به گزارش یکتا پرس، برجام، دستاورد دولت یازدهمِ تدبیر و امید است؛ و آنچنان بر افتخارات آن بالید و گفت، که بسترهای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری و تشکیل دولت دوازدهم را نیز فراهم کرد. البته این افتخارگویی ها از برجام، با آغاز کار دولت دوازدهم تا نزدیک به دو ماه پیش، به یک فراموشی معناداری رفت. این به کما رفتن ها و دنبال مقصر گشتن ها از سوی دولت دوازدهم، نتیجه خروج آمریکای ترامپ از برجام، عمل نکردن اتحادیه اروپا به تعهداتش در برجام و متعهد بودن بی مورد ایران به برجام و مفادش بود.
وقتی ترامپ فرمان خروج از برجام را صادر کرد و برجام را پاره و به دور ریخت، دولت تدبیر با امید به اینکه اروپا و دیگر اعضای حاضر در برجام به تعهداتشان عمل می کنند و خلل به وجود آمده را جبران می کنند، باز هم با قوت هر چه تمام تر به رجز خوانی های خود علیه منتقدان داخلی برجام ادامه داد. اما با مشخص شدن انفعالِ دیگر اعضای حاضر در برجام و آغاز پروژه فشار حداکثری به ایران از سوی ترامپ، آنچه دولت امید، تدبیر کرد عملاً فاقد دستاورد بود. چرا که فعل مقابله به مثل با اقدام آمریکا را، پیش از آنکه دیر می شد باید عملیاتی می کرد. یعنی اتخاذ بهترین تصمیم در بهترین زمان ممکن.
با این حال آنچه در این باره جالب توجه است تاختن های گاه و بیگاه جناب رییس دولت به منتقدان برجام در طول چند سال گذشته بوده است. اگر چه این گونه بر طبل کوبیدن ها برای پاسخ به انتقادات، تنها بر مبنای رهیافت به فرار به جلوی دولت از قبول شرایط قابل تحلیل است اما اینکه معیار، سخنان بیگانگان باشد و از موضع آنها به منتقدان داخلی برجام تاخت جای بسی شگفتی دارد.
فارغ از آنچه که در این سال ها اتفاق افتاده است، ارزیابی سخنان اخیر ریاست محترم جمهور درباره برجام می باشد. ایشان ضمن ارائه استدلالاتی درباره اقدامات دولت و تلاش های آن برای حفظ برجام در یک مقایسه ناشیانه، مخالفان داخلی برجام را با دشمنان ایران که به دنبال نابودی برجام بوده اند در یک ترازو قرار داد. در واقع این نکته را باید به جناب رییس جمهور یادآور شد که سطوح تحلیل درباره ماهیت برجام از منظر منتقدان داخلی برجام در ابعاد مختلف، متفاوت از رویکرد اتخاذ شده از سوی دشمنان ایران در قالب برجام است. چرا که از منظر منتقدان داخلی، برجام زمینه ساز تعهداتی از سوی ایران به غربی ها شده است که تمامیت ارضی و نظام سیاسی را تهدید می کند. بطوریکه آنچه در برجام قرار بود برای ایران دستاورد باشد به تهدید تبدیل شد. تهدیداتی که در عرصه های مختلف در قالب برجام های دو و سه مطرح هستند.
به علاوه اینکه باید یادآور شد اگر قرار بر مذاکره باشد، تحلیل برجام های دو و سه در این باره مهم و ضروری است؛ اولاً به سبب عملکرد ضعیفی که در مذاکرات برجام وجود داشته است، ایران دیگر در برجام های بعدی نمی تواند با دست پر، پشت میز مذاکره بنشیند و این را نیز غربی ها بخوبی بدان آگاهند. و دوم آنکه، ادامه مذاکرات با هدف حفظ برجام که رییس جمهور مدعی است «ما به دنبال این بودیم که برجام زنده بماند تا باز هم در وقت خود، نقش خود را ایفا کند» تا آنجا پیش خواهد رفت که شرایط به وجود آمده برای عراق و لیبی را نیز بر ایران تحمیل کنند.
و بالاخره وقتی رییس جمهور گفت «دولت با تمام توان نگذاشت برجام نابود شود»، منظورش منتقدان داخلی و مخالفان خارجی بود؛ در واقع رییس جمهور در قیاس مع الفارقِ یکی دانستن داخلی های مخالف برجام با خارجی ها(محور آمریکایی – عبری – سعودی) فراموش کرده است که مخالفان داخلی برجام در چارچوب نظام و با دغدغه های موجود درباره صیانت از ایران، مردم و نظام دست به نقد زده و می زنند نه از روی عناد و دشمنی برای نابودی نظام سیاسی؛ این در حالی است که مخالفان خارجی برجام، درصدد هستند از سکوی برجام برای تهدید و تحریم ایران در جهت حصول به اهداف خود استفاده کنند.
