گفتگوی یکتاپرس با دکتر علی مظفر:
در ابتدای گفتگو وبرای آشنایی بیشتر از خودتان برای ما بگویید؟: علی مظفرخراسانی هستم، متولد سبزوار و ساکن تهران. بامدرک: دکتری زبان و ادبیات پارسی. و مدرس دانشگاه و مدرس تخصصی فن بیان و زبان بدن. مولف: زبان تشریفات، بن مایه در شعر مشروطه، مجموعه رباعی «عشق می‌فرماید».برگزیده شعر سید حسن حسینی و ده ها رتبه برتر در جشنواره های کشور.
آیا شاعر شدن مسیر بخصوصی دارد؟:شعر درد و احساس درونی شاعر است و هیچ کسی در مسیر شاعر شدن قدم بر نمی‌دارد و شعر در وجود بعضی از انسان ها نهادینه شده است.
شاعر امروز با چه چالش‌هایی مواجه است؟: به تجربه ثابت شده است که احساسات و مکنونات، شاعر را به گفتمان وادار می‌کند، پس امروزه چالش هایی که وجود دارد مسیر را برای شاعر هموار می‌کند و البته باید اذعان داشت که شعر در قلمرو تکوین خواهد بود تا اکتساب و آموزش.
چگونه از شعر خواندن بیشتر لذت ببریم؟ آیا آشنایی با ارکان شعر این لذت را افزایش می دهد؟شعر در کنار موسیقی و دیگر هنرهای موجود در جهان ما, هرکدام برای لذت بخشی و گوارایی کامل انسان آفریده شده و با توجه به دیدگاه خواجه نصیر طوسی دارای «انفعال تخیلی» است. پس؛ هرگاه خواستگاهی بر مبنای احساسات، عاطفه و بلوغ اندیشه قدم و قلم بردارد گوارایی و لذت بخشی در شعر را احساس خواهد کرد و در این میان اگر ما به ارکان شعر، تقطیع هجایی و فرمول های خاص شعری بپردازیم از حلاوت و شیرینی شعر دور خواهیم شد.
نظر شما راجع به جریان های جدید پس از شعر نیمایی چیست؟: باید پذیرفت که شعر در روزگار ما و آن هم شعر کلاسیک، دارای ساختاری بر مبنای قواعد موسیقی، عاطفه، تخیل و همچنین وزن استوار است و اگر ما نتوانیم همه این ویژگی های شعر را همزمان به مخاطب پیشکش و تقدیم کنیم مخاطب کمتر خواهد توانست با ما همراه و همقدم شود.از سویی چون شعر کلاسیک دارای موسیقی درونی، کناری و بیرونی است و دیگر نوع شعرها هنوزنتوانسته‌اند موسیقی را بر مبنای جهش های بیانی، همآوایی حروف و تسلط های زبانی به مخاطب عرضه نمایند،بنابراین در این مسیر هنوز به قوام و پویایی خاص با شیوه های نظام مند نرسیده اند،لذا برای من و مای ایرانی که قافیه و ردیف را به عنوان الزام در شعر پذیرفته‌ایم دیگر قالب های شعری به ویژه شعر سپید،شعر نیمایی شعر منثور یا شعر نو کمتر توانسته‌اند قابل ملاحظه باشند و در دیدگاه شعری مخاطب ما به ویژه مخاطب عام جایگاه و پایگاهی برای خود داشته باشند.
آیا می توان اسم واحدی برای شعر نیمایی یا نو یا شعر سپید یا شاملویی گذاشت؟: تا هنگامی که یک نگرش واحد و دسته بندی یکسانی برای شعرهای نو پیدا نشود نمی توان اسم خاص و واحدی را برای این نوع قالب ها به کار برد از طرفی هر کدام از این شعرا خود را آفریننده و مدح قالب خود می دانند و حائز اهمیت است که نگرش دیگران را نسبت به شعر خود یا قالب بیانی خود را قبول ندارند بدین منظور هرگز نخواهیم توانست اسم ثابت پایه دار و واحدی را برای اینگونه قالب های شعری مد نظر داشته باشیم هرچند که اگر دقت کنیم هر کدام از آنها دارای موسیقی های درونی تصویر و تصورات شاعرانه و البته مضامین آهنگین هستند که در مقابل شعر کلاسیک قد علم کرده اند و با ذائقه عام جامعه موافق نخواهد بود.
آیا دست یافتن به یک اسم واحد نمی تواند به چهارچوب مند کردن این قوالب جدید کمک کند؟: نقل، دست یافتن به یک اسم واحد نیست مادامی که نتوانیم فاصله فکری سنت و مدرنیسم را به هم نزدیک کنیم و تا زمانی که قادر نباشیم پارامتر و خط کش خاصی برای شعر سپید نو و منثور با تعریف یگانه ای برای مخاطب داشته باشیم هرگز نخواهیم توانست این قالب ها را به ویژه شعر نو شاملو را به شعر کلاسیک نزدیک کنیم، هر چند که شعر نیمایی قرابت و خویشاوندی نزدیکی با شعر کلاسیک دارد.
این وظیفه مهم بر عهده چه کسانی ست؟و این مهم چقدر می تواند چراغ راه ادبیاتمان باشد؟: همچنان که امروزه غذا، وسایل نقلیه و حتی روند فکری ما تفاوت پیدا کرده است، ذائقه احساسی و بیانی ما نیز در این مسیر با چالش های جدید و گوارایی جدیدی همراه خواهد بود و اگر قرار است که شعرهای غیر کلاسیک و مدرن شامل نو، سپید و منثور برای مردم امروز و آینده ما چراغ راه ادبیت و ادبیات ما باشد، ضرورت دارد که با مهارت شاعرانه و ایجاد تعریف مدون با پارامترهای مشخص شعر غیر کلاسیک را یاری بدهیم تا امروزی ها و عوام نیز بتوانند از لذت شعر شاملویی، نیمایی و سپید بهره مند گردند.
انتهای پیام/
مصاحبه گر: سمیه(آرزو) بحرکاظمی
دبیر بخش فرهنگ و هنر: رضوان ابوترابی
