرمند دل خیلی از اهالی فرهنگ و هنر را به درد آورد.

این که شهریار بزرگ است یا نه؟ یا روز شعر نباید بنام شهریار انتخاب می شد و یا نمی شد؛ بحث های دیگری را طلب می کند. اما این که به جای نقد و انتقاد بیاییم با ادبیاتی بسیار زشت و شنیع، یک شاعر را که عمر خود را در راه ادبیات کشور گذاشته، مورد توهین و الفاظ رکیک قرار بدیم. نهایت بی انصافی و غیر اخلاقی است.

قطعا ابراز چنین حرف هایی نشان از عدم آگاهی و توانمندی یک شخص دارد. البته شاید هم فکر بلند پروازانه ای در سر چنین شخصی باشد. چرا که تعدادی برای مطرح کردن خود اقدام به تخریب افرادی می کنند که مورد احترام جامعه است و با این ترفند اسم خود را بر زبان ها می اندازند تا برای خود شهرت کسب کنند. اما باید پذیرفت؛ کسی که بالاتر از محدوده توانایی خود پرواز کند با سر به زمین می خورد. 

قطعا خود ایشان هم خوب می دانند که اشخاص ماندگاری مثل شهریار با چند جمله بی ادبانه تخریب نمی شوند. و اگر صحبت از بزرگان شعر است یادمان باشد که شهریار چه احترام خاصی به بزرگان شعر داشت و چگونه از حافظ یاد می کرد. همان حافظی که شهریار در شیراز با خواندن شعر" حافظ خداحافظ" سر روی آرامگاه حافظ می گذارد و بیهوش می شود. 

سخن را کوتاه می کنم و آن شخص را که از نظر ادبی و هنری در مقامی نمی بینم که حتی نامش را ببرم به شنیدن یک جمله که در جامعه دهان به دهان می چرخد، دعوت می کنم:

کسی که حرف زدن بلد نیست، باید حرف نزدن را یاد بگیرد/

انتهای پیام/