من سبز شوم جهان باغ می شود

**************************************************

سیروس نوذری

***

نه خاک می ماند

نه خاطره ای

این عاشق ترم می کند به تو

--2--

کدام با من است

این چراغ کوچک

یا جهان تاریک

--3--

تو پنهان نیستی

منم

که پیدات نمی کنم

--4--

کجای جهان دورتر است

آن جا که تویی

این جا که منم 

--5--

باید قاب بگیرم اندوه را

به دیوار بکوبم

بگذارم زندگی بکند

********************************

وحید پورزارع

***

ما به تنهایی  مدرنی مبتلا هستیم

حتی این شهر

با همه شلوغی اش

خیلی شب ها

در کوچه ای تاریک ،

آرام

گریه می کند … .

--2--

زمستان را

با شال گردنی تو می شناسم

و هوس پارو کردن برفی از بامی

که روبروی پنجره خانه توست

برف آب می شود

و من همچنان تو را تماشا می کنم

با فنجان چای نیم خورده

و کتابی در دست

روی صندلی لهستانی با عینکی خسته

اتاقت مجموعه شعری ست

که هیچ ذهنی نمی تواند مسمومش کند

اتاقت موزه ی دوستت دارم هاست...

--3--

به کندوهای زیادی سر زدم

به دره ها و درخت های بسیاری سلام کردم

اما

پاسخم نیش بود و کنایه

کجای این جهان ملکه ای؟

*******************************

مریم بذری

***

حرف ها
حباب های حیات اند
دست بجنبانید
واژه ها، غرق نشوند
رودی که می رود
خاطره ها را به اقیانوس می سپارد

--2--

هوایی می شوم
با خیال تو و این بادبادک
نخ می دهی
اوج می گیرم

--3--

هوایی می شوم
با خیال تو و این بادبادک
نخ می دهی
اوج می گیرم

*******************************

سمانه معیری

***

تنها فرياد

از حوالی من می گذرد

اما خاموش.

ديگر چيزی نمانده به شب

چراغ های جهان

ديوانه وار سرخ اند و مست

مرا به حال نداشته ات بسپار!

بگذار تمام چراغ های سرخ

در من آرام

با تو

سبز شوند

من سبز شوم

جهان باغ شود.

*******************************

امید حمزه لوئی

***

بیماری ام به داروهای گران قیمت سرایت کرده

و پزشک ها در نسخه پیچیده ام
راه برگشتی پیدا نمی
کنند

خودم را از بالاترین طبقه ایی که زندگی ام سقوط کرده
راهی یِ خیابان می کنم

تا یک بارهم که شده
در مرگ خودم دست داشته باشم

--2--

می خواستم به جنگل بروم

اما تنها با یک گل سر پشیمانم کردی

می خواستم به دریا بروم
اما
در کاسه ی آبی که برای بدرقه آورده بودی غرق شدم

می خواستم بمانم
اما خانه دری روبه ابدیت داشت

پلک که می زدی
خورشید به جای چرخیدن دور زمین
در دست های تو گل می داد

*******************************

فاطمه رجبی

***

پنجره های مه گرفته
با عطر انتظار مشایعت می کنند مرا 
عطر انتظاری که بوی کافور می دهد
در تانگوی عاشقانه ام با تو
پاییز است و عهد دستهای تو
از کافه ای به کافه ای دیگر
و دم نوش آرامشی که آرامش را از جانم به حبس برده.
دلتنگی هایم را شعر کرده ام و شعرهایم را کفن ، میان سپیدی کاغذ هایم
بی تو پیراهن این زندگی بر تنم گریه می کند و
 نمی دانم در کجای عاشقی ایستاده ام
که قلبم فقط هر پنجشنبه در همان ساعت های عاشقانه بر مزار روحم می تپد
پاییز شد
تمام شعرهایم را گریه کرده ام
برگ برگ‌ روی دلم
بغض های نم کشیده ی کلمات بر کاغذ
رنج نبودنت را به دوش کشیده اند
دلواپسم نباش
من سالهاست گلویم گیر زندگی نیست
بزرگ شده ام
و
بارها مرده ام
برای اندکی زندگی کردن…….

--2--

قسم به باران و انتظار
اشک های لغزیده بر گونه ی ترانه ام
قسم به حرمت عشق
حسرتی که سرد و‌خاموش مانده
سالهاست
قصه گویی شدم
که کتابش حوالی رویا آتش گرفت
دود شد در غبار جا مانده ازهوس
عشق و باورش
درد دارد ترک های اعتمادم
اما
نشکسته ام هنوز
شبیه درختی که تبر خورده اما
ایمان به ریشه اش دارد

--3--

نگاه کن به ابرها
به باران
که اینگونه سخت می بارد مرا
دلتنگی
فقط یک سایه بود
که از سرم گذشت
در شب های سیاهی که
در مرگ کرمهای ابریشم
بی رحمانه گریستم
کاش
ایمان می اوردم
به
پروانه شدن

*********************************

انتهای پیام/