به گزارش یکتاپرس نوید قلیخانی، کارشناس حیات وحش، نوشت:
این گونه جانوری که اسمش ما را یاد دایناسورهای پارک ژوراسیک می‌اندازد، بزرگترین پرنده پروازی آب‌هاست به شکلی که فاصله دو سر بال‌هایشان به بیش از ۳.۵ متر می‌رسد.
جزء پرندگان شکارگر دریایی هستند که حدودا ۶۰ سال عمر می‌کنند و تا کنون ۲۲ گونه آلباتروس در جهان شناسایی و ثبت شده است.
این پرندگان که در راسته کبوتر دریایی‌سانان تقسیم‌بندی شده‌اند، مهاجران حرفه‌ای هستند که هزاران و بلکه صدها هزار کیلومتر مهاجرت می‌کنند.
جالب است بدانید آلباتروس‌ها از جمله گونه‌های جانوری هستند که سیستم تک‌همسری دارند، رابطه‌های عاطفیِ طولانی مدت و عمرانه برقرار می‌کنند و به سختی و تحت شرایطِ خاصِ عاطفی و زیستگاهی از هم طلاق می‌گیرند.
یکی از اصلی‌ترین دلایل طلاق بین آلباتروس‌ها هم بی‌وفایی (خیانت) است!
یعنی اگر یکی از طرفین، با آلباتروس جدیدی ارتباط برقرار کند، از قبلی طلاق می‌گیرد.
البته آنها ترجیح می‌دهند تا آخر عمر با یک فرد باشند. به همین خاطر هم نرخ طلاق در آنها خیلی کم و حدود ۱ درصد است.
اما اخیرا دلیل مهم دیگری برای افزایش نرخ جدایی در جفت‌های آلباتروس مشاهده شده است.
آلباتروس‌ها و دیگر پرندگان دریایی که غالبا مهاجر هستند و مسافت‌های زیادی را در پی غذا، پناه و آب طی می‌کنند و در زمین‌های حاشیه آب‌ها لانه‌سازی می‌کنند، شاخص‌های مهمی برای فهمیدنِ حال و روزِ زیستگاه‌ها هستند. در زبان علمی به آنها می‌گویند «شاخص زیستی» (Bio-indicators).
یعنی مخلص کلام اینکه، اگر متوجه بشویم که حالِ جمعیت‌های آلباتروس‌ها بد شده، یعنی یک مشکلی در زیستگاه‌های آبی رخ داده و بالطبع یعنی آن بخش از غذای ما که از آب‌ها تامین می‌شود، با مشکل مواجه شده یا خواهد شد. به این هم می‌گوییم شبکه غذایی دریایی (Marine Food Web).
افزایش نرخ طلاق در آلباتروس ها
طبق گزارش‌ها و مطالعات قبلیِ صورت گرفته، در سال ۲۰۱۸ نیز هشدارها مبنی بر این بود که گرم شدن آب‌ها موجب کاهش ۵.۳ درصدی نرخ رشد این گونه شده است.
دمای سطح آب، یکی از شاخص‌ها برای سنجش میزان غذای در دسترس این زیستگاه است.
افزایش دمای سطح آب به طور مستقیم روی آلباتروس‌های جوان تاثیر می‌گذارد و آنها را به این فکر فرو می‌برد که: «من همین‌که شکم خودمو بتونم سیر کنم شاهکار کردم؛ بی‌خیالِ بچه». بنابراین، نرخ رشد جمعیت کاهش می‌یابد.
مطالعات جدیدِ رویال سوسایتی (Royal Society) نشان می‌دهد در سال‌های اخیر نرخ طلاق در آلباتروس‌ها همزمان با افزایشِ دمای آب، تا ۸٪ درصد افزایش داشته است. این
مطالعه بر روی ۱۵.۵۰۰ جفت زادآور در جزایر فالکلند و طی ۱۵ سال صورت گرفته است.
محققان احتمال می‌دهند که این ارتباط بین گرمای آب‌ها و افزایش نرخ جداییِ آلباتروس‌ها در نتیجه کاهش منابع غذایی باشد. همانطور که پیشتر نیز در این نوشتار ذکر شد، افزایش دمای آب موجب کاهش مطلوبیتِ این زیستگاه‌های شکننده شده و در نتیجه آسیب به شبکه غذایی را در پی دارد.
همینطور نتیجه‌گیری بر آن است که کاهش منابع غذاییِ آب‌ها و نیز افزایش دمای آب، افزایشِ هورمون‌های استرسیِ آلباتروس‌ها را در پی داشته و نگرانِ زنده ماندنِ جوجه‌ها و نیز خودشان می‌شوند.
محققان از دلیل دیگری هم سخن می‌گویند. آلباتروس‌ها در شرایط سخت‌تر محیطی که گرم شدن آب، موجب کاهش منابع غذایی شده، مجبورند مسافت‌های طولانی‌تری در جستجوی غذا باشند و اگر به فصل جفت‌یابی و زادآوری در کلونی خودشان نرسند، جفت‌شان با آلباتروس دیگری ارتباط می‌گیرد و این یعنی طلاق بین آنها.
سال‌ها پیش نیز حدس‌هایی مبنی بر این بود که شکست خوردنِ زوج‌های آلباتروس در جریانِ یافتن منابع غذایی کافی و مناسب، در شکل‌گیری طلاق بین آنها تاثیر بسیار زیادی دارد. که این موضوع، با مطالعات جدید به میزان زیادی به اثبات رسیده است.
موضوع دیگری که در این شرایط، فشار ناعادلانه‌ای به زیست آب‌ها وارد می‌کند، صید بی‌رویه ماهی است که علی‌رغم گرم شدن آب‌ها و کاهش منابع غذایی، میزان صید ما انسان‌ها از این منابع کاهش نیافته و این به معنی فشار ناعادلانه و بیش از حد بر این زیستگاه‌های شکننده است.
محققانی که روی این موضوع کار کرده‌اند، به اندازه‌ای غافلگیر و نگران شده‌اند که جامعه جهانی را به راه‌اندازی یک کمپین برای نجات آلباتروس‌ها دعوت کرده‌اند پیش از آنکه این پرنده‌های وفادار، منقرض شده و ما را ترک کنند.
پایان پیام/
