به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس، افزایش سن و بیماری های مزمن سبب ناتوانی جسمانی می شوند. بی تحرکی این ناتوانی را تشدید می کند. بی فعالیتی برگشت پذیر است اما اجتناب ناپذیر نیست زیرا یک سوم از مردان و دو سوم از خانم ها سه جلسه در هفته راه رفتن تند را دشوار می پذیرند.
حدود یک ششم از افراد جامعه زندگی بدون فعالیت دارند یا در حدی فعالیت دارند که تاثیری در افزایش سلامتی ندارد. افراد پیر یا با بیماری های مزمن آمادگی بیشتری برای اثرات سوء بی فعالیتی دارند. بی فعالیتی سبب کاهش آمادگی جسمانی و کاهش خونرسانی و فعالیت های بیوشیمیایی سلول عضلانی می شود بنابراین بی فعالیتی هیچگاه نباید طبیعی تلقی شود بلکه توان بخشی به طور فعال باید تشویق شود.
فعالیت فیزیکی آمادگی جسمانی افراد مسن را برای انجام کارهای روزانه بیشتر می کند و از وابستگی آنها به دیگران می کاهد. فعالیت فیزیکی با صرف انرژی همراه است بنابراین رژیم غذایی افراد مسن بهبود می یابد و نیاز آنها به ویتامین ها و مواد معدنی که در شرایط بی فعالیتی ممکن است کمتر استفاده شوند، برآورده می شود.
فعالیت فیزیکی از نفخ شکم و یبوست نیز جلوگیری می کند. فعالیت فیزیکی با تقویت عضلات و افزایش هماهنگی بین عملکرد آنها میزان افتادن در افراد مسن را کاهش می دهد و میزان شکستگی ها نیز کاهش می یابد.
بیماران مسن با آرتریت روماتوئید با ورزش کردن وضعیت بهتری پیدا می کنند و میزان ساعت کاری آنها افزایش می یابد. تعداد مفاصل دردناک و متورم و درجه درد و تورم کاهش می یابد.
متاسفانه بیشتر مردم به طور منظم ورزش نمی کنند یا در حدی است که اثری روی سلامتی آنها ندارد. برای حفظ سلامتی قلبی ریوی جامعه باید آنها را تشویق به فعالیت فیزیکی کنیم. در سنین بالا شدت ورزش باید تدریجا هفته به هفته اضافه شود تا حداقل سی دقیقه بدون توقف ورزش کنند.
*دکتر حسین فراهینی، متخصص ارتوپدی، فوق تخصص جراحی زانو، استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران و رییس بخش آموزشی ارتوپدی بیمارستان رسول اکرم(ص)
انتهای پیام/
