لالجین یا لالچین

یادداشت/ رضوان ابوترابی

مدتی بود "لالجین " شهر سفالگری ایران که نام بلند آوازه ای در دنیای صنایع دستی دارد، کم کم داشت تبدیل به فروشگاه های صنایع دستی کشور چین می شد.

بی تردید حضور محصولات چینی در پشت ویترین های کارگاه ها و فروشگاه های لالجین، حکایت از به سکوت کشاندن دست های هنرمند آن شهر با شناسنامه ای 4000 ساله داشت. و شهری که با آثار و تولیدات منحصر به فرد خود، در فهرست آثار جهانی به نام شهر سفال به ثبت رسیده بود، داشت به شهر فراموشی تبدیل می شد.

تا این که از طرف مسئولین اقدامی در راستای جلوگیری از واردات آثار چینی به عمل آمد. و با امتیاز دادن به فروشگاه ها و غیره فروش این آثار در لالجین به حداقل رسید، اما متاسفانه اکثرا این اجناس 25 کیلومتر آن طرف تر، سر از همدان درآورد. 

و این یعنی مسافرت در جاده ای یکطرفه! دلیل بر این که بدون زیر ساخت های لازم فرهنگی و عدم تخصیص کمک هایی از  محل اعتبارات ملی، هنرمندان این شهر در برابر مشکلات معیشتی، توانایی‌ خلاقیت هایی همگام با درخواست بازار روز را از دست خواهند داد. چون جهش تولید و رونق آن نیازمند حمایت است و در غیر ایصورت کم کم به فراموشی سپرده خواهد شد.

دیگر مشکلات مردم هنرمند این شهر، اوقافی بودن زمین ها و هزینه بالای پرداخت حق بیمه برای کارگران است و در این راستا با در نظر گرفتن هزینه مالیات، روی هم چرخه زندگی را برای آنان کُندتر ساخته است.

عقیده دارم با تاسیس یک موزه ارزشمند و فراهم ساختن امکانات رفاهی برای گردشگران، روح تازه ای به کالبد لالجینی که به تازگی یقه خود را از دست لالچین رها کرده، دمیده خواهد شد. 

قطعا در محل موزه می توان غیر از ارائه آثار برای مسافران، قسمت هایی را نیز ایجاد کرد تا گردشگران از اولین مرحله ساخت صنایع دستی تا انتهای آن را بطور زنده تماشا کنند. 

امیدواریم برای بالندگی این شهر که تقریبا می توان گفت در آن بیکار وجود ندارد، امکاناتی فراهم شود، وگرنه صنایع صنعتی با سرعت بیشتری در راستای از بین بردن صنایع دستی خیز برداشته است.

انتهای پیام/