به گزارش یکتاپرس تااینکه اخیرا با کتاب مارک دو پلو منصور ضابطیان آشنا شدم و کمتر از یک ماه تمومش کردم، بعد از اتمام این کتاب و تحقق این رویا، به این فکر افتادم که نکنه علاقم به سفرنامه است که بستر تحقق این رویا رو فراهم کرد رفتم کتاب برگ اضافه اش رو هم با همین رویکرد خریدم و اون هم کمتر از یک هفته تموم کردم.
در شرف رسیدن به یک یقین ناشی از این باور بودم که بعله، سفرنامه برام جذابه و علت تحقق دوباره ی این رویا همینه! رفتم سراغ سفرنامه از نویسندگان دیگر ایران و جهان، کمی سرچ کردم و کمی توی شهرکتاب دنبال کتابهایی از این دست گشتم و دست آخر با دو سفرنامه از کتاب فروشی خارج شدم اما بازهم کتابهایی از منصور ضابطیان!! توی راه برگشت از شهر کتاب به این فکر افتادم که موضوع سفرنامه نیست، موضوع سبک کتابهای منصوره! اینکه در یک کتاب 200 صفحه ای، سفرنامه های کوتاه و جذاب چند صفحه ای، خیلی کوتاه و مختصر در عرض زمان کوتاهی دوپامین مورد نیاز من رو تامین میکنه و قلم لذیذش ذوق ادامه کتاب رو در من روشن میکنه، بنابراین به یک نتیجه گیری رسیدم، موضوع نه کتابهای منصوره، نه سفرنامه و و نه سفرنامه های کوتاه.
موضوع داستانهای کوتاهِ منسجم از یک سبک بود که تحقق رویای اتمام کتابهای 200-300 صفحه ای رو برای من ممکن کرد.
