شما را به خاطر آن گل سرخ دوست داریم

مونا عطایی

**

لرزیدم
من که راز این سوز را می‌دانم
و، می دانم زیر صدها لحاف هم
سرمایش به استخوانم نیش می زند
دست بردی به آسمان
فصلها را جابجا کنی
نفهمیدی هنوز می بارم
من از درون زمستانم
بی دلیل از بیهودگی انسان گفتی
از دعاهای بی اثر...
نشستی تمام خیالم را از
کلمات مبعوث شده پاک کردی
مگر حرفی دارم که بگویم!!؟
اندوه مگر فراموش می شود؟؟!!
یا حتی رنج آن ده سال تبعید...!!؟؟
از هر طرف این شعر که نگاه کنی
رد نهفته ی جنون و بیهوده بودنم را
می بینی
گفتی رفتن باید اتفاقی باشد
که در بُهت حادثه جا بمانی
رفتم... سبک، دردآلود، زخمی
که مرگ هم متحیر بماند.

(2)

ناله های بکر لفاف در حنجره
برای شیون سالهای کبود
حماسه ای غمناک به لهجه ی دلتنگی
می چکید از چشمها
و قلب اه قلب گنگ
که فاتحه اش را خواندند
ایستادم آنجا که دنیا زیر پایم را خالی کرد
و...سقوط آغاز رهایی نبود
تو اما، چه صبورانه به تماشای پرواز بی بالم
میخندی
شاید مرگ باید پادرمیانی میکرد
بار دیگر بازگردی و سلام کنی.

(3)

تو در خانه بودی
مهمان ها خیره به نور چشمانت
پرتقال پوست می گرفتند
در گوشه ی لبهایت خنده ای کز کرده بود
انگشتانت انگار در هوا
چیزی می نوشتند
پتو را کشیدی
در خلوتت بهتر بنویسی
تو در خانه بودی
شب پره ها به پنجره چسبیدند
ابرها برای باریدن صف کشیدند
نیمه تاریک شد
صفحه ای از انگشتانت چکید
تاریک شد
لبهایت یخ بست
تاریکتر شد
صورتت را مه گرفت
تمام شد
تو در خانه بودی
خبرت را آوردند.

نسرین حامد نوروزی

**

می ترسم این نیامدنت داستان شود
حرف و حدیث و زمزمه ی این و آن شود

می ترسم این نشستنِ من پشتِ پنجره
یک جور خاص ؛ بین جماعت بیان شود

حالِ مرا بپرس ، زمانی نمانده تا
بغضِ شبانه ام به گلو استخوان شود

گفتم که کاش نشکند این دل به دست تو ...
دیدم که گاه ، آنچه نباید همان شود

سیلاب میبرد همه یِ شهر را شبی
دستم اگر نگیری و اشکم روان شود

دارم حسابِ ثانیه ها را یکی یکی
چون روزه دار منتظرم تا اذان شود

باید بگویمت که چه حالیست حالِ من
مرغی شکسته بال که بی آشیان شود

برگرد تا که باز ؛ بفهمم نشاط را
می ترسم این نیامدنت داستان شود.

(2)

مانده تنها خلاصه ای بر جا
از وجود زنی که سر خورده
در هجومِ هزار نا هنجار
نیمه جانی فقط به در برده

می توانست تویِ دنیایش
دل به رؤیا نبندد اما بست
تو ندیدی که این زنِ مغرور
شیشه ای بود وبی گناه شکست

با مرورِ تمامِ خاطره هاش
کوچه ای را قدم زده هرشب
در تبِ انتظار تا دمِ صبح
پلک ها را به هم زده هرشب

اوخودش همدم خودش بودو
شادی زندگی خود را باخت
قلمش بود آن که در خلسه
تک و تنها به واژه ها می تاخت

بیستون بوده و تمامی ِ عمر
زخم می خورد و ناله ها می کرد
هیچ خیری ندیده از مردم
با دل خود خدا خدا میکرد

زیر و رو کرده برگ تقویم و
فصل آرام تویِ سالش نیست
آرزو کرده روزِ خوب اما
هیچ نقشی درون فالش نیست

***************