یادداشت// سعید طلوعیان، رئیس اندیشکده مطالعات شهر و انسان
به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ ما اهالی تهران اکنون ساکن شهری هستیم که گذشته‌ای متفاوت داشته، من وضعیت امروزین شهرمان را "تهران" می نامم و آن را متفاوت می یابم از وضعیتی که نامش را به طور نمادین "طهران" می‌گذارم.
تهران و طهران نمادی از دو وضعیت حاکم بر مناسبات میان شهر و انسان است؛ طهران شهری بود که تابع مناسبات انسانی است اما تهران شهری است که انسان را به مسلخ مناسبات درهم‌تنیده تکنیک و سرمایه برده است.
طهران شهری بود که بر مدار هویت‌های دینی، اعتقادی، سنتی، تاریخی و جغرافیایی بر خود سامان می داد و تهران شهری است که هویت شبه مدرن را تجلی می‌دهد آنهم در خشن‌ترین و نابسامان‌ترین وجه ممکن خود.
طهران در سازه شهری خود مناسبات اجتماعی سنتی-اعتقادی ما را قوام می‌بخشید: در طهران ما حیاط داشتیم، همسایه داشتیم، کوچه داشتیم، محله داشتیم، صاحب هویت‌های کوچک و علقه‌افرین بودیم، و تهران شهری است که همچون بولدوزری در حال تخریب مناسبات اجتماعی مطلوب و ساخت مناسبات اجتماعی جدیدی است که با هویت های خرد می ستیزد و انسان را بدون هویت، رهنمون ازخودبیگانگی می‌کند.
طهران شهری بود با معماری ارگانیک، دارای اصالت و دارای سامان شهری سنت-هویت‌محور که ما را با همین اجر و سیمان و سنگ به هویتمان، به تاریخمان، به اداب و مناسک زندگی‌مان گره می‌زد و تهران با همین اجر و سیمان و سنگ ترکیبی هویت_سنت‌ستیز از سازه شهری رقم زده و انسان را زیر خود مدفون و محبوس کرده و پدیده نیهیلیسم شهری را تعین بخشیده است.
از طهران تا تهران، راه اشتباه زیاد آمدیم، از تهران تا طهران هم راه کمی نخواهیم داشت... انچه مهم است درک دوباره طهران با همه شاخصه‌ها و مناسبات و مختصات‌ش است؛ تا مزه طهران را در شهر زندگی ذهنمان نچشیم تنها فایده رنجی که از تهران بر ما می‌رود گفتن این جمله خواهد بود که "تهران جای زندگی نیست"
آغاز حرکت به سمت طهران با چشیدن مزه آن حاصل می‌شود؛ لحظه‌ای که اراده کنیم و بگوییم؛ "طهرانم آرزوست"
انتهای پیام/
