سرزمین پرتقال‌های غمگین

 

گروه فرهنگ و هنر یکتا/ معرفی کتاب: سرزمین پرتقال‌های غمگین اثر: غسّان کنفانی. مترجم: مریم نفیسی راد

سرزمین پرتقال‌هاب غمگین با عنوان اصلی، أرض البرتقال الحزين شامل هشت داستان کوتاه است که شهید غسان کنفانی، دربارهٔ آلام و جراحت آدمی در این داستان‌ها قلم‌فرسایی کرده است. این هشت داستان کوتاه چنان متبحرانه قلبتان را نشانه می‌گیرند که هم‌پای شخصیت‌های داستان، جنگ‌زده، مهاجر، پناهنده، محبوس، جانباز و شهید می‌شوید.

غسان کنفانی در این کتاب حقیقت‌هایی را نوشته و روایت کرده که سال‌ها آنها را لمس کرده، دیده و زندگی کرده است. از مهاجران فلسطینی گفته؛ از جنگی پایان‌ناپذیر که ریشه‌شان و درختان زیتون و پرتقال را سوزانده و همه را ناامید کرده. غسان کنفانی از جوانانی می‌نویسد که سال‌هاست از خانواده‌هایشان دورند و آوار این کشور و آن کشور شده‌اند.  از برادرهایی می‌نویسد که خواهرهای‌شان را جلوی چشم‌شان تیرباران می‌کنند،  بچه‌هایی که شکنجه می‌شوند اما چون مادرشان دارند به آن‌ها نگاه می‌کنند، شکنجه رابه جان می‌خرند  و لب به شکایت نمی‌گشایند. غسان کنفانی با قلمی تیز و برنده از آدم‌هایی که ایستادند تا دنیایشان را بهتر کنند اما زورشان به آن نچربید، روایت می‌کند.

کتاب «سرزمین پرتقال‌های غمگین» از آوارگی و مهاجرت و پناهندگی می‌گوید، مهاجرت آدم‌هایی که نه در فلسطین خانه‌شان است و نه در لبنان و سوریه و قطر و کویت و... آدم‌هایی که حالا نه درِ خانه پدری به رویشان گشوده است و نه در خانه‌ای دیگر آرامش دارند. مضاف بر اینکه خاک و سرزمین پدری ندارند، ریشهٔ درختان پرتقالشان خیلی وقت است خشکیده. اگرچه  مهاجرت همیشه هم بد نیست، اما در «سرزمین پرتقال‌های غمگین» این چهره خوب و مثبت از مهاجرت را نمی‌بینیم. چهره‌ای از آوارگی و مهاجرت با روایت‌های غسان کنفانی در جلوی چشم خواننده نمایان می‌شود که با جنگ و نابودی، انزوا و فقدان همراه است.

«سرزمین پرتقال‌های غمگین» از هشت روایت و ۴ خرده روایت تشکیل شده: هشت روایتِ ملموس که چنان از دل و جان نویسنده برخاسته که خواننده می‌تواند تمام تصویرهایی را که می‌خواند، در ذهن به پرده‌ای زنده بدل کند. روایت‌هایی که مصادف با مهاجرت خود غسان کنفانی است. 

این کتاب جذاب که از نظر فرم و محتوا چنان استاندارد است که در کشورهای امریکایی و اروپایی و عربی در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود، به همت انتشارات نسل نواندیش، با ترجمهٔ مریم نفیسی‌راد در اردیبهشت ۱۴۰۲ منتشر شد.

انتهای پیام/