یادداشت/ تارا کسرایی
چگونه یک ویژه نویس باشیم ؟ ویژه نویسی یا خاص نویسی چیست و چه راههایی دارد؟
همه ی ما که در دنیای ادبیات قلم را گاهی به رقص می‌خوانیم دلمان می‌خواهد خاص باشیم یعنی نوشته‌ها و اشعارمان خاص باشند و توجه محافل ادبی و مخاطبان حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای را برانگیزند. می‌خواهیم بارها و بارها خوانده شویم و شور و تحسین مخاطب همراه آثارمان باشد و پیگیری آثار بعدیمان را ببینیم.
سوال این است: چگونه می‌توان به چنین مهمی دست‌یافت؟ گاهی از نظر فرم، ساختار و قواعد کاری بی عیب و نقص تحویل جامعه ی ادبی داده‌ایم اما با اقبال مواجه نمی‌شویم. چرا؟ اشکال کار در کجاست که با وجود رعایت اصول و قواعد رضایت خود و مخاطبمان را بدست نیاورده‌ایم؟
با صراحت می‌توان گفت یکی از راه های دستیابی به توجهی که حق این خواسته ی طبیعی هر نویسنده ای است را باید ویژه نویسی نامید. تنها درست نویسی برای رسیدن به این امر کافی نیست باید راه های زیبانویسی و برقراری تنوع و تلون را آزمود. بارها و بارها از دایره ی لغات وسیع و یا ضعف در دایره ی واژگانی شاعران و نویسندگان شنیده‌ایم. بدیهی است هر چه دایره ی لغات واژگانی‌مان بیشتر باشد امکان انتخاب بهترین و مناسب‌ترین واژه ها و ایجاد تنوع لازم برای جذابیت‌بخشی به نوشته‌مان را خواهیم داشت و رسیدن به این دایره ی گسترده ی واژگانی و افزودن بر غنای دانسته ها جز مطالعه و آن هم نه‌تنها مطالعه ی تخصصی در زمینه ی ادبیات که مطالعه در حوزه های علوم و فنون دیگر و پله به پله بالابردن معلومات عمومی‌مان است.
راه دیگر استفاده ی منطقی و صحیح از واژه های کم بسامد و دوری از واژه هایی است که در متون کابرد بسیار یافته اند(پر بسامدند) که این خود یکی از راه های تنوع بخشی به متن پیش رویمان است. زدودن کلمات تکراری و استفاده از واژگان مترادف و بیان دیگرگون مفهوم هنر است.
بکارگیری درست و دقیق از جا به جایی ارکان و تغییر به موقع ساختمان جمله با توجه به لحن و موضوع (در عین توجه به قواعد دستور زبان) استفاده ی صحیح و بجا از جملات انشایی ، خبری ، امری و پرسشی، استفاده ی هوشمندانه از صنایع ادبی(بدیع و بیان) همچون تشخیص و جان بخشی، کنایه و تشبیه و استعاره و مجاز اینجا باید با تاکید بر استعاری دیدن اما در عین حال ملموس و محسوس نوشتن پافشاری کنم که بی اغراق مهمترین شیوه ی خاص نویسی است.
تصویرسازی های به جا و ملموس و نادیده نگرفتن مهمترین اصل پرورش متن یعنی تصویرسازی و خیال فراموش نکردن بکارگیری اقتباس ، درج و تضمین و در واقع آمیختن سخن با کلام و شعر و روایات مشهور استفاده ی بجا از تلمیح های داستانی و روایی توجه به شروع و پایان چشم‌گیر و محکم و در نهایت و مهمتر از هر نکته ای فراموش نکردن صداقت و صمیمیت بیان، ساده نویسی و اجتناب از پیچیده گویی. نکاتی هستند که به ما کمک خواهند کرد ویژه نویس باشیم .
انتهای پیام/
