گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛بیست و هفتم شهریور ماه روزی است که با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی روز شعر و ادب فارسی نامگذاری می شود. روزی که مصادف است با سالروز درگذشت استاد محمد حسین شهریار.
این که شهریار به تمام معنا شاعر بود و زیست شاعرانه ای داشت بر کسی پوشیده نیست.شاعر شوریده ای که کمتر شاعری مثل او در زمان حیاتش به اشتهار رسید. شاعری که عاشقانه هایش زبان به زبان در کوچه پسکوچه های کشور پیچید و به عشق حرمت خاصی بخشید.
وی به جز سرودن شعر و تحصیل در دارالفنون به فراگیری موسیقی نزد استاد ابوالحسن صبا و نواختن سه تار و مشق ردیف های سازی موسیقی ایرانی و تحصیل علوم دینی حوزه درس شهید سید حسن مدرس در مسجد سپه سالار پرداخت.
در سال 1303 ورود به مدرسه طب، مصادف شد با روزگار عاشقی و شوریدگی او .تدریس خصوصی به یک دختر و دل بستگی شدید بین آن دو هنوز هم که هنوز است در خاطره ها ثبت شده و مدام از آن یاد می شود. اما این عشق نافرجام تاثیر عجیبی در روند زندگی شهریار گذاشت. ازدواج معشوق، شعر سیزده بدر و متوجه شدن همسر معشوقه از عشق شهریار نزدیک بود مرگ شهریار را رقم بزند . که با وساطتت مادر آن دختر و تقاضای او از دامادش که از سران کشور بود شهریار به مشهد تبعید می شود و از ادامه تحصیل باز می ماند.
وی در تبعید چند سالی در اداره ثبت اسناد نیشابور و مشهد خدمت می کند و بعد از مرگ همسر معشوقه به تهران برمی گردد و سال 1315 در بانک کشاورزی تهران استخدام می شود. و...
سيد محمد حسين شهريار در 27 شهريور 1367 در بيمارستان مهر زندگی را بدرود می گوید و در مقبرةالشعرا سرخاب تبريز همراه با با هزاران شعر ناسروده دفن می شود.
انتهای پیام/
یادداشت: رضوان ابوترابی
