به گزارش یکتاپرس با همین پرسش شروع کنیم! او که بود؟ به عنوان کمک بگوییم که خانه شاعران امروز تهران یادگار او از زمان قاجار برای امروز شهر ماست و این یادگاری تنها یادگاری او نیست. «مهدیقلیخان هدایت» در سال ۱۳۲۴ همین بنای مورد اشاره را به شخصی به نام «علیمحمد دهقان» میفروشد و او نیز در سال ۱۳۴۵ ساختمان را به فرد دیگری با نام «سید احمد گلابچی» واگذار میکند و در نهایت در سال ۱۳۷۸ خانه از طرف فرزند مرحوم گلابچی به قیمت ۳۶۰ میلیون تومان به شهرداری تهران فروخته میشود.
نماینده مجلس روزگار قاجار
مهدیقلیخان هدایت (۱۲۴۳ – ۱۳۳۴)، ملقب به «مخبرالسلطنه» یا «مخبرالدوله»، فرزند «علیقلیخان مخبرالدوله» و نوه «رضاقلیخان هدایت» بود. او حاکم آذربایجان، نماینده مجلس در زمان قاجار، وزیر علوم و وزیر عدلیه بود و نخست وزیری ایران در دوره پهلوی اول را هم در کارنامه خود ثبت کرده است. مهدیقلیخان هدایت زبان و ادبیات فارسی، عربی، آلمانی و فرانسوی را بهخوبی میدانست و تا حدی به زبان انگلیسی هم آشنا بود.
خانه مخبرالدوله این روزها پاتوق چه کسانیست؟ | نویسنده «خاطرات و خطرات» برای تهران چه کرد؟
در فن گراورسازی و کلیشهسازی سررشته داشت و به موسیقی بسیار علاقهمند بود و از نظر علمی نیز آن فن را آموخته بود. همچنین با علم ریاضیات، هیئت و فلسفه آشنایی داشت. مهدیقلیخان هدایت در زمره نویسندگان نادری است که حوادث زندگی و اتفاقات کشور را بهطور روزانه یادداشت کرده است. این یادداشتها امروزه به صورت کتابهای متعدد به چاپ رسیده و یکی از منابع تاریخ معاصر محسوب میشود؛ مهمترین اثر او در این زمینه، کتاب «خاطرات و خطرات» است.
هدایت در میانسالی قسمتی از قریه «دروس» را خرید و آنجا را به شهرک تبدیل کرد و با فروش زمینهایش سودی سرشار به دست آورد که بخشی از آن را وقف عام کرد و بخشی را برای وراث باقی گذاشت. او همچنین یک بیمارستان مجهز و یک مسجد و کتابخانه وقف کرده است.
سنگچینهای دلنواز
ورودی اصلی خانه شاعران در ضلع جنوبی ساختمان واقع شده است و دورتادور ایوان ساختمان چهارده ستون دایرهای و آجری به شکل جفت قرار گرفتهاند. در قسمت جنوب غرب ساختمان نیز بیرونزدگی دایرهای شکلی قرار دارد.
نمای ساختمان آجری و درها و پنجرهها چوبی هستند. تزیینات ساختمان شامل آجرکاری نما و همچنین سنگچینیهای زیبا و کاشیکاری روی دیوارها و قسمت ورودی از دیگر تزیینات خانه شاعران است. از خصوصیات بارز بنا میتوان به استفاده تلفیقی از عنصر آب در میان محوطه و پراکندگی درختان و گیاهان در اطراف بنا، به سبک ایرانی، اشاره کرد.