تو نیستی و تنهایی، پرده‌ها را کنار نمی‌زند

***********************************************************************

علیرضا بهرامی 

آهن داغ
مجبور است
چرخ‌های قطار را
روی گرده‌اش تحمل کند
دو خط موازی
تا بی‌نهایت
می‌دوند و ‌می‌دوند و ‌می‌دوند...
من مدت‌هاست
دارم زندگی می‌کنم
این کفش
بدجوری پایم را می‌زند
هرچه بی‌محلی می‌کنم
بیش‌تر اذیت می‌کند
بیا آرام دست بکش روی پوست تنم
بیا دست بکش روی تنهایی
دست بکش روی دلتنگی
بیا آرام دست بکش
بیا اصلا یک روز صبح
با هم برویم
مغازه‌ی میوه‌فروشی
یک‌بار هم که شده
به‌جای تره‌های زمخت
و لایه‌های سوزناک
یک مشت لوبیای سحرآمیز بخریم
این کفش
بدجوری پایم را زخم کرده
وقتی از تو خبری نیست
ترجیح‌ می‌دهم
تنهایی بروم رستوران
از همان‌هایی
که پشت شیشه می‌نویسند:
"کارگر ساده نیازمندیم
با غذا و جای خواب"
می‌خواهم وقتی از پله‌ها پایین می‌روم
تا 50 سال برنگردم سمت خورشید
وقتی از تو خبری نیست
می‌خواهم بروم
کارگر کارخانه‌ی نخ‌ریسی شوم
پای دستگاه کهنسالی
بنشینم
و 50 سال بعد
سِل بگیرم
وقتی از تو خبری نیست
این کفش
بدجوری آزارم می‌دهد

              (2)

با چه رویی 
به اصرارهای گل‌فروش بگویم
تو اصلا در خانه نیستی؟!
کجای این شهر درندشت
باید به‌دنبال ردی از تو بگردم؟
تو نیستی و خانه
تناقض بزرگی است
تو نیستی و دستگیره‌های کرخت
خمیازه‌ها‌ی در
یعنی دلتنگی
درد را باید تقسیم کرد
اما من چگونه می‌توانم
به این همسایه‌های زبان‌نفهم
حالی کنم که حالم بد است؟
تو نیستی و خانه،
تناقض بزرگی است
تو نیستی و وقت خواب
آرام گریه می‌کنم
تو نیستی و تنهایی 
هیچ‌وقت مرا 
بیدار نمی‌کند،
آواز نمی‌خواند،
پرده‌ها را کنار نمی‌زند
و مرا در آغوش نمی‌گیرد
تنهایی
گاهی مثل باران
پشت شیشه‌ی پنجره‌ها
سُر می‌خورد
گاهی مثل باد
در ناودان و زیر شیروانی
به خودش می‌پیچد
یا مثل پست‌چی پیر
گاهی حساب روز و ماه
از دستش در می‌رود
تو نیستی و این قامت
زیر این بار
این‌ بار
این‌بارطاقت نمی‌آورد

*************************************

امید بیگدلی

ماهای ها
برای کشتی ها دُمی تکان می دهند
کشتی ها
برای ملوانان جیغ می کشند
ملوان ها
که هر روز
کلاه سر دریا می گذارند
من
به سرنوشت ماهی ها در تن ماهی فکر می کنم
به مجری اخبار
که در نفت برنت شمال دریای شمال غرق شده بود
به شانه های زنم
که دکل اندوه است
در عمق آپارتمانی 54 متری
با این اوصاف
زنم نقاشی دریا را کامل نخواهد کرد
او هر شب به من می گوید:
کسی که در دریا آتش روشن کرده
سال هاست
دارد به ما علامت می دهد
اما برای این کار ساخته نشده بود.
                (2)
چه کسی می داند
رنگ این پرده ها
در چه خاطره ای پریده است؟
از خانه های کلنگی
هنوز صدای مردی می آید
که سال هاست
گور خوشبختی را می کَند
گاه که زندگی
از ترک های دستی
به دیوار می رسد
گاه به چینی های جهیزیه
دراز بکش
روی فرش های قدیمی
تا صدای استخوان هایت را بشنوی
فکر کن
گورکن به آخرین آجر رسیده است
و تو در لباسشویی
یقه ی انسان های زیادی را گرفته ای.

***********************************

نیما معماریان

بیا
دوباره برایم بگو
چقدر به تاریکی اضافه می کند
که نو
موهایت را نمی بندی؟
            (2)
فراموشی گرفته ام
و قرار است تو را
از همه جا حذف کنم
مثلا یادم برود کلمه فراموشی را
یادم برود که قرار است تو را فراموش کنم
             (3)
خواب های ما
به یک رود می ریزند
فکرهای ما به یک دریا
اما فقط شبیه ماهی ها
روی خاک
جان می دهیم

*************************************

هاجر جعفرزاده (ساحل)

ای قاب نشسته به تنِ خسته ی دیوار
دست از سرِ چشمان پر از خاطره بردار

در چنته چه داری تو اگر مشت کنی باز
ای پنجره ی بسته ی کوبیده به دیوار

از غنچه بیاموز ؛دِلِ باز شدن را
ای شیشه ی باران زده ،ای بغض گرفتار

با خاک نشسته به سر صندلی...از جای
برخیز و‌ به خود آی که انگار نه انگار

کو کو ی پرنده ؛وسط کلبه ی ساعت
میگفت زمان رفت به هشدار ..به هشدار...

می شد چه سراسیمه کنارِ دلِ ساعت
در هر تپشِ عقربه یک خاطره تکرار

از تار تنیده به گلوگاه نفس هام
ای کاش که فریاد، رهاتر شوی  این بار
                             (2)                     
ساحلم غرق خشم دریاها، به هوای نجاتِ من برگرد
قایقم!ای به موج ها رفته، سرکش بی ثباتِ من برگرد

بادبانهات روسری، که شدند؛ عرشه را داده ای به طوفان ها؟
سمتِ سُکان خود نَبَر به غروب، ای طلوع نجاتِ من برگرد

قایقِ خسته ام، نمی فهمی! خاطرم زخمی است دور از تو
لابه لای سکوت مرجان ها، دفن شد خاطراتِ من برگرد

اسکله مثل من به رسم نیاز، دست خود را دراز کرده در آب
داد زد پا به پای من بندر؛ روزهای نشاطِ من برگرد

چشم هایم نگاهبان تو شد، که به فانوس اعتمادی نیست
تا برای تو روشنم هر شب؛ ای دلیلِ حیاتِ من برگرد!

من عروس فلات ها بودم ،پای کوبان به ماسه های کویر
دل به دریا زدم به خاطر تو، لااقل در وفاتِ من برگرد

**********************************************

سارا محمدی

گاهی کنار داشته هایت آرام بگیر
دست بینداز دور گردن دوست داشتن هایت
بنشین و یک دلِ سیر
حضور خدا را تماشا کن
و گاه که غم امان نداد
چشمانت را ببند
شاید یک نسیم
یا یک باران
با هوای دلت کاری کند 
دور از انتظار
گاهی خودت را بسپار
به دقایق سردرگم
و بگذار یک اتفاق کوچک
به ثانیه هایت نظم ببخشد
خدا را چه دیدی
شاید سقوط یک برگ
کاری کند که از دست هزاران معجزه بر نیاید
                    (2)
با اولین باران پاییز آمدی
با اولین سیلی باد
تا 
مدیون کوچه های باران زده باشم
و وصله ی تنِ هزاران شعر عاشقانه
تو آمدی
با اولین سقوط برگ
با کوچ اولین دسته چلچله ها
درست در فصلی که آسمان
هوای عاشقی به سرش می زند
و زمین شاعر تمام خیابان های شهر می شود
تو آمدی که من را به پاییز
و پاییز را به دست خاطرات من بسپاری
آری
با اولین باران پاییز آمدی
با اولین سیلی باد

**********************************

فاطمه جعفری

ای چهره ات لبخند آفتاب
ای تابیده بر دریای آرام خوشبختی
که با هیچ توفانی
پاک نمی شوی از صورت آبی دریاها
تو زیبایی
تو زیبایی
و در زیبایی تو
اقیانوسی وسیع در خواب است
                  (2)
صبورم
ام
نه به اندازه ای که بتوانم
این بغض ظریف کهنه را
در انحنای گلویم
پشت لبخندها
زیر پیراهن
یا هر جای دیگری پنهان کنم
نشناختی ام
و حرف های نجویده ام
نه از گلویم پایین رفت
و نه بالا آمد
نوشتی
به اندازه ی سه درد گریه کردم

*************************************************************************************

انتهای پیام/