گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ چند روز پیش محمد هاشم اکبریانی دبیر سابق انجمن صنفی داستان نویسان تهران مطلبی منتشر کرد و از ضعف مدیران این نهاد صنفی سخن گفت. پس از آن مدیران این انجمن گفتند همه چیز روبراه و عادی است. حالا حسین سناپور در واکنش به سخنان رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی داستان‌نویسان استان تهران مبنی بر جلسه مشورتی با موسسان انجمن درباره اساسنامه کشوری و اعمال نظر آن‌ها در اساسنامه جدید، گفت: این حرف حقیقت ندارد.
انجمن داستان‌نویسان استان تهران که عمری تقریبا چهارساله دارد و با دستورالعمل وزارت کار ناگزیر از کشوری شدن است، ظاهرا در حالت نیمه‌تعطیل قرار گرفته و به گفته اعضای مستعفی جلسات هیئت‌مدیره انجمن تشکیل نمی‌شود. اما آتوسا زرنگارزاده شیرازی درباره تشکیل نشدن جلسات هیئت مدیره اضهار کرد: «جلسات تشکیل شده است و نمی‌دانم چرا دوستانی که غیبت دارند، می‌گویند جلسات تشکیل نمی‌شود؛ جلسات تشکیل شده و ما مصوباتی داشته‌ایم. حتی جلسه‌ای در تیرماه با اعضای هیئت موسس داشتیم تا آن‌ها هم نظر نهایی خود را در مورد اساسنامه جدید که با اساسنامه استانی فرق دارد، بدهند. اعضای هیئت موسس هم نظر خود را گفتند و اعمال کردیم و اساسنامه جدید را به وزات کار تحویل دادیم.» البته امیر خداوردی، بازرس هیئت مدیره درباره جلسه تیرماه هیئت مدیره بیان کرد: «جلسه داشتیم تا بتوانیم از این بحران عبور کنیم اما تا جایی که می‌دانم، نمی‌توانست جلسه رسمی باشد زیرا تعداد حاضران کافی نبود.»
در پی این موضوع، حسین سناپور، از اعضای هیئت موسس انجمن صنفی داستان‌نویسان استان تهران، در یادداشتی با عنوان «مشکل شخصی یا جمعی در انجمن نویسندگان؟» نسبت به سخنان زرنگارزاده درباره جلسه تیرماه واکنش نشان داد و نوشت: «خانم آتوسا زرنگار در گفت‌وگو با ایسنا در تاریخ ٨ مهر، با عنوان «چالش در انجمن صنفی نویسندگان»، درباره مسائل انجمن صنفی نویسندگان گفته‌اند: «جلسه‌ای در تیرماه با اعضای هیئت موسس داشتیم تا آن‌ها هم نظر نهایی خود را در مورد اساسنامه جدید که با اساسنامه استانی فرق دارد، بدهند. اعضای هیئت موسس هم نظر خود را گفتند و اعمال کردیم و اساسنامه جدید را به وزات کار تحویل دادیم.»
در این‌جا اعلام می‌کنم که این حرف، حقیقت ندارد. در جلسه‌ای که من به عنوان عضو قدیمی هیئت مؤسس و برای دادن مشورت درباره برگزاری مجمع و تشکیل انجمن جدید شرکت کردم، موضوع بحث امکان‌پذیری همین برگزاری یا عدم برگزاری مجمع بود و چندوچون اساسنامه جدید مطرح نبود که نظری درباره آن داده شود یا تصمیمی درباره آن گرفته شود. اساسأ اساسنامه جدید باید در میان اعضای انجمن مطرح شود و به تصویب برسد، نه تنی چند از ما.
در جلسه مذکور، که چند ماه پیش برگزار شد و تا حالا نتایجی از آن دیده نشده بود، نظر شخصی من این بود که برگزاری مجمع و شکل‌گیری انجمن جدید کشوری منوط است به انگیزه پیداکردن جمع کثیری از اعضا که لازمه آن هم گفت‌وگوهای متعدد جمعی بین اعضای سابق است، چه در فضای مجازی با جمع کثیر و چه در فضای حقیقی با جمع‌های محدود، وگرنه با انفعال و ناتوانی‌ای که بخصوص هیئت مدیره اخیر داشته در پیش‌برد اهداف انجمن، دیگر هیچ نویسنده‌ای رغبتی به شرکت در آن نخواهد داشت.
متاسفانه ظاهراً خانم زرنگار بی‌توجه به موضوع آن دعوت و حضور داشتن تعدادی از اعضای هیئت مدیره آخری، برداشت‌ها یا نتایج دل‌خواه‌شان از جلسه را اعلام کرده‌اند که نسبتی با حقیقت ندارد.
متاسفم که باید بگویم این‌طور انجمن‌ها و نهادهای غیرانتفاعی و مردمی که با نیات خوب جمعی و برای فعالیت‌ها و منافع جمعی شکل می‌گیرند، این‌قدر زود تبدیل به نهادهایی بوروکراتیک می‌شوند و محل منافع شخصی کم‌اهمیت و ناچیز. قبلاً هم در یادداشتی در کانال تلگرامی‌ام گفته بودم که به نظرم مشکل در نداشتن خودآگاهی جمعی ماست، و نه صرفاً اشتباه یا ضعف یا خودخواهی یکی دو یا چند عضو، اما متأسفانه این‌طور رفتارها هم در تشدید ناتوانی چنین نهادهایی تأثیرشان کم نیست.»
انتهای پیام
