یادداشت/ علی نصیری
روزهای تلخی در حوزه علمیه در حال رقم خوردن است. خط فقر در سال جاری یازده میلیون تومان است و درآمد متوسط حوزویان کمتر از دو میلیون تومان برآورد شده است.
حسب روال متعارف زن و شوهرها در خانواده ایرانی به همراه فرزندان خود گاه و بیگاه به بازار، پارک، سینما، کنار دریا و ... می روند که تاثیر بسیاری بر کاهش فشارهای مختلف زندگی می گذارد.
اما خانواده های حوزویان در این میان کجا باید بروند تا باری بند از دل برگشایند و غبار غم از ذهن و جان بشویند؟!
در وضعیتی که تبلیغات مستمر و مسموم دشمنان؛ همه ضعف ها را متوجه حوزویان ساخته است و کار از اهانت و اسائه گاه به ضرب و جرح کشیده شده است، چگونه انتظار است یک فاضل یا طلبه حوزه دست زن و فرزند خود را بگیرد و با خیالی آسوده پای به بازار گذارد یا پارک و فضای طبیعی را به نظاره نشیند؟!
فاضلان حوزه و طلاب به هر روی مکرر پای از خانه بیرون گذاشته و با حضور در جلسات درس و بحث و مباحثات علمی حال و هوایی عوض می کنند، اما همسران و بالطبع فرزندان آنان چه مجال و مجلسی دارند تا اندکی از فضای تکیده خانه فاصله بگیرند؟!
اگر امکان غربالگری روحی و روانی خانواده حوزویان وجود داشت، بی گمان با حجم سنگینی از آمار فرسودگی روحی، آشفتگی، نگرانی، اندوه و به تعبیری گزنده تر روان پریشی مواجه می شدیم!
پیداست که این امر چون سر دلبران در حدیث دیگران مورد توجه قرار نخواهد گرفت. وقتی فقر درونی اهالی حوزه و فشار اجتماعی غیر منصفانه که متوجه آنان است را کنار هم بگذاریم، چه برآیند تلخ و تاریکی بدست خواهد آمد؟!
راستی مدیران حوزه، مراجع مکرم، خیرخواهان حوزه و ... به مناسبت روز مادر و زن برای تدارک ذره ای از فشارهای روحی و روانی همسران حوزویان چه قدم خیری برداشتند؟! به خاطر گناه ناکرده همراهی با اهالی حوزه غافل نیستیم؟! چون از اقداماتی از این دست اطلاعی ندارم، داوری نمی کنم.
اما معتقدم که کم کاری همگان در این زمینه بسیار است. پیشنهاد موکد این ناچیز پیش بینی بودجه ای هر چند اندک سالانه در حوزه برای تقدیر و تشکر از همسران حوزویان در روز زن است.
خداوند ما را بیش از پیش با وظایف مان آشنایی و آشتی دهد.
انتهای پیام/
