بکناپرس: قدرتعلی کنی که عاشق استفاده از دانش روز و نوین دنیای فوتبال در ایران بود، توانست در سال ۱۳۲۷ دن گیبل اولین مربی خارجی را به تهران بیاورد تا علاوه بر همراهی و کمک به تیم ملی، به مربیان آموزش بدهد. با این حال با رفتن این رییس فدراسیون اهل روستای کن، دن گیبل هم از ایران رفت. با این حال، قدرتعلی کنی پس از واگذاری ریاست فدراسیون فوتبال در سال ۱۳۲۹ حدود ۵ سال بعد یعنی سال ۱۳۳۴ به مدت یک سال مجددا در این مسئولیت قرار گرفت و موضوع استفاده از مربیان خارجی در فوتبال ملی حرف اول فوتبال شد و او توانست ادموند مایوفسکی لهستانی را با قراردادی به ارزش یک هزار مارک در سال و تامین همه هزینه‌های زندگی به ایران بیاورد؛ چرا که معتقد بود با آمدن مایوفسکی دروازه‌های علم اروپا به روی فوتبال ایران باز خواهد شد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
عمرکوتاه حضور دوم قدرتعلی کنی در فدراسیون فوتبال پایان عمر فعالیت های ورزشی او نبود؛ چرا که او به همراه کاروان پرجمعیت ایران در بازی‌های آسیاسی ۱۹۵۸ میلادی (سال ۱۳۳۷ شمسی) راهی ژاپن شد. حاصل حضور او در بازی های آسیایی سفرنامه‌ای به نام «۱۱۲ ایرانی در ژاپن» شد که در همان سال به چاپ رسید و به عنوان منبعی مهم در دسترس پژوهشگران قرار دارد.
او در بخشی از سفرنامه خود نوشته است: «بـا اشـکالاتی کـه امـروز مـردم جهـان در پیـش دارنـد، اجتماع ورزشـکاران آسـیا در توکیـو مـژده بزرگـی بـود کـه از اتحـاد ملـل آسـیا حکایـت می کـرد. ملت های آسـیایی کم‌کـم آگاه شـده‌اند کـه بایـد بـه هـم نزدیـک شـوند؛ زیـرا اهمیـت ایـن قطعــه از زمیــن و ایــن قــاره وســیع در تاریــخ بشر، زیــاد می‌باشــد و مــا را ناگزیـر می‌کنـد کـه بـه یکدیگـر نزدیـک شـویم. شرکـت ورزشـکاران ایـران بـا قریـب یکصـد و بیسـت تـن در مسـابقات آسـیایی توکیــو، نتایــج فراوانــی داشــت کــه مهم‌تریــن آنهــا آگاهــی از پیشرفــت سریــع ورزش در آسـیا بـود. مسـابقات آسـیایی نشـان داد کـه عـده زیـادی از ممالـک آسـیا خیلـی از مـا مترقی‌ترنـد و در امـر ورزش بسـیار جلوتـر رفته‌انـد.»
هر چند از زندگی این مرد پرآوازه ورزش مطلب چندانی در دست نیست، اما گفته می شود متولد ۱۲۷۸ است که در ۷۶ سالگی یعنی سال ۱۳۵۴ از دنیا رفته است. او عضو هیات موسس اولین انجمن روانشناسی ایران و از اساتید خوب دانشگاه تهران بود. گفته می‌شود کنی در سال ۱۳۰۵ به عنوان بازیکن در اولین سفر برون‌مرزی تیم ملی کشورمان به قفقازیه رفت تا از این نظر نیز در شمار اولین های ورزش پایتخت قرار بگیرد. گفته می‌شود به دلیل داشتن تحصیلات و روابط عمومی بالا، خطابه خوبی هم داشت که موجب شد در سال ۱۳۰۶ در ملاقات اعضای تیم منتخب تهران با رییس وقت مجلس یعنی محمد تدین، او را مجاب کند تا یک زمین اختصاصی برای فوتبال بسازد و این اتفاق نیز با دستور رییس وقت انجام شد تا از این نظر نیز نام یک روستازاده تهرانی در ماجرای ساخت اولین زمین اختصاصی برای فوتبال ثبت شود.
این مرد پرآوازه فوتبال که از جمله مدیران نسل دوم ورزش ایران مدرن بود، در تحولات سیاسی دهه ۲۰ از طرف نخست وزیر وقت کفیل کمیته ملی المپیک و سرپرست کاروان ورزشی ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن و بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ دهلی شد آن هم در شرایطی که تامین هزینه های اعزام تیم های ورزشی بسیار دشوار و غیرممکن به نظر می‌رسید.
