به گزارش یکتاپرس همین که نام مجسمه‌ساز را به زبان می‌آوریم، کسبه حوالی محله دردشت درِ کارگاهش را نشانمان می‌دهند. در فضایی بزرگ، پر از وسیله‌های قدیمی و نوستالژیک، زیر اندک نوری، پشت میزی چوبی در حال ساخت مجسمه کسی است که رودررویش نشسته. هنوز کار به پایان نرسیده، اما شباهت مدل و مجسمه به هم کاملاً محسوس است. دور تا دور کارگاه، روی دیوار، میز، کمد و توی قفسه‌ها، انواع و اقسام مجسمه‌های پرتره کوچک و بزرگ دیده می‌شود. نوایی می‌گوید همه این آثار کار دست خودش است. حاصل سال‌ها عشق و زندگی با هنر مجسمه‌سازی.
صدای قل‌قل آب به‌جوش‌آمده کتری و عطر چای تازه دم او را به تکاپو انداخته تا زودتر پذیرایمان شود. علاقه این هنرمند ۶۸ساله که روحش را ۳۷ساله می‌داند، به مجسمه‌سازی، به کودکی‌اش برمی‌گردد. آن روزها سر از این هنر در نمی‌آورد، اما عاشق حجم و سرهم کردن اشیا به یکدیگر بود: «پدرم راننده خودرو سنگین بود و مدام دست‌به‌آچار؛ کارهای فنی خودرو را خودش انجام می‌داد. باوجودی که خیلی کم‌سن بودم، همیشه برای وصل کردن پیچ و مهره‌ها به یکدیگر اشتیاق داشتم و کارهای نیمه‌تمام پدر را به اتمام می‌رساندم. جذب هرچیزی مثل مجسمه می‌شدم که حجمی را اشغال می‌کرد، حال این مجسمه می‌توانست و می‌تواند مجسمه آدم‌ها باشد یا حیوانات و یا اشیا؛ خلاصه که حجم‌سازی در ذهنم خیلی آشکار و نیرومند جای خودش را باز کرده بود.»
مجسمه‌سازی با ماده خودساخته
لابه‌لای مجسمه‌های گلی چند مجسمه چوبی خاک‌خورده هم در قفسه‌ها قرار گرفته که آنها هم جزء کارهای نوایی است: «قبل از مجسمه‌سازی با گل، در ۲۰سالگی و حین کار در یک خراطی، در اوقات بیکاری و به صورت خودجوش، بدون اینکه دوره‌ای دیده باشم، چوب می‌خریدم و برای دل خودم مجسمه می‌ساختم. حتی مغار نجاری هم نداشتم. فقط با یک تکه‌آهن، چوب را به شکل‌های مختلف از مهره‌های شطرنج تا صورت حیوانات و... در می‌آوردم. کم‌کم علاقه‌ام به این کار بیشتر و بیشتر شد و با احساس نیاز به یادگیری، تصمیم گرفتم در کلاس طراحی شرکت کنم تا اصولی‌تر حجم را یاد بگیرم. در دوره‌های آزاد هنرهای زیبای دانشگاه تهران شرکت کردم و نزدیک ۲سال در رشته مجسمه‌سازی دوره دیدم.»
بعد از ورود به دانشگاه از سال۱۳۶۵ مجسمه‌سازی با گل را شروع کرد و دیگر گل به ماده اولیه‌اش برای ساخت پرتره آدم‌ها تبدیل شد: «گل به دلیل انعطافی که دارد در ایجاد شباهت بیشتر بین مدل و مجسمه مؤثر است، اما ایراد بزرگ آن ترک خوردن است. مجسمه گلی وقتی خشک می‌شود، از حجم قسمت‌های لایه رویی کم می‌شود. این در حالی است که قسمت زیرین هنوز حجم خودش را حفظ کرده و طبیعتاً ترک می‌خورد. برای رفع این مشکل، پس از ۱۰سال تجربه و آزمون و خطا، با ترکیب چند ماده دیگر با گل آماده، ماده‌ای ساختم که در عین انعطاف‌پذیری امکان ندارد ترک بخورد.»
