مشغله ی ذهنی اهالی فرهنگ و هنر در این کشور غم نان است

گفتگوی یکتاپرس با عبدالرضا پارسا بازیگر سینما، شاعر و نقاش

عبدالرضا پارسا: با درود و خسته نباشید به شما و همکاران گرامی در خبرگزاری یکتا پرس و سپاس از اینکه این فرصت و برای بنده فراهم نمودین و تشکر ویژه از جناب استاد ابوترابی عزیز که همواره جویای احوال هنر مندان و اهالی فرهنگ و هنر بوده و هستن واقعا این همراهی و همدلی از طرف تیم یکتا پرس در این وانفسا که کسی جویای احوال اهالی فرهنگ و هنر نیست و دغدغه آنها را ندارند بسی جای دلگرمی و شکرانه دارد .

از باب معرفی مختصر بگویم بنده عبدالرضا پارسا متولد شهریور 1357 در زنجان که بنا به موقعیت کاری به تهران مهاجرت کرده و ساکن پایتخت هستم. عمده  فعالیت هنری من که به طور جدی و مستمر از سال 1390 شروع شده در زمینه بازیگری سینما و تلویزیون می باشد که تا کنون در بیش از چندین فیلم بلند سینمایی و سریال های تلویزیونی و چند ده فیلم کوتاه سینمایی ایفای نقش نموده ام. فارغ التحصیل بازیگری از مدرسه فیلم سازی هیلاج با مدیریت جناب آقای امیر شهاب رضویان هستم. همچنین در زمینه نقاشی نیز نمایشگاه هایی در ایران و آلمان برگزار کرده ام که متاسفانه بازخورد خوبی در داخل کشور نداشته ام و به همین دلیل عمده فعالیت خود را در این زمینه در خارج از کشور پی گیری می کنم.

از دستاوردها ی خود به چند مورد اشاره می کنم: برنده جایزه بهترین بازیگر ویژه مرد از جشنواره تریون آمریکا سال 2018 برای فیلم کوتاه هارمونی به کارگردانی آقای محمد هرمزی – برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از جشنواره فیلم کوتاه زنجان – حضور در جشنواره بین المللی فیلم مسکو به همراه آقای حمیدرضا قاسمی که موفق به کسب تندیس بهترین فیلم این دوره از جشنواره شدیم. در سال 1397 هم در نمایشگاه کتاب تهران مجموعه شعر سپید من با عنوان قرارمان جایی میان همین خطوط با استقبال مواجه شده و به چاپ سوم رسید.

آیا تا به حال در حرفه خود با مشکلاتی روبرو شده اید؟: اولین و بزرگترین و مداوم ترین مشغله ی ذهنی اهالی فرهنگ و هنر در این کشور غم نان است که سازمان های مرتبط، تاکنون چاره جویی نکرده اند. گاهی هم جهت طلب کمک و یا تسهیل امور مراجعه می کنیم تنها جوابی که می شنویم این است: هنر که نشد کار، آب و نان ندارد، بروید دنبال کاری که شکمتان را سیر کنید. کافی ست دولت به این مورد بیشتر و جامع تر نگاه کند که اگر جامعه فرهنگ و هنر پرکارتر عمل کند و نگران فردای خود نباشد بسیاری از هزینه های سربار دولت کاهش خواهد یافت و همین جامعه بهترین و بزرگترین یار دولت خواهد بود. فرهنگ سازی و آموزش های جامعه شناختی در دنیا بیشتر از طریق هنر و به ویژه فیلم و انیمیشن ارایه می شود زیرا تاثیر گذارتر بوده و هزینه ای حفظ و نگهداشت دولت را کاهش می دهد.

ریشه این مشکلات را در کجا می بینید؟: اکثرا به این موضوع که فکر می کنم به این نتیجه می رسم که آیا تا کجا حافظ و سعدی و فرشچیان و کیارستمی و انتظامی و شجریان و امثال این نیک مردان به داد ما خواهند رسید؟! چرا تلاشی برای افزودن به این لیست بلند بالا نمی کنیم. این بد است که فکر کنیم همین ها را داریم کافی ست. فیلم های ما آنقدر بازیگر و چهره تکراری دارد که مردم خسته شده اند و فیلم را ندیده می دانند چه خبر است. دریغ از تنوع، در صورتی که در دانشگاهها و آموزشگاههای به قدری استعداد وجود دارد که همه فقط به عشقی که در این زمینه دارند تلاش می کنند و هیچ امیدی به دیده شدن و شناخته شدن ندارند.

کارگردانان بخش سینمای کوتاه برای ساختن فیلم یا قرض می گیرند یا ماشین می فروشند و از خود مایه می گذارند که فیلم تولید کنند،. خلاصه بگویم درد دارد وقتی در کشور خودت نتوانی حتی عضو خانه سینما باشی و یا کارت عضویت نهاد مرتبط با صنف خودت را بگیری. این را در مورد خودم می گویم که برای عضویت در صندوق هنر کارت چندین نامه و مجوز و تاییدیه باید بگیرم تا شاید بتوانم به عضویت یکی از آنها در بیایم. با یک آمار می توانید متوجه شوید که همکاران من در راستای تولید فیلم کوتاه  چه جایگاهی برای کشورشان در عرصه جهانی کسب کرده و از آن مراقبت می کنند.  

حرف یا پیام آخر: ما را ببینید، ما را بشنوید، ما برای این خاک مانده ایم و می تپیم.

امیدوارم واقعا تمامی خانواده بزرگ فرهنگ و هنر کشور در آرامش بیاسایند. آرزوی بهروزی و پیروزی برای شما و یکتاپرس و اهالی رسانه دارم و ممنونم از این فرصتی که برایم ایجاد کردید.

انتهای پیام/

مصاحبه گر: سمیه بحر کاظمی

دبیر بخش فرهنگ وهنر: رضوان ابوترابی