به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ از حضور آمریکا و آلمان و کمک این کشورها به صدام در 8 سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و نقش آنها در بمباران شیمیایی سردشت بارها و بارها گفته شده است اما نقش ژاپن در تجهیز سلاح های شیمیایی به صدام کمتر توجه شده است.
برگرفته از کتاب کاهن معبد جینیجا؛ اکونوشیما جزیره ای است که ژاپنی ها پیش از جنگ جهانی دوم در آن بمب های میکروبی و گازهای اعصاب و خردل تولید می کردند.
کارگران کارخانه تولید بمب های میکروبی، گازهای شیمیایی کودکان و دانش آموزان بوده اند. عکس ها نشان دهنده گروه های متعدد دانش آموزی است که بی اطلاع از اهداف و ماهیت کارخانه، برای ابزار وفاداری و ادای دین خود به وطن، در این کارخانه هولناک کار کرده اند. کارخانه در سال 1929 در اوج بوده و ارتش ژاپن را به یکی از مخوف ترین ارتش های جهان تبدیل کرده است.
بخش اول موزه مراحل ساخت بمب و نمونه هایی از آن را به نمایش گذاشته و بخش دوم به آتار وحشتناک این گونه سلاح ها اختصاص پیدا کرده است. بخش اول و دوم به وسیله یک راهروی سه چهار متری از هم جدا شده اند و روی دیوار عکس های قربانیان این بمب ها با پوست های کنده شده، صورت های سوخته و بدن های تاول زده، قرار دارد
در کمال ناباوری عکس هایی از قربانیان ایرانی در اثر بمب های شیمیایی عراق نیز در آن جا دیده می شود. عکس جانبازانی که در اثر استنشاق گاز خردل یا سایر گازهای شیمیایی به شهادت رسیده اند، و روی دیوار موزه، زیر آن عکس ها با حالت مبهمی نوشته شده است که این ها قربانیان بمب های شیمیایی در جنگ ایران و عراق هستند، اما بازدیدکنندگان غیر ایرانی این عکس ها، به سختی متوجه می شوند که دقیقا چه کسی علیه چه کسی از این سلاح ها استفاده کرده است. کمی آن طرف تر عکس هایی از مردم سردشت به دیوار آویخته شده که مشهورترین عکس چیمن است؛ دختر بچه ای که در حادثه بمباران شیمیایی دچار سوختگی شده بود.
صفحه ای دیگر از کتاب کاهن معبد جینیجا؛ سال 1364 وقتی برای اولین بار گونه ای عجیب از بمب های شیمیایی بر سر رزمندگان فرود آمد، انبوهی از جوان های آسیب دیده به کشورهای مختلف اعزام شدند تا از رنج این جراحت پیش بینی نشده رها شوند. یکی از کشورهای میزبان، ژاپن بود که فقط دو نفر از مجروحین شیمیایی به آن کشور اعزام شده بودند. خانم دکتر تسویا پرونده های این دو نفر را پیدا کرده بود و بعد از سی سال با پژشک معالج آنها ملاقات کرده بود. پزشک معالج گفته بود بدون شک هر دوی آنها تا حالا جان باخته اند؛ اما این گونه نبود. آقای فروزان، یکی از آن دو جوان جانباز ، امروز کنار ما بود و بعد از 31 سال به ژاپن برگشه بود. خانم دکتر تسویا وقتی از این خبر مطلع شد؛ از شدت تاثیر گریه کرد.
گزارش نشریه فارین پالیسی از کمک آمریکا به صدام برای این حمله؛ پرونده های سیا نشان می دهد، آمریکا در حمله شیمیایی به ایران به صدام کمک کرده است.
هشتم تیرماه 1366 چند فروند هواپیمای بعثی، سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و 7 بمب خردل در نقاط مختلف شهر انداختند که 2 بمب در بازار شهر و 2 بمب دیگر در منطقه مسکونی افتاد؛ ۳ بمب دیگر نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمد که در شهر 1200 نفری سردشت تعداد زیادی از مردم مصدوم شدند و 130 نفر به شهادت رسیدند.
رژیم بعث در این حملات از گاز خردل و اعصاب استفاده کرده بود. لیکن شدت بمباران و نوع سلاح شیمیایی بکار برده شده در این شهر موجب شد، سردشت اولین شهر قربانی جنگ افزار‌های شیمیایی در جهان پس از بمباران اتمی شهر هیروشیما شناخته شود، که نه تنها نماد مظلومیت ملت ایران است؛ بلکه نماد برخورد دوگانه مجامع بین‌المللی در جهت تأمین منافع ابرقدرت‌ها و مستکبرین نیز هست.
این حادثه از سوی رسانه‌های غربی و کسانی که مدعی اعاده حقوق بشر و دموکراسی هستند در سکوت خبری قرار گرفتند و مسکوت ماند.
بیش از 400 شرکت تولیدکننده مواد شیمیایی، از عراق برای تجهیز شیمیایی حمایت کردند که بیشترین آنها از آلمان و انگلیس بودند. این در شرایطی است که آلمان به عنوان تنها کشوری شناخته می‌شود که کنوانسیون ژنو را امضا کرده و اتحادیه اروپا نیز اجازه دارد با بازرسی مدام از صنایع شیمیایی آن کشور مانع از تولید سلاح‌های شیمیایی در آن کشور شود. اما آن چنان که مشاهده می شود، متاسفانه کشورهایی که کنوانسیون را امضا کرده اند در صف اول جنایت قرار دارند.
جمهوری اسلامی ایران در پی استفاده وسیع رژیم بعث عراق از سلاح‌های شیمیایی بارها این موارد را به سازمان ملل متحد گزارش داد و دبیرکل سازمان ملل متحد نیز با یک هیئت کارشناسی پس از شش روز حضور در ایران، استفاده از سلاح‌های شیمیایی را تایید کرد که نتیجه آن محکومیت به کارگیری از سلاح‌های شیمیایی بود. اما نکته جالب این است که نام کشور عراق در این گزارش ذکر نشد.
در مقابل ایران برای نشان دادن این جنایت با اعزام مجروحان شیمیایی سردشت به کشورهای مختلف توانست ابعاد این فاجعه را آشکار کند.
قابل ذکر است، سازمان منع سلاح‌های شیمیایی (pocw)با یک مقدمه، ۲۴ ماده و سه متن پیوست، وظیفه اجرای کنوانسیون را که مقر آن در لاهه هلند است، بر عهده دارد و سالانه آذرماه اجلاسی با حضور کشورهای عضو این سازمان و تعدادی از قربانیان سلاح شیمیایی جهت گرامیداشت آنان برگزار می‌گردد.
در این راستا، گرامیداشت سالروز حمله شیمیایی به سردشت بعنوان روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی برگ دیگری از جنایات بی‌شرمانه آمریکا و غرب باعنوان حقوق بشر است و یادآوری این واقعیات مهم نمایانگر نقض دهشناک و مرگ‌آور حقوق بشر از سوی رژیم آمریکا و دست نشانده‌های غربی آن و تبیین تلاش‌های صادقانه ایران برای مقابله موثر با سلاح‌های کشتار جمعی است.
انتهای پیام/
