به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، تاریخچه ارز دیجیتال مانند هر دارایی دیگر و برخلاف تصور اولیه نه‌تنها کوتاه نیست، بلکه ریشه‌های آن به هزاران سال پیش بازمی‌گردد. بررسی تاریخچه‌ی پول و دارایی نشان می‌دهد مصریان باستان اولین گروهی بودند که ایدهی استقلال ارتباط‌های مالی از دولت‌ها را مطرح کردند؛ ایده‌ای که پایه‌های اصلی رمز ارزها را بنانهاد. در حقیقت باید گفت از ایدهی اولیه‌ی ارائه‌ی ارز دیجیتال تا رسیدن به مرحله‌ی تبدیل خرید ارز دیجیتال به یک امر ساده، هزاران سال زمان صرف شده است.
دارایی، مفهومی کهن در اقتصاد است. قرن‌ها پیش از این که کسی کلمه‌ی اقتصاد را شنیده باشد، انسان‌ها «دارایی» داشتند. جوامع شکارچی یا آن‌طور که علم زیست‌شناسی می‌گوید، «انسان‌های خردمند» می‌دانستند که نمی‌توانند تمام نیازهای خود را بدون اتکا به دیگران برطرف کنند. تأمین خوراک، پوشاک، مسکن و خانواده به‌عنوان مربع نیازهای اساسی انسان به «دیگران» احتیاج داشت؛ پس باید همکاری این «دیگران» تأمین می‌شد.
تاریخ‌شناسان می‌گویند قدیمی‌ترین سکه‌هایی که تا امروز می‌شناسیم ۶۴۰ سال پیش از میلاد یعنی حدود دو هزار و ۷۰۰ سال قبل در آناتولی غربی، جایی حدود مرزهای امروزی ترکیه ضرب شده‌اند. امپراطوری قدرتمند روم که در عمل قوی‌ترین حکومت جهانِ آن روز بود با ضرب این سکه‌ها تلاش کرد وضعیت اقتصادی نامنظم خود را سروسامان دهد. این سکه‌ها «دناریوس» نام داشتند. قدرت و اعتبار امپراطوری بزرگ روم باعث شد مردم در سراسر امپراطوری و حتی خارج از آن بپذیرند که سکه‌های کوچک دناریوس «اعتبار» دارند. طلا و نقره به دلیل کم‌یاب بودن به‌عنوان فلزهایی که سکه با آن‌ها ساخته می‌شود انتخاب شدند.
اولین شکل از پول کاغذی، حواله‌ی کاغذی بود. حوالههای کاغذی طبق شواهد تاریخی حدود قرن چهاردهم میلادی در اروپا متولد شدند. بازرگان‌های اروپایی برای واردات و صادرات کالا به نقاط مختلف جهان سفر میکردند و باید از دارایی‌های خود در مقابل سرقت، گم‌شدن و اتفاقات محافظت میکردند. این بازرگان‌ها همچنین برای حمل‌ونقل سکه‌های سنگین طلا و نقره مشکلات زیادی داشتند. چنین شرایطی باعث شدن این بازرگان‌ها حوالههای کاغذی را اختراع کنند.
حوالههای قرن چهاردهمی که در حقیقت اجداد چک‌های امروزی هم به شمار می‌روند، کارکرد ساده‌ای داشتند؛ کارکردی که روی اصل کهن «اعتماد» استوار بود. بازرگان طلا و نقره‌ی خود را به شخصی معتمد در شهر «الف» می‌داد و از او حواله‌ای کاغذی می‌گرفت. این حواله که توسط شخص معتمد مهر می‌شد، نشان می‌داد دارنده‌ی آن صاحب مقدار مشخصی دارایی در شهر «الف» است. بازرگان به شهر «ب» سفر می‌کرد و با ارائه‌ی حواله‌ی خود به معتمد آن شهر همان مقدار طلا و نقره از او دریافت می‌کرد تا با آن خرید کند.
بانک‌های سوئد و انگلیس اوایل قرن ۱۷ شروع به چاپ پول کاغذی کردند. پول کاغذی حدود هفت قرن پیش از آن تاریخ و در چین اختراع شده بود اما تا آن روز بازرگان‌های بین‌المللی تمایلی به استفاده از آن نداشتند. چاپ اسکناس در بانک‌های اروپایی که مرکز اقتصاد جهانی بودند، مهم‌ترین نیازمندی برای گسترش استفاده از آن را تأمین کرد: اعتماد عمومی.
بانک‌ها دارایی‌های طلا و نقره‌ی مشتریان خود را ذخیره میکردند و در مقابل به آن‌ها اسکناس می‌دادند. همه پذیرفته بودند اسکناس که در عمل چیزی بیشتر از یک برگ کاغذ طرح‌دار نبود، معادل مقدار مشخصی دارایی است که بانک روی آن چاپ کرده است. سرعت انجام مبادله‌ها با ورود پول کاغذی به چرخه‌ی اقتصادی افزایش چشم‌گیری داشت.
اثرات مخرب جنگ که قدرت‌های اقتصادی اروپا را به‌شدت ضعیف کرده بود باعث قدرت گرفتن آمریکا شد. این کشور که به دلیل دور بودن از صحنه‌ی جنگ کم‌ترین آسیب را دیده بود و در مقایسه با کشورهای درگیر جنگ اقتصاد بسیار قدرتمندتری داشت، پیشنهاد داد دلار به‌عنوان ارز مرجع در نظر گرفته شود. آمریکا در آن زمان دو سوم ذخایر طلای جهان را در اختیار داشت. شوروی سابق با این پیشنهاد مخالفت کرد اما پس از پایان جنگ و در سال ۱۹۴۵ با افزایش کشورهای موافق پیشنهاد آمریکا مجبور به موافقت شد.
سیستم جدید که به سیستم برتون وودز مشهور شد به طور رسمی، یک سال بعد از پایان جنگ آغاز به کار کرد. در سیستم برتون وودز هر اونس طلا معادل ۳۵ دلار آمریکا در نظر گرفته شد. آمریکا می‌توانست فقط به‌اندازه‌ی افزایش تقاضـای مبادلاتی دلار ناشـی از رشـد تجـارت دنیـا، دلار جدیـد منتشـر کنـد.
پس از پایان کار سیستم استاندارد طلا و قطع ارتباط ارزهای ملی با طلا که حاصل تصمیم ریچارد نیکسون بود، دولت‌ها عرضه و مدیریت ارز ملی کشور خود را به عهده گرفتند.
ارز ملی کشورها برخلاف دوران پیش از شوک نیکسون، پشتوانه‌ای ندارند. به چنین ارزهایی ارز فیات یا «پول دستوری» گفته می‌شود. فیات کلمه‌ای با ریشه‌ی لاتین به معنی «باید باشد» است. ارزهای فیات بر پایه‌ی اعتماد به دولت چاپ‌کننده‌ی آن‌ها ارزش می‌گیرند.
رمزنگاری اطلاعات تاریخچه‌ای بسیار کهن دارد. نخستین‌بار چهارهزار سال پیش گروهی از خواص مصر باستان برای پنهان کردن مکالمه‌های خود از چشم فراعنه شروع به رمزنگاری این مکالمه‌ها کردند. این گروه را می‌توان اولین سازندگان تاریخچه رمز ارزها دانست. رمزنگاری اطلاعات در طول هزاران سال مرتب پیشرفت کرد و کار را برای طرف‌های سوم سخت‌تر کرد.
وقوع جنگ‌های جهانی رمزنگاری را دچار تحول کرد. ماشین‌های رمزنگاری که در این مقطع استفاده می‌شد «انیگما» (Enigma) نام داشتند. خروجی انیگماها تا پایان جنگ دوم جهانی غیرقابل‌نفوذ بودند اما در نهایت با گسترش سرمایه‌گذاری روی علوم پایه این رمزنگاری‌ها هم بی‌اثر شدند.
وایتفیلد دیفی (Whitfield Diffie) و مارتین هلمن (Martin Hellman) دو دانشمند علم رمزنگاری اهل آمریکا اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی سیستم رمزنگاری‌ای اختراع کردند که این روش را از فرآیندی مخصوص فعالیت‌های نظامی به فرآیندی عمومی تبدیل کرد. سیستم رمزنگاری جدید خروجی با دو کلید «عمومی» و «خصوصی» در اختیار کاربر قرار داد.
سال ۲۰۰۸ بحران اقتصادی‌ای که کارشناسان معتقدند پایه‌های آن از اواخر دهه‌ی ۹۰ ایجاد شده بود به اوج رسید. حباب بازار مسکن آمریکا از بین رفت و سقوط ارزش املاک باعث بروز موج فروش شد. این موج فروش بانک‌ها و مؤسسه‌هایی که وام‌های خرید این املاک را تأمین کرده بودند با بحران نقدینگی جدی مواجه کرد. این بحران در نهایت بورس آمریکا و بازارهای مالی سراسر دنیا را به‌شدت تحت تأثیر قرار داد. بحران مالی سال ۲۰۰۸، بزرگ‌ترین بحران مالی جهان از زمان رکود بزرگ در دهه‌ی ۳۰ میلادی به شمار می‌رود.
کارشناسان اقتصادی معتقدند مدیریت غلط دولت‌های بزرگ مهم‌ترین دلیل بروز این بحران است. بحران سال ۲۰۰۸ موجی از بیکاری و بحران‌های شدید مالی در کشورهای سراسر جهان ایجاد کرد؛ موجی که در نهایت نارضایتی از عملکرد و نقش دولت‌ها در سیستم اقتصادی جهان را به اوج رساند.
ساتوشی تمام کدهای بیت کوین را به‌صورت عمومی منتشر کرد و همین کار او باعث پیشرفت چشمگیر دنیای ارزهای دیجیتال شد. حدفاصل سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ دانشمندان علوم پایه با استفاده از کدهای بیت کوین، ارزهای تازه‌ای منتشر کردند. ارزهای جدید تلاش میکردند مشکلات و محدودیت‌های بیت کوین را حل کنند. همچنین تولد آلت‌کوین‌های جدید باعث بهتر شدن چهره‌ی ارزهای دیجیتال شد که به دلیل بحران راه ابریشم به‌شدت تخریب شده بود. ارزهای جدید «آلت کوین» نامیده شدند. آلت کوین مخفف «آلترناتیو کوین» به معنی کوین دیگر است.
انتهای پیام/