صحنه نمایش جایی است که تاریخ را می توان متوقف کرد

یادداشت/اصغر علی کرمی

نمایشنامه پیوند خونین اثر آثول فوگارت را سال ها پیش خوانده بودم و حتی در زمان دانشجوی تلاش ناموفقی برای اجرای آن کرده بودم و همیشه فکر می کردم که اجرای آن قدری کسالت بار و حوصله سر بر خواهد بود. همچنان بر این نظر خود اصرار داشتم تا چند شب پیش موفق به دیدن اجرای جدیدی از این نمایشنامه توسط اشکان صادقی در تماشاخانه آبان شدند و در عین ناباوری خودم را دیدم که یک ساعت و نیم با اشتیاق به صندلی چسبیده و لحظه به لحظه نمایش را دنبال می کنم.
نمایشنامه درباره روزگاری است که انسان ها برای پیدا کردن دوست در روزنامه آگهی می‌دادند و شخصیت اصلی این نمایش که یک مرد سیاه پوست است به طور غیر عمدی برای یک دختر جوان سفیدپوست درخواست دوستی فرستاده و مابقی ماجرا های نمایشنامه پیرامون این اتفاق رخ می دهد. ساختار دراماتیک آن بر مبنای گفتگوی دو برادر که یکی سیاه و دیگری دورگه و سفیدپوست است شکل گرفته و عموم اتفاقات آن بر اساس گفتگوها روایت می شود.
حال یادداشت را با یک سوال ادامه می دهم، آیا گذشت زمان و تحول مقتضیات زندگی انسان می تواند، یک سوژه را نخ نما کند و جذابیت آن را از بین ببرد؟ به طور طبیعی باید به این سوال پاسخ مثبت داد، چراکه پس از گذشت موج های جدید تمدن بشری رویکردهای گذشته تنها در حد یک خاطره و رویداد نوستالژیک اهمیت دارد و گاهی به یاد آوردن آن ها مى تواند احساس خوبى ایجاد کند ولی به هیچ وجه نمی‌توان با قطعیت گفت که گذشت زمان، بر اهمیت سوژه تاثیر ندارد. مثلاً با روی کار آمدن اتومبیل دیگر درشکه فقط یک خاطره است و تنها جنبه تزیینی و نمایشی دارد و به طور مثال نمی‌توان با درشکه از شهری به شهر دیگر سفر کرد.
به بیان ساده‌تر: آیادرزمان تبلور ارتباطات مجازی و رسانه های شخصی پیام دادن برای دوست یابی در روزنامه می تواند محور یک نمایش باشد و یا از نگاه مخاطب امروز قابل باور نیست؟ در اینجاست که باید به جادویی نمایش اشاره کنم و بگویم آنچه روی صحنه رخ‌ می دهد جهان متفاوتی است که تطبیق آن با دنیای واقعی چندان ممکن نیست. در واقع اشکان صادقی از همان دقایق نخست اجرا مخاطب را از جهان امون جدا کرده و وارد دنیای نمایش می‌کند و به او می‌گوید که هنوز دعوای بشر بر سر سیاه پوست و سفیدپوست بودن قطعیت دارد و هنوز مردم می توانند در روزنامه برای پیدا کردن دوست آگهی بدهند و هنوز جهان با چنین دغدغه هایی آشناست.
به نظرم همه چیز این نمایش در خدمت باورپذیر کردن پیام آن قرار گرفته است و مثلاً اجرای زنده موسیقی توسط دو نوازنده در میانه صحنه، دکور و لباس و دیگر عوامل به خوبی است عهده تعریف مقتضیات جهان نمایش بر آمده است.
این نمایش هر شب ساعت 19 در مجموعه خانه هنر آبان روی صحنه رفته و اشکان صادقی به همراه علیرضا مویدی در آن بازی می کند سعید خرمیان و پردیس پیراهش گروه موسیقی آن را تشکیل داده و کوروش آصف وزیری، طراح صحنه و اکرم بایه، طراح لباس و عاطفه رضایی، طراح گریم آن می‌باشند.

انتهای پیام/