هِرمان هِسِه نویسنده برندهٔ جایزه نوبل ادبیات، سال 1946 به دنیا آمد. پدر هرمان هسه مدیریت مؤسسه انتشارات مبلغین پروتستان بود و مادرش دختر هندشناس معروف، دکتر «هرمان گوندرت» و مدیر اتحادیه ناشران کالو بود. کتاب‌خانه بزرگ پدربزرگ و شغل پدر، اولین باب آشنایی هرمان هسه جوان با ادبیات بود.
رضا نجفی در کتاب شناختی از هسه می‌گوید: هسه از هنگام تولد در کالو و نزدیک جنگل سیاه تاهنگام مرگ در مونتانیولا در کنار دریاچه لوگانو، هرگز از طبیعت جدا نبود و تأثیر طبیعت را نمی‌باید در آثار هسه دست کم گرفت.» به گفته این منتقد، شباهت و همانندی جغرافیایی و طبیعت سوییس با ناحیه شواب (زادگاه هسه) در آلمان او را به پدیده مرزهای سیاسی بی اعتقاد ساخت و به مخالفت با ناسیونالیسم آلمانی برانگیخت. طبیعت آشنای سوییس مهاجرت را برای او ممکن کرد و با انزوا گزیدن در طبیعت آفرینش ادبی هسه به ثمر رسید.
وی جایزه نوبل ادبیات را به‌خاطر قدرت استعداد نویسندگی و شکوفایی اندیشه و شجاعت ژرف در بیان اندیشه‌های انسان‌مداری و سبک عالیِ نگارش، به دست آورد.
هرمان هسه تحت تأثیر مادرش که مبلغ مذهبی در هندوستان بود، به فلسفه هندی گرایش پیدا کرد و به عنوان تبعه سوئیس در منطقه تیچینو به عزلت نشینی روی آورد.و از این بود که در آثار خود به رومانتیسم و طبیعت گرایش بیشتری نشان داد. او در مقدمه یک کتاب می نویسد: "تمام این داستان‌ها مربوط به خود من بودند، بازتابی بودند از راهی که در پیش گرفته‌بودم، از رؤیاها و آرزوهای پنهانم و از رنج تلخم."
وی 9 اگوست 1962 میلادی زندگی را بدرود گفت تا کتاب هایش زندگی او را ادمه بدهند.
از کتاب های وی می توان به: زندگی فراتر از روز مرگی، سلوک به سوی صبح، گرترود، داستان دوست من ( کنولپ)، نارسیس و گلد موند، سفر به شرق و.. اشاره کرد.
انتهای پیام/
