به گزارش خبرنگار یکتاپرس؛ نمایشگاه حجم و چیدمان سمیرا محمدقلی با عنوان «تمدن زخم» در گالری بهار خانه هنرمندان ایران به تماشا گذاشته شد.
سمیرا محمدقلی درباره این نمایشگاه و تمدنِ زخم می نویسد:
در خراش یا بریدگی که منجر به خونریزی و از دست رفتن حالت عادی حتا موقت شود، گریه بلند و درد شدیدی همراه با سوز و ناله بهمراه دارد.آسیبی که بوسیله هرچیزی؛ جان و تن را بیازارد. زخم، زار و زحیر است.
استفاده از آن شیء که با حفظ کارکرد خود؛ از ابتدایی ترین فرم که ساخته ی اجداد ما است تا پیچیده ترین شکل آن در ساختار ذهنی پیشرفته، سوژه این احساس شده است و این پیچیدگی، ارزشی ثانویه و توجیهی ایجاد می کند برای استفاده پرتکرار از آن. آنچه شدن است؛ در لحظه ای زخم زدن است.
همین چهار دیوار پسِ ذهن و درون همین تن رخ می دهد. یا زخم خورده ایم یا زخم زده ایم و یا هر دو به حکایت هایی متفاوت با دلایل تکراری در طول تاریخ بودنمان. برای آن، بواسطه ی داشته هایی که سرسختانه بر آنها باور داریم و گاه حتا کمترین کوتاهی، ناخشنودی و ناخوشایند بودنی که شکلی از تفاوتی را، یا شاید حقیقتی انکارناپذیر را دربر داشته باشد، بودنی و حضوری دیگر را به ضرب زخم های خودمان از دل، از جان، از امید، از بودن از پا می اندازیم. پیوندهایی بی تکرار گسسته می شوند؛ آنها که در نزدیکترین بعد روانی و جسمی و کیهانی ما هستند.
در بیرونی ترین شکل زخم و آسیب می بینیم پوستی، بافتی، میانبافتی و استخوانی را ولی در نهان چه ها که نمی گذرد. این زخم ها، چیزها و مفاهیمی هستند که به خودیِ خود سرشار از زیبایی، امنیت، شادمانی، آرامش، احترام و عشق اند و گاهی در گوشه گوشه های پنهان شان گاهی تا همیشه، زشتی، ناامنی، ترس، غم، خشم و...را بهمراه دارند
تا نسل های بعد. برای این زخم زدن ها ابزارهایی می تراشیم و تدارک می بینیم که به دفاع از خود/زخم های خود بپردازیم و این از درون ما سربرآورده. از پیشینیان و اجداد، از خلاقیت، از فکر بسیار یا درد شدید یا آموزههایی در قالب فرهنگ و رسوم و یا تغییرات و شخصی سازیهایی، به استفاده از آن شیءِ تغییر یافته می پردازیم ولی در لحظاتی هم با آگاهی درست ولی با درد و رنج بسیار با کار و آنچه بر ما گذشته، به ترمیم و شفای این زخمها میپردازیم تا شاید مرهمی باشد بر این تنها، دلها، جانها، امیدها، بودن ها تا آنچه شده است را زخم نزنیم-زخم نرسانیم.
انتهای پیام/
