اصلان قزللو، شاعر، منتقد و مدیر مسئول انتشارات واژتاب در گفتگویی با خبرنگار فرهنگ و هنر یکتاپرس شرکت کرد.
خودتان را معرفی می کنید؟
به قول فروغ "حرف زدن در این مورد کار سخت و خسته کننده و بی فایده ای است. هر آدمی که به دنیا می آید، بالاخره یک تاریخ تولد دارد، اهل شهر یا دهی ست، در مدرسه ای درس خوانده، عاشق شده، ازدواج کرده و..." پس از این مسائل بگذریم. من اصلا قزل گو هستم. مدرس ادبیات بودم، شعر و داستان و نقد شعر می نویسم. مدیر مسئول انتشارات واژتاب هستم.
از آثار خود بگویید؟
کتاب هایی که تا به حال نوشته ام، دو دسته اند: گروه اول کتاب های آموزشی است که پنج جلد آن تک مولف بوده و حدود 10 جلد هم تالیف جمعی دارم. همچنین دسته دوم کتاب هایم شعرهای من است که (رنگ‌رنگ -- 1391) (س سبز - 1393)، ( بهانه ی باران-1393)، (به همه زبان ها-1394)، ( باور کنید خورشید خوردنی ست-1395)، ( آدم ها و کلاغ ها- 1396)، (آدم برفی ها و قاصدک-1397)، (دریچه ها- 1397)، (سکوت سنگ-1397)، (آدم ها و مترسک ها-1398) و (هنوزهای بی پایان-1398) است.
کتاب های کودکان (داستان) شکل ها و اندازه ها، سفیدک و سیاهک و هیولای مهربان همچنین چندین کتاب ترجمه هم دارم که شامل: رنگ ها، شکل ها و اندازه ها، برویم کتاب بخریم، حدس بزن چه قدر دوستت دارم (4 جلدی)، شهر قصه ها، رباب و حباب، سوال موش کوچولو، دوستان من و اگر نمی توانستم گریه کنم، می شود.
کتاب های نقدم شامل : سفر ماه و تنهایی گون، یکشنبه هایی به رنگ شعر و یکشنبه هایی به رنگ غزل هستند.
به عنوان یک شاعر و منتقد ، از شعر بگویید ، از نقش آن در دنیای امروز و این که چرا انسان به سرودن شعر پرداخت ؟
به گمان من، شعر تنها هنری ست که از خود وسیله ای ندارد. موسیقی، ساز و مضراب دارد، نقاشی، رنگ و بوم، سینما، دوربین و بازیگر و ... شعر اما یکه و تنهاست و برای بیان خود، از هر چیزی کمک می گیرد. یکی از مواد شعر واژها و زبان است.
شعر برای استفاده از آن ها، نشان خود را می زند. چرا که زبان معمول، تلاشش در پی رساندن پیامی سر راست است و در همین مرحله پایان می یابد. اما شعر چنین نیست. شعر نمی خواهد دستش را به سرعت رو کند و فتیله اش پایین بکشد و خاموش شود. بالعکس، شعر می خواهد مخاطب خودش را بخواند، او را در بازسازی معنا و مفهوم و پیام، شریک کند. به قول عین القضات همدانی"جوانمردا! تو این شعرها را همچون آینه ای دان. دانی که آینه از خود صورتی ندارد، هر که در او بنگرد، خود بیند."
شعر، یک جهان شاعرانه است. این جهان با جهان واقعی فاصله می گیرد. می شود شعر را یک واقعیت مجازی دانست. این جهان، جهان فردی و شخصی شاعر است نه جهان عمومی او. جهان های عمومی، غالبا شناخته شده هستند. این جهان شاعرانه است که در حین کشف، مخاطب را به بهت و حیرت و شادمانی می کشاند و اولین ویژگی شعر را که لذت است، به او می بخشد.
شعر می تواند به هر صورتی ظهور و بروز کند. چه موزون و مقفا و چه بی وزن و قافیه و به کردار امروزی‌ها، سپید. اما این آفریده، اگر جهان و زبان شاعرانه نداشته باشد، با وزن و قافیه اش، در بهترین حالت، نظم است و اگر بی وزن و قافیه باشد، یک نثر است. بنابراین هر سخن موزون و مقفا یا پلکانی، بی ویژگی های بر شمرده ی بالا، شعر نیست.
ازجهان نشر بگویید و از مشکلات آن؟
دنیای نشر، چیزی خارج از دنیای ما آدم ها نیست. خارج از وضعیت اقتصادی و اجتماعی ما نیست. چرخش می چرخد اگر چرخ اقتصاد و فرهنگ بچرخد. اما این دو، غالبا درجا می‌زنند. از طرفی، سرعت و و در دسترس بودن رسانه ها، افراد زیادی را با سوداهای بسیار به میدان ادبیات، به ویژه شعر کشانده است. تمام این مسائل سبب شده که آثار زیادی پدید آمده و کیفیت اثر پایین بیاید. به همین سبب یافتن آثار خوب در میان این همه پدیده، کار دشواری ست. مشکلات اقتصادی از یک طرف و دسترسی به رسانه های مجازی از طرفی دیگر، سبب شده، حتا آثار با کیفیت، ناشناخته بمانند و عموما شمارگان کتاب در پایین ترین حد باشد و فروش در کم ترین تعداد بماند.
پیام یا حرف آخر ؟
وقتی مسائل نشر و فروش و وضعیت فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی چنین باشد، چه پیامی می توان داشت. اما به هر حال، کتاب نخوان، تنها در یک جهان زندگی می کند در جا می زند و کمی جا به جا می شود. اما کتابخوان در جهان های دیگر شریک است و با این مشارکت، می تواند دنیای بهتری برای خود و دیگران بسازد.
انتهای پیام.
