به گزارش یکتاپرس زمانی که ۴۰ سال پیش، دیرینه شناس مشهور مری لیکی برای اولین بار یک ردپای انسانی را در تانزانیا کشف کرد، شواهد موجود بسیار مبهم بوده و باستان شناسان در این زمینه اطلاعات اندکی داشتند.
در این زمان، لیکی توجه خود را بر سایر ردپاهای فسیلی متمرکز کرد که می توانستند به وضوح با انسان‌های اولیه مرتبط شوند. این ردپاها که در مکانی به نام Laetoli G یافت شده اند، اولین شواهد واضح از راه رفتن انسان های اولیه روی دو پا و به صورت قائم بود.
به تازگی یک تیم پژوهشی جدید، ردپاهای گیج کننده فوق را به کمک فناوری های نوین دوباره مورد بررسی قرار داده و عکس ها و اسکن های سه بعدی را در دسترس سایر محققان قرار دادند تا این آثار مورد بررسی قرار گیرند.
ریک پاتس، مدیر پروژه منشأ انسانی مؤسسه اسمیتسونیان، در رابطه با آثار فوق الذکر می‌گوید: این ردپاها برای بیش از ۴۰ سال به عنوان یک معما باقی ماندند. این ایده واقعاً هیجان انگیز است که دوباره آنها را مورد مطالعه قرار دهیم.
موضوعی که دانشمندان را برای مدتی طولانی گیج کرده، این است که این ردپاها با ساختاری پهن و انگشتان بزرگی بوده و تخمین زده می شود حدود ۳ میلیون و ۷۰۰ هزار سال قدمت داشته باشند. به گزارش سیناپرس، این سال یابی باعث گیج تر شدن پژوهشگران شده است زیرا با سایر موارد شناسایی شده در جهان مطابقت ندارند.
جرمی دیسیلوا، یکی از پژوهشگران این تیم تحقیقاتی و دیرینه انسان شناس مرکز مطالعاتی دارتموث، در این رابطه گفت: آنها وزن و حرکت پای مناسبی نداشتند که به راحتی به عنوان انسان شناسایی شوند، بنابراین ما نیازمند مطرح کردن فرضیات دیگری بودیم. برای مثال این احتمال نیز در نظر گرفته شد که ردپای مورد بحث، به گونه ای منقرض شده از خرس ها تعلق داشته باشند.
او و سایر محققان در سال 2019 به تانزانیا بازگشتند و از نقشه‌های اصلی لیکی برای یافتن آثار مرموز استفاده کردند که در لایه ای از خاکستر آتشفشانی که سرد و سخت شده بود حفظ شده بود.
الیسون مک نات، از دیگر محققان این تیم تحقیقاتی، از دانشگاه اوهایو، مکانیسم پای توله های خرس سیاه را در یک مرکز نجات حیات وحش در نیوهمپشایر مطالعه کرد تا ببیند آیا خرس کوچکی که روی پاهای عقب خود راه می روند می توانند ردپای مشابهی از خود بر جای بگذارد یا خیر. به گزارش سیناپرس، او یک سینی سیب در دست داشت تا توله ها را به سمت خود جذب کند. هر قدم توله های خرس در مسیری از گل ثبت شد تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.
به گفته این پژوهشگر، خرس هایی که به صورت راست راه می روند، ابتدا مانند انسان ها روی پاشنه پای خود وزن می‌اندازند اما نسبت پاها در خرس ها یکسان نیست، بنابراین ردپای فسیلی مورد نظر ما قطعا متعلق به خرس ها نبوده و باید فرضیات دیگری را در نظر گرفت.
در ادامه، بررسی عوامل دیگری مانند فاصله بین ردپاها، باستان شناسان را به این نتیجه رساند که این ردپاها توسط گونه ای ناشناخته از یک جد بسیار اولیه انسان باقی مانده است.
ریک پاتس در این رابطه می گوید که ما در حال دست و پا زدن بین شناسایی یک خرس باستانی یا یک انسان باستانی هستیم و باید در نظر گرفت که ممکن است نوع راه رفتن یک خرس باستانی منقرض شده با خرس های امروزی متفاوت باشد.
ویلیام هارکورت اسمیت، انسان شناس موزه تاریخ طبیعی آمریکا که در این تحقیق شرکت نداشت در این رابطه گفت که متقاعد شده است که این ردپا متعلق به یک خرس نیست، اما نمی توان اطمینان داشت به به یک انسان منقرض شده تعلق دارد. به گزارش سیناپرس، این آثار ممکن است متعلق به نوعی از میمون‌های غیرانسانی، یا گونه ای انسان نما باشد.
انتهای پیام/
