به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس؛ زن از حیث یک انسان دارای حقوق متعدد است و از طرف دیگر، صحبت کردن از حقوق زن به صورت عام تمام حقوق را در بر می‌گیرد که یک شخص از حیث یک انسان دارای خصوصیاتی است. بحث مفصل پیرامون هر حق زن بسیار گسترده بوده و در این مجموعه به معنی پوشش کلی حقوق متذکره نمی‌باشد.
اگر غرب در جهت منافع سرمایه‌داری و لیبرالیسم از زیبایی و فریبندگی زن برای عرضه‌ی محصولات تجاری خود بهره ببرد، جای تعجب نیست، اما نگاه شیء انگارانه و تبلیغاتی به زن در ایران چه توجیهی دارد؟
برای انهدام یک تمدن نابودی سه چیز لازم است. خانواده، نظام آموزشی، الگو‌ها و ارزش‌ها. برای مورد اولی منزلت زن را باید نابود کرد مثل استفاده ابزاری از زن برای تبلیغات و تجارت، برای مورد دومی منزلت معلم را به نابودی می‌کشانند و برای مورد سومی منزلت ارزش‌ها و الگو‌های اسلام و ایران استفاده می‌کنند؛ که کشور‌های غربی برای نابودی تمدن ایران اسلامی از هر سه موارد بهره‌های کافی را برده اند و حتی در بسیاری مواقع دستمایه سیاسی شده و گاهی هم برخی افراد در نزدیک انتخابات برای رای گیری از هرسه موارد استفاده می شود.
سلامت روان یکی از جنبه‌های زندگی بشر است که توجه به آن از دیرباز وجود داشته است. از آنجا که کلیشه‌های جنسیتی با نوعی تقسیم‌بندی "زنانه - مردانه" شرایط خاصی را برای دو جنس ایجاد می‌کنند، میزان و کیفیت سلامت آن‌ها را هم تحت تأثیر قرار می‌دهند. کلیشه‌های جنسیتی از جمله عوامل مؤثر بر سلامت زنان هستند. زنان در گذر از دوره‌های مختلف زندگی خود تحت تأثیر کلیشه‌های جنسیتی شرایط متفاوتی را تجربه می‌کنند. این تفاوت‌ها اولویت‌های متفاوتی رادر مدیریت سلامت ایجاد می‌کند که اغلب نادیده انگاشته می‌شود.
در اینکه تحول ساختاری اجتماع، جامعه را به‌سوی مصرف‌گرایی پیش می‌برد، شکی نیست. زیرا تبلیغات دیداری و شنیداری رسانه‌های رسمی و مجازی، بیلبوردها، اتوبوس‌ها، مراکز خرید و دیوار‌های شهر، همه‌جا را پرکرده‌اند تا سبکی متفاوت از رفتار، تفکر، روابط انسانی، تغذیه و پوشش را در سطح جامعه رواج داده و زندگی ایرانی و اسلامی ما را دستخوش تغییر کنند.
دکتر حسین رضایی جامعه شناس می‌نویسد: کلیشه‌های تعریف شده از "زن زیبا" از طریق صنعت مد، مجله‌ها، فیلم‌های هالیوود، آگهی‌ها و بطور کلی رسانه‌های ارتباط جمعی بطور مرتب ارائه می‌شود. بر طبق این تعریف، اندام "زیبای" زنانه بیش از حدطبیعی لاغر است، یعنی از رژیم غذایی سالم برخوردار نیست؛ و زن خوش اندام هیچ‌وقت یک شکم سیر غذا نمی‌خورد! این تصویر لاغری اندام به‌قدری در رسانه‌های گوناگون تکرار شده است که یکی از موازین "خوش اندامی" برای زن، لاغری بیش از حدطبیعی شده است. بنابراین تعریف "زیبایی" اندام که مرتب از طریق همۀ رسانه‌ها تکرار می‌گردد، نتیجه‌گیری در مورد تعریف "زشتی" اندام خیلی راحت به‌دست می‌آید: "زن چاق" کاملا بی‌ریخت است و جذابیت جنسی ندارد. حتی زنی که هیکل متوسط و معمولی دارد، نسبتاً چاق محسوب می‌شود!
پژوهشگران و فعالان اجتماعی تلاش دارند این حقیقت را که معیار لاغری برای زیبایی‌اندام زنان کاملا مصنوعی بوده و با واقعیت زندگی طبیعی هم‌خوان نیست، به میان مردم برده وبا معیار‌های ساختگی و غیرطبیعی زیبایی مبارزه کنند. آن‌ها بطور نمونه به عروسک باربی اشاره می‌کنند که باقد بیش از ۲ متر، تنها ۴۶ کیلوگرم وزن دارد، در حالیکه متوسط قد و وزن زن آمریکایی به ترتیب ۱۶۳ سانتی‌متر و ۶۶ کیلوگرم است. اگر عروسک باربی در همان ابعاد جان می‌یافت، نمی‌توانست وزن خود را حمل کند، نمی‌توانست قاعدگی ماهانه داشته باشد و البته به هیچ‌وجه امکان باروری و بارداری نداشت!
اما این مسأله درواقع ربطی به کنترل زن برروی بدن خویش ندارد، بلکه مربوط به چیزی است که به عنوان تعریف "زیبایی" به زن تحمیل می‌شود، تعریفی که با واقعیت زندگی اصلاً مطابقت ندارد، کاملاً ساختگی است و در بسیاری موارد زیانبار بوده ونه تنها به کاهش اعتماد به‌نفس بلکه به انفعال فردی و اجتماعی آنان نیز می‌انجامد. اگر تا نیمۀ سدۀ بیستم، کنترل بر روی زن از طریق تعریف محدود نقش و جایگاه زن در خانواده و اجتماع و حتی تعریف شیوۀ مناسب رفتار برای زن در زندگی حتی در رابطۀ جنسی انجام می‌گرفته است.
امروزه این تعریف‌ها جای خود را به تعریف "زیبایی زنانه" و"جذابیت جنسی" برای شکل و قیافه و بدن زن داده است. جالب اینکه این کنترل از طریق خود زن به شیوۀ قانع کردن او در پذیرفتن معیار زیبایی صورت می‌گیرد. زن "زیبا" یعنی زنی که بلندقد و لاغر باشد و پوستی روشن یا برنزه و بدون چروک داشته باشد. با همین تعریف از زیبایی است که همۀ صنعت‌های زیبایی‌سازی، از تولید لوازم آرایش گرفته تا مد و لباس و از مؤسسه‌های کمک به لاغری گرفته تا جراحی زیبایی، زنان را مورد سوءاستفاده قرار می‌دهند.
اما اقتصاد تنها وجه قضیه نیست بلکه زن از خودپذیری و دوست داشتن موجودیت خود محروم می‌شود و همیشه احساس ناخوشایند نارضایی از ظاهر خویش را، چون باری سنگین بدوش می‌کشد. باری که مانع از تحرک اجتماعی وی و استفاده از توانایی‌های واقعی او درجامعه می‌گردد. در این مدل ساختگی ارائه شده از "زیبایی"، اندام زنانه توسط مانکن‌هایی تعریف می‌شود که وزن آن‌ها ۲۰ درصد کمتر از وزن معمولی متناسب با قد آن‌هاست. این مانکن‌ها حدود ۲۰ تا ۲۵ سال سن دارند، صورت هیچ‌یک از آن‌ها چروک ندارد و قد هیچ‌کدام از آن‌ها کوتاه نیست و با این تصویر، زنی که باردار شود و بچه به دنیا آورد و طبیعت، آثار مادری را بر شکم و سایر اندام‌هایش بگذارد، جایی ندارد!
امروزه متاسفانه لاغری بیمارگونه تبدیل به معیار زیبایی‌اندام زنانه شده است که هیچ ارتباطی به مبحث سلامتی نداشته و باید با آن به شکل کاملاً برنامه‌ریزی شده‌ای مقابله نمود.
انتهای پیام/
