یادداشتی کوچک برای آقا معلم حسن امیدزاده / رضوان ابوترابی
چند سال پیش بود، داشتم از شمال بر می گشتم، از دور اتومبیلی را دیدم که آتش گرفته بود. تا رسیدم دیدم خانم و آقایی با فاصله از اتومبیل ایستاده اند و فریاد می زنند که بچه ام را نجات بدهید. سریع پیاده شدم و بطرف اتومبیل آتش گرفته رفتم. مرد تقریبا 50 ساله ای با سنگ بزرگی که در دست داشت شیشه را شکست و داشت بچه ی چند ماهه را بیرون می آورد،آتش عجیبی دور و بر اتومبیل را گرفته بود. در یک لحظه از وسط آتش بچه را برداشت و تا برگشت بچه را بطرف من انداخت. گرمای آتش بی قرارش کرده بود. خوشحال شدم که آسیب زیادی ندیده. پدر مادر اومدن بچه را گرفتن اما آن روز قهرمان ما مرد غریبه ای بود.
( البته این دلیل نمیشه که همه ی پدر مادرها به این شکل هستند و یا همه غریبه ها قهرمانند، نه .. قطعا اینطور نیست. منظور من به آن روز و آن پدر مادراست که برای نجات فرزند خود کاری نکردند یا نمی توانستند کاری بکنند) و مرد غریبه ای این فداکاری را کرد که تمام موهایش سوخته بود و صورتش سرخ سرخ شده بود.
و اما چرا امروز این خاطره به یادم افتاد؟
. چون امروز سالمرگ کسی است که از نسل پروانه ها بود و خودش را قربانی 30 شمع، 30 روشنایی کرد؟
حسن امیدزاده را می گویم. آن غیرت و مردانگیِ بزرگ. آن فداکارترین معلم. که خود را وسط آتش انداخت تا شاگردانش را نجات بدهد. او داشت تمام بچه های کلاس را نجات می داد که « در» کلاس بوسیله باد بسته شد و متاسفانه دستگیره ای نداشت. او مجبور شد بچه ها را یکی یکی از میان نرده جلو پنجره رد کند، اما فاصله کم نرده های حفاظ پنجره راهی برای نجات او نگذاشتند.
او سال ها سال سوخت و در چنین روزی خاکستر شد و جان سپرد.
بنظرم بهتر است این مطلب را با همین جمله تمام کنم: لعنت به در هایی که دستگیره ندارند . لعنت به نرده هایی که مردم مجبورند برای حفاظت خانه ها جلو پنجره ها بزنند.
یادت تا همیشه گرامی آقا معلم
انتهای پیام/
