یادداشت کوتاه/ رضوان ابوترابی
گاهی از یک صحنه می توان دو برداشت متفاوت داشت. یک برداشت شیرین و یک برداشت تلخ. برداشت شیرین: این که شاعری بی اعتنا به کهولت سنی و با عشق و احساس مثال زدنی خود کتاب شعرهایش را با هزاران آرزو به چاپ رسانده است و برداشت تلخ: این که شاعری پیر در کوچه و خیابان به دنبال خریدار برای کتاب هایش می گردد و در مواجهه با بی اعتنایی مردم،نا امیدی قطره قطره درون شعرهایش می ریزد و کمرش بیشتر خم می شود.
به راستی ما مردم چرا نسبت به همدیگر اینقدر بی تفاوت شده ایم؟ چرا آرزوهای هم را از یکدیگر می گیریم؟ چرا انسانی که در پی کشف های بزرگی مانند شکافتن اتم،دست آوردهای باور نکردنی علمی و صنعتی، گردش در کوچه پس کوچه های کهکشان برای یافتن یک مُشت زندگی، تلاشی شبانه روزی دارد، اینقدر از فلسفه وجودی خود دور افتاده است؟ چرا انسان در پی کشف خودش نیست؟ چرا خودش را پیدا نمی کند؟
عکس بالای صفحه که مشاهده می کنید، کسی نیست جز شاعر پیر شهر نیشابور آقای شورورزی که کتاب اشعارش را دو سال پیش در مجموعه ای گردآوری کرده است. او هر روز تعدادی از کتاب ها را در یک کیسه برنج ریخته و دربه در دنبال خریدار می گردد.
فکر می کنم با خرید یک کتاب از ایشان معنویت بزرگی را به این شاعر عزیز هدیه خواهیم داد.
کسی که از هیچ چیز کوچکی خوشحال نمی شود، هیچگاه خوشبخت نخواهد شد. اپیکور
انتهای پیام/
