دختران امروز، زجردیدگان فراری فردا

سازمان جهانی بهداشت اعلام کرده سالانه بیش از یک میلیون نوجوان زیر15 سال از خانه فرار می‌کنند که 75 درصد آن‌ها را دختران تشکیل می‌دهند و دختران نوجوان در جامعه سنتی و تعصبات قومی و مذهبی ایران به ویژه در کرمانشاه با محدودیت‌های زیادی روبه‌رو هستند و هر نوع عمل و رفتار آن‌ها که اقتضای سن نوجوانی است، می‌تواند به منزله زیر پا گذاشتن خطوط قرمز خانواده محسوب شود. برخی از آن‌ها از ترس اینکه توسط اعضای مذکر خانواده مثل پدر و برادر مورد خشونت قرار بگیرند یا کشته شوند، دست به فرار می‌زنند .

اختلاف‌های خانوادگی، فقر، طرد عاطفی، ازدواج اجباری، روابط عاطفی و اعتیاد والدین نیز از دیگر دلایل فرار دختران نوجوان از خانه است اما بررسی‌ها نشان داده دخترانی که خانه را ترک می‌کنند به‌طورکلی از شرایط «بدسرپرستی» رنج می‌برند. یافته‌های مطالعات درباره وضعیت دخترانی که از خانه گریختند نشان داده که بیش از 80 درصد آن‌ها در محیطی آزاردهنده و در معرض خشونت زندگی می‌کردند.

فرار نوجوانان از خانه آسیب و معضلی است که در جامعه امروز ایران و بالاخص کرماناشه روند فزاینده دارد و افزایش آمار اعتیاد نوجوانان و پایین آمدن سن کارتن‌خوابی نشان می‌دهد که حتی به مرحله هشدار هم رسیده با این وجود نهادهای متولی آسیب‌های اجتماعی همواره تلاش می‌کنند

در ماه‌های اخیر شاهد دختران 15 الی 20ساله‌ کارتن خواب که به صورت کولی وار در سطح شهر کرمانشاه در حال رفت و امد و حتی زندگی در پارکهایی همانند پارک لاله فردوسی و سایر پارکهای کرمانشاه همچون پانسیونی است برای زنذگی آنهاست که محیط نامساعد زندگی، موجب گرفتار شدن آن‌ها به اعتیاد و کارتن‌خوابی شده و در این میان برخی از آن‌ها حتی مورد تعرض نیز قرار گرفته‌اند

زندگی در کنار والد آزارگر

نوجوانی که خانه را به قصد یافتن آرامش ترک می‌کند در جامعه با مخاطراتی روبه‌رو می‌شود که مهارت‌ها و آموزش‌های لازم را برای رویارویی با آن‌ها فرانگرفته است. دختر 14 ساله‌ای اهل اسلام آباد که اینجا با نام مستعار سودابه معرفی می‌شود یکی از هزاران دختری است که با آرزوی رسیدن به محیطی امن و یافتن راهی برای استقلال از خانه فرار کرد.

سودابه یک روز از خانه بیرون رفت و دیگر بازنگشت و حال او یک دختر فراری ست که به شیشه اعتیاد دارد و در حوالی پارک بعثت تپه فتحعلی خان زندگی می کند و وقتی از او می پرسیم که چرا از خانه امنی که داشتی فرار کردی می گوید :

محیطی که در منزل برایم فراهم شده بود غیر قابل تحمل بود. سرانجام یک روز صبح از خانه خارج شدم و در حالی که منتظر وسیله نقلیه بودم سوار خودروی پسر جوانی شدم که ظاهری آراسته داشت. او وقتی فهمید از خانه فرار کرده ام به من ابراز علاقه کرد و مرا با خود به خانه اش برد. اما در آن جا هر روز در زیرزمین خانه مرا با انبردست مورد اذیت و آزار قرار می داد.

سودابه یک خواهر شش ساله دارد و تا سال گذشته با پدر و مادرش در یک خانه زندگی می‌کردند. او و مادرش سال‌ها از سوی پدر مورد آزار و شکنجه قرار گرفته‌اند:

«با هر بهانه‌ای ما را به باد کتک و فحش می‌گرفت. به همه‌چیز سوءظن داشت. حتی به من که دخترش بودم شک داشت و بارها به همین دلیل من را تا مرز کشتن، کتک زد. یک‌بار برای درس‌هایم نیاز داشتم چیزی را دانلود کنم، مادرم با اینترنت موبایل پدرم این کار را برای من انجام داد، حجم اینترنتش تمام شد، پدرم به خاطر چنین چیزی ما را کتک زد. گلوی مادرم را گرفته بود داشت او را خفه می‌کرد این تازه یکی از کوچک‌ترین کارهای اوست. نمی‌دانم مواد مصرف می‌کرد یا بیماری روانی داشت اما زندگی را به ما تلخ کرده بود.»

وضعیتی که پدر برای سودابه در خانه ایجاد کرده بود و مشاهده رنج و سکوت مادر، سودابه نوجوان را در نهایت به‌جایی رساند که او اقدام به فرار کند:

«مطمئن بودم که اگر بمانم حتی اگر پدرم ما را زیر مشت و لگد نمی‌کشت روانی می‌شدیم. تصمیم گرفتم بروم برای خودم کار کنم تا بتوانم مادر و خواهرم را هم نجات بدهم. من می‌خواستم بروم که برای خود یک زندگی جدیدی بسازم که در آن احساس امنیت و آرامش داشته باشم. »

انتهای پیام/