مراسم تایپوسام

به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، هر سال بیشتر از 1.5 میلیون نفر در فستیوال تایپوسام در کوالالامپور مالزی شرکت می‌کنند.

درباره مراسم تایپوسام

داستان از آنجایی خطرناک می‌شود که مردم در فستیوال تایپوسام با سیخ یا حتی چاقو آشپزخانه تمام بدنشان و حتی صورت‌هایشان را سوراخ می‌کنند. شاید تصورش هم برایتان سخت باشد، اما این سنت برای بعضی از پیروان این مذهب جز اصلی جشن تایپوسام تلقی می‌شود و با میل و عشق کامل این کار را انجام می‌دهند و حتی آن را لذت معنوی تلقی می‌کنند.

قانون برگزاری مراسم 

بعضی ها یک ظرف بزرگ پر از شیر را حمل می‌کنند تا با تحمل کردن وزن آن به خودشان ریاضت دهند.

بعضی دیگر سرشان را می‌تراشند و بعضی دیگر به عبادت می‌پردازند. حتی بعضی‌ها نذر می‌کنند و کل مسیر راهپیمایی جشن را سینه‌خیز می‌روند. حتی بعضی‌ها کودکان تازه متولد شده‌شان را با زنجیر و قلاب به نیشکر وصل می‌کنند و اینگونه راهپیمایی می‌کنند و در این میان بعضی دیگر بدنشان را سوراخ می‌کنند و یک علم بزرگ و رنگارنگ به نام کاوادی با خودشان حمل می‌کنند و اینگونه توجه خود را به خدایشان نشان می‌دهند.

در واقع این علم یک سری سیخ دارد که در بدنشان فرو می‌رود و افراد باید با تحمل درد سیخ‌های آهنی، وزن علم را هم تحمل کنند و به رژه خود ادامه دهند.

فلسفه درد‌کشیدن در فستیوال تایپوسام

گفته می‌شود که مردم این آیین با درد‌کشیدن می‌خواهند که نفسشان را مدیریت کنند و خشم و تمام ضعف‌های خودشان را کنار بگذارند و یک ارتباط معنوی با موروگان، خدای خودشان پیدا کنند.

خیلی از مردمانی که به انجام این سنت دردناک می‌پردازند، عقیده دارند که سوراخ‌کردن بدنشان در حضور خدایشان اصلا و ابدا دردی برایشان ندارد و به رشد روحانی آن‌ها کمک می‌کند.

نحوه پایان دادن به مراسم تایپوسام

شاید این جشن از بیرون به نظر یک ریاضت تمام عیار به نظر برسد. اما شرکت‌کنندگان در تایپوسام، آن را یک تجربه مثبت تلقی می‎‌کنند. چراکه در حقیقت سوراخ‌های بدنشان یک سری زخم سطحی به جا می‌گذارند که در طول یک هفته خوب می‌شوند و بار معنوی مراسم برایشان بیشتر از درد فرو بردن این سیخ‌های آهنی به تنشان است.

به عقیده پیروان این آیین، روزه‌گرفتن و پوشیدن کاوادی کار سختی نیست و اتفاقا روزهای باقی مانده سال است که برایشان سخت می‌گذرد. به نظر این مردم تحمل بار سنگین مسئولیت خانواده سخت‌تر از تحمل ۴۸ روز ریاضت این مراسم است. چراکه این ۴۸ روز بالاخره تمام می‌شود، اما آن ۳۰۰ روز معمول زندگی طولانی‌تر و سخت‌تر است.

انتهای پیام/