اعتیاد به سلفی اختلال روانی است؟

البته سلفی گرفتن فقط عکس گرفتن نیست. این رفتار می تواند شامل تغییرات ویرایشی با رنگ و افکت گذاشتن، تغییر پس زمینه، اضافه کردن افکت های غیرطبیعی به عکس قبل از بارگذاری در فضای مجازی باشد که ریشه اصلی آن نداشتن رضایت از وضعیت ظاهری و شرایطی است که شخص با آن زندگی می کند. این امکانات غیرضروری در عین حال جذاب و پرطرفدار با همه توان باعث افزایش میزان سلفی گرفتن در اشخاص به خصوص در میان نوجوانان دختر و حتی بزرگسالان شده است.

سلفیتیس اصطلاحی است که عادت یک نفر برای گرفتن عکس‌های زیاد و گذاشتن آن در اینستاگرام، فیس بوک، اسنپ چت و دیگر سایت‌های رسانه‌های اجتماعی است.

سلفیتیس یا التهاب سلفی از کجا آمد؟

در ۳۱ مارس ۲۰۱۴، مطلبی در وب‌سایت Adobo Chronicles منتشر شد که ادعا می‌کرد انجمن روان‌پزشکی آمریکا (APA) «سلفیتیس» را به‌عنوان یکی از اختلالات روانی جدید طبقه‌بندی کرده است. نویسندهٔ متن تعریف این انجمن را این‌گونه نقل کرده بود: «تمایل وسواس‌گونه و اجباری برای عکس‌برداری از خود و انتشار آن در رسانه‌های اجتماعی به‌عنوان راهی برای جبران کمبود عزت نفس و برطرف کردن فقدان صمیمیت.»

همچنین، در همان مقاله ادعا شده بود که این اختلال ۳ سطح دارد:

مرزی: «حداقل ۳ بار عکس گرفتن از خود بدون ارسال آنها در رسانه‌های اجتماعی»

حاد: «گرفتن عکس از خود حداقل ۳ بار در روز و قرار دادن تمام عکس‌ها در رسانه‌های اجتماعی»

مزمن: «اشتیاق غیرقابل‌کنترل شبانه‌روزی برای عکاسی از خود و ارسال آن به رسانه‌های اجتماعی بیش از ۶ بار در روز»

اختلال سلفیتیس واقعا وجود دارد؟

بنابراین، به‌گمان ما، جالب بود که ببینیم آیا می‌توان ادعا کرد که گرفتن عکس‌های سلفی می‌تواند یک رفتار وقت‌گیر و بالقوه‌وسواسی باشد یا نه. این همان کلیشه‌ای است که باعث شد بسیاری از افراد، داستان ساختگی مذکور را باور کنند. ما در دو پژوهش، مفهوم سلفیتیس را آزمودیم و داده‌هایی را مبنی بر آن در تطابق با سه سطح ادعاشده (مرزی، حاد و مزمن) جمع‌آوری کردیم؛ در نهایت، مقیاس روان‌سنجی خودمان برای ارزیابی مؤلفه‌های فرعی التهاب سلفی را ایجاد کردیم: «مقیاس رفتار سلفیتیس یا التهاب سلفی».

ما از دانشجویان هندی به‌عنوان شرکت‌کننده در پژوهش خود استفاده کردیم؛ زیرا هند بیشترین تعداد کاربران فیسبوک را در میان کشورها دارد. علاوه بر این، می‌دانستیم که هند در مقایسه با دیگر کشورها، بالاترین میزان مرگ‌و‌میر ناشی از سلفی را به خود اختصاص داده است. از میان ۱۲۷ مرگ گزارش‌شده براثر سلفی گرفتن از سال ۲۰۱۴، ۷۶ مورد آن مربوط به هند بوده است. این مرگ‌ومیرها معمولا زمانی اتفاق می‌افتند که افراد سعی می‌کنند در موقعیت‌های خطرناک مانند داخل آب، ارتفاع، نزدیکی وسایل نقلیۀ در حال حرکت مانند قطار یا در حال ژست عکس گرفتن با اسلحه سلفی بگیرند.

معیارهای تشخیص سلفیتیس

بهسازی محیط اطراف: 

سلفی گرفتن در جاهای مخصوص برای افزایش حس مثبت نسبت به خود و شرایطی که در آن قرار دارند و به رخ کشیدن امکانات به دیگران.

افزایش دادن رقابت اجتماعی با دیگران:

 سلفی گرفتن  برای کسب توجه یا اصطلاحا لایک و کامنت بیشتر در فضای مجازی.

کسب توجه و کمبود محبت: 

سلفی گرفتن به منظور جلب نظر و کسب توجه اطرافیان که ریشه در چشم و هم چشمی دارد.

عوض کردن خلق و خو: 

گرفتن سلفی برای فرد جنبه عوض شدن حال و هوا داشته باشد و به صورت کوتاه مدت باعث بهبود حال وی می شود.

چرا زیاد عکس گرفتن یک بیماری به حساب می آید؟

سلفی گرفتن وقتی به یک مشکل تبدیل می شود که برای خودنمایی و گرفتن لایک باشد.

همینطور قرار گرفتن همیشگی در دسترس عکس های غیر حقیقی و بسیار ویرایش شده( مثل بازیگران و اشخاص معروف) می تواند اثرات منفی بر روح و عزت نفس یک نوجوان داشته باشد.

در حقیقت شخصی که اختلال سلفی گرفتن های گوناگون دارد، نه تنها به خود بلکه به اشخاص دیگر نیز ضربه وارد می کند و سبب انهدام روحیه اشخاص می شود.

نوجوانان امروزی به طور کامل از فتوشاپ بودن عکس های مدل ها آگاه هستند ولی با این حال، حتی چنانچه آنها بدانند که دوستانشان از فیلترها و برنامه های دیگر برای ویرایش عکسهای سلفی خود استفاده می کنند، ولی با دیدن عکس های ویرایش شده توقعات غیر حقیقی به وجود می آید، که در صورتیکه بخواهیم از نظر روانشناسی بگوییم، شخص دچار حقیر می شود و انتظار دارد که با انجام کارهای غیر معقولانه، مانند عکس های ادیت شده بقیه اشخاص گردد.

راهکار درمان بیماری سلفیتیس

روانشناسان با تحقیق نمونه های مشابه دنی به نتایج گوناگونی در مورد علت و عوامل تشدید کننده این اختلال رسیدند .

چیزی که معلوم گردید این بود که کسانی که مبتلا به اختلال سلفیتیس هستند و به نوع وسواس گونه و دیوانه وار از خودشان عکس میگیرند بیشتر دوست دارند که حتماً آن عکس ها را در یک یا چند شبکه اجتماعی قرار دهند. به این اشخاص باید آموزش هایی در مورد زندگی سالم داده شود که بفهمند زندگی با شبکه های اجتماعی درست است و نه زندگی در شبکه های اجتماعی.

دور شدن از حققت این گروه از اشخاص را در معرض خودشیفتگی دیجیتالی گذاشته است و دور کردن این اشخاص از شبکه های اجتماعی کاری بسیار سخت است. البته چنانچه خودشان به جایی رسیده باشند که به پوچی و بیهودگی این کار پی برده باشند کار رواندرمانگر قدری آسان تر است.

انتهای پیام/