به گزارش یکتا پرس،ما لبخند می زدیم ، تا عکاس با تو عکسی به یادگار از ما بگیرد .اینک حدود ۱۶۰ سال از تولد تو می گذرد . از روزی که برای اولین بار خاطرات مردم را در قاب هایی ساده روی دیوار نشاندی و صورت ها را برای جواب سئوال های نسل های بعدی حفظ کردی .
تو تنها چیزی بودی که بی دلیل لبخند روی لب ها می نشاندی و مردم را برای خوب نگریستن دعوت می کردی . تو به ما یاد دادی که بین دیدن و نگاه کردن فرق زیادی هست ، برای همین هم ، انکار را از روی حقیقت هایی که تمایلی به دیده شدن نداشتند ، برداشتی و زبان گویای جامعه شدی تا پنجره هایی تازه برای ما هدیه بیاوری . تو به ما یاد دادی سرآغاز شعور و آگاهی ، دیدن و چگونه دیدن است و لازم نیست برای گفتن حتما از واژه استفاده کرد . و بخاطر همین هم از چشم ها به قلب ها راه پیدا کردی .
اما .. افسوس سال ها گذشت و تو در دسترس همه قرار گرفتی و تلفن های همراه، تو را ما ببن خود تقسیم کردند . تا این که چشم اندازهای زیبا ، سفید و سیاه ها ، تلخی ها و شیرینی ها ، دورها و نزدیک ها ، همه و همه در صورت ها و سلفی ها به فراموشی سپرده شود و کسی غیر از خودش کسی را نبیند و چگونه دیدن تبدیل شود به خودبینی و صورتک های رنگی ، سادگی ها را زیر پا بگذارند و لبخندها ، صدای یک ، دو ، سه عکاس ها را فراموش کنند .
حالا : یک ، دو ، سه ، لطفا لبخند نزنید
