به گروه اقتصادی یکتا،متوسط هزینه کل ناخالص در مناطق روستایی کشور در سال ۱۳۹۱ حدود ۱۰٫۸ میلیون تومان بود که در سال ۱۳۹۹ به ۳۴٫۹ میلیون تومان افزایش یافت که بیانگر رشد ۲۲۲ درصدی است؛ به عبارت دیگر هر خانوار روستایی نسبت به پایان دولت دهم، مجبور است 24 میلیون تومان هزینه بیشتری متحمل شود.
متوسط هزینه کل ناخالص سالانه خانوارها در مناطق شهری کشور نیز از ۱۶٫۴ میلیون تومان در سال ۱۳۹۱ به ۶۳٫۴ میلیون تومان در سال ۱۳۹۹ رسید که افزایش ۲۸۶ درصدی یافته است.
این در حالی است که رشد درآمدهای خانوار متناسب به هزینه‌ها نبوده است. درآمد خانوار عبارت است: از وجوه و ارزش پولی کالاها و خدماتی که در برابر کار انجام شده یا سرمایه به کار افتاده و یا از طریق منابع دیگر (حقوق بازنشستگی، درامد حاصل از دارایی، دریافتی‌های انتقالی و نظایر آن) به هریک از اعضای خانوار تعلق گرفته باشد.
اما در سال 1400 به عنوان اولین سال عملکرد دولت سیزدهم شاهد بهبود چشمگیر درآمد خانوارهای روستایی و شهری بودیم.
در سال 1400 درآمد خالص خانوارهای شهری به طور متوسط 51 درصد افزایش یافت که بالاترین رقم پس از انقلاب محسوب می‌شود.
در بین روستائیان نیز همین اتفاق مثبت در سال 1400 به وقوع پیوسته و درآمد خانوارهای روستایی به طور متوسط 52 درصد بیشتر شده که بالاترین رقم پس از انقلاب محسوب می‌شود.
با توجه به تورم 40 درصدی سال 1400 می‌توان گفت که متوسط افزایش درآمد خانوارهای شهری و روستایی بالغ بر 10 واحد درصد بیشتر از نرخ تورم بوده است.
انتهای پیام/
