گروه فرهنگ و هنر یکتا؛ احمدرضا احمدی شاعر نامی معاصر در بیمارستان بستری است. ماهور احمدی، فرزند این شاعر و نویسنده با اعلام این خبر نوشته است: «احمدرضا چند روزی‌ست در آی سی یو بستری و جایش در خانه بسیار خالی‌ست؛ اما این جای خالی، جای خالیِ یک مرد ۸۲ ساله نیست. انگار پسرکی ۵ ساله، در خانه نیست… خانه ساکت، اتاقش مرتب، ظرف‌های آب‌نبات پُر و خانه خالی از صدای پی‌درپی‌اش که بی‌وقفه می‌گوید: ماهور، شهره، ماهور، شهره…عشق و دعاهای همیشگی شما همراه احمدرضاست و شک ندارم معجزه‌ای خواهد شد.»
احمدرضا احمدی، شاعر و نویسنده متولد ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان است. از آثار او در حوزه شعر می‌توان به «دفترهای واپسین»، «دفترهای سالخوردگی»، «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود» و «روزی برای تو خواهم گفت» و از آثار او در حوزه کودک و نوجوان می‌توان به «دیگر در خانه پسرک هفت صندلی بود»، «دخترک ماهی تنهایی» و «مزرعه گل‌های آفتابگردان» اشاره کرد.
احمدی در سال ۱۳۴۳ به همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری اعلا، مهرداد صمدی، محمد علی سپانلو ، بهرام بیضایی، اکبر رادی، جعفر کوش آبادی، مریم جزایری و جمیله دبیری گروه طرفه را با هدف دفاع از هنر موج نو تأسیس کرد. انتشار دو شماره از مجلهٔ طرفه و تعدادی کتاب در زمینهٔ شعر و داستان از فعالیت‌های این گروه بوده‌است.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایه‌ای شد تا حرکتی کاملاً متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پی‌ریزی کند. از بیست سالگی به‌طور جدی به سرودن شعر پرداخت. وی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان طرح در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که توجه بسیاری از شاعران و منتقدان دهه ۴۰ را جلب کرد.
احمدرضا احمدی بنیان‌گذار سبک موج نو در دهه ۱۳۴۰، در شعر معاصر ایران است که در نیمهٔ دوم این دهه، موج نو تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد و در داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی تأثیر کرد. در سال ۱۳۷۸ سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی متفاوت و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. همان سال کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در مراسم بزرگداشت احمدرضا احمدی، تندیس مداد پرنده را به او اهدا کرد.
در سال ۱۳۸۵ احمدی به عنوان شاعر برگزیده، پنجمین دوره اهدای جایزه شعر بیژن جلالی انتخاب و در سال ۱۳۸۸ نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن شد.
انتهای پیام/
