به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، در کمال تعجب، تاریک بودن فضا ارتباط کمی با کمبود نور دارد. همانطور که میدانید میلیاردها ستاره و اجرام دیگر، مانند سیارات در کهکشان ما وجود دارند که نور را منعکس میکنند. بنابراین وقتی ما در شب به آسمان نگاه میکنیم باید بسیار درخشان باشد اما در واقع تاریک است.
دقت کنید که آسمان زمین آبی است، زیرا مولکولهای تشکیل دهنده جو (از جمله نیتروژن و اکسیژن) بسیاری از طول موجهای تشکیل دهنده نور آبی و بنفش را از خورشید در همه جهات پخش میکنند.
از طرفی دیگر، ما رنگها را به این دلیل میبینیم که نور به چشم ما باز میتابد. اگر وسیلهای بتواند طیفهای مختلف نور را بازبتاباند، آن را سفید میبینیم. زمانیکه رنگهای مختلف را میبینیم، این امر بدین دلیل است که فقط بخشی از طیف نور قابل رویت بازتابانده میشود و باقی توسط وسیله مورد نظر جذب میشوند. بر روی زمین، این پدیده دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها است.
اولبرس در سال 1823 درست یک سال بعد از مطرح کردن سوال عجیبش به پاسخی رسید که اتفاقا هم راستا با نظر دانشمندان همان دوره بود. او فکر میکرد گرد و غبارهایی که در فضای بین ستاره ها وجود دارد نور ستارگان را جذب می کنند و مانع رسیدن آن ها به به چشم ما میشوند و در یادداشتهایش نوشت «جای خوشبختی است که زمین نور ستارگان را از تمام نقاط گنبد آسمان دریافت نمی کند! اگرچه حتی در آن صورت، با گرما و نور غیر قابل تصوری در حدود ۹۰۰۰۰ بار بیشتر از آنچه ما هماکنون تجربه می کنیم، مواجه می شدیم.»
اول این که چرا آسمان ما در طول روز آبی دیده می شود؟ به این سوال در مطالب قبلی دانستنی ها پاسخ دادیم و گفتیم که نور خورشید با مولکول های اتمسفر زمین برخورد کرده و در همه جهات پراکنده می شود، رنگ آبی نتیجه همین پراکندگی است.
زمانی که یک بخش از زمین در سایه قرار می گیرد و از خورشید دور می ماند آسمان تیره شده و شب از راه می رسد زیرا از هیچ منبع دیگری مانند خورشید نور دریافت نمی کند.
در حالی که اگر در کره ماه زندگی می کردیم می دیدیم آسمان شب و روز آن هیچ تفاوتی با هم نداشته و همیشه تاریک است زیرا ماه مانند زمین اتمسفر ندارد، این مسئله در عکس هایی که از سفینه فضایی آپولو بعد از فرود در ماه ارسال شده به وضوح قابل مشاهده است.
انتهای پیام/