مجموعه شعر «مسافرت با قطاری بی قید» با ترجمه اصغر علی کرمی

در اینجا
پیرمردی است 
که پایش می لرزد 
چرا که باد عصایش را دزدیده است

در اینجا کودکی است
که راه رفتن را دوست دارد 
اما چشم های زمین
زیر پایش درد می گیرد

این انسان
روزی که زمین خواسته اش را پرورش می داد
به هیچ احتمالی دست نیافت

پس ای پسر ابرها 
آنچه ابرها می سازند
درست نیست
غلط هم نیست

تو خواهی ماند
در دشت های سرگردانی
سرگرم شبانی
وهیچ کس تو را تنها نخواهد دید

خواهد آمد 
آن لحظه ای که هیچ تردیدی در آن نیست
و گوسفندان از چمنزارهای تو کنده خواهند شد 
پس خواهی ترسید
چرا که اگر زوال یابی زنده هستی
و هنگام ترسیدنت لب ها پژمرده می شود 

وسوسه ها
تو را خواهند بلعید 
مانند سربازی در محاصره 

و آن کس
که حلاج در فریادش نهفته نیست
تو را به غاری می برد
در ورای بیچارگی
که گروهی بندگی می کنند
بی هیچ خدایی

در تو 
وهمی بیهوده می کوشد
آنگونه که دست های آدم 
به کاری بیهوده می کوشید

بگذار این اوهام بگذرد 
به دنبالم بیا 
من حقیقتی هستم 
که نامش را شنیده ای

اگر هستی بخشکد 
و هرچه در اوست
قلب من همچنان دانه های شبنم را نگاه خواهد داشت 

پس رودخانه‌ای آرام باش 
که هرگاه به خواب می رود
همه چیز در کرانه هایش می آرامد 

درختی بلند بالا باش
که در سایه اش هزاران پرنده
به آرزوی خود می رسند

و کشاورز تمام عمر
زیر سایه اش می خوابد 
در گهواره ای که دست عطر تکانش میدهد

مهربان باش
با آنکه شیرینی را نچشیده
و چشمان زیبایی را ندیده است
و خداوند
باریکه نور را
بر تاریکی او انداخت
آنگاه که مبتلا به تاریکی بود
او را سفارش کرد
کلاغی همراه خود ببرد
تا اگر راه را گم کرد راهنمایش باشد

به یاد بیاور
قلب تو
در تبعیدگاه 
تمام عمر برای کسی می تپید 
که تبعیدت کرده بود

اورا باز خواهی داشت
تا صدای مرگ را بشنود
و آرام گیرد
هیچ تنابنده ای نیست
که آغازش
اشارتی به پایانش نباشد

----------( 2)-------------

پیوسته به پنجره بدن

کودکی
چسبیده به آخرین دو قطره اشک
از میان شان مرا می بیند 
شکسته از بی خوابی

پیامبری را می بیند
سرگردان در پس اندوه من
که آخرین نامه اش را آنجا انداخته و در خود شکسته است
خانه هایی را می بیند
متروکه نیستند
اما کلاغی در ایوان های شان آواز مرگ می خواند
از هراس فاجعه ویرانی
جریان هوا بر لب هایش متوقف شده و ترک برداشته است

کودکی
با هرچه چشم هایش دیده نیایش کرده است
آنگونه که رنگ چشم هایش آبی شده است

و در درونش
بزرگتر شده است 
وجودی سرگردان
كه عرق ریزان نام کسانی را بر زبان می برد که با او مهربان بودند

آمد تا با خود بکشد
با رویای خویش
تاج و تخت هدايت را
که در گوشه سینه هاش پنهان مانده بود تا زبان بگشاید

اقبال در دست او
تسبيحی است
که هر دانه اش نام مصیبتی است
كه فرود می آید

شعر 
پابرهنه از چشمش می افتد
زیرا کفش های کهنه اش را آن جا، جا گذاشته است

کودکی که
خطوط کوچک چهره‌اش تصمیم می گیرند
در اندوه ما بماند
یا بسوزد

بی گناهی اش را
به خوشه ای از گلوله گره زد
مانند قدیسان زندگی کرد
و مانند كافران مرد

پس نیازمند است
دعا آوازی که هم اندازه زخم هایش باشد 
که در آن بسوزد
راست را
و دروغ را

حسین هلیل
ترجمه اصغر علی کرمی