کارتن خواب‌ها و آسیب‌های اجتماعی

گروه اجتماعی یکتا پرس؛شهر تهران آسیب‌های متعددی را مانند سایر کلانشهر‌ها متحمل می‌شود. یکی از معضلات موجود در پایتخت، وجود معتادان، کارتن خواب‌ها و بعضاً بانوانی هستند که همراه با فرزند یا فرزندان شان در سطح شهر پرسه می‌زنند. کودکانی که همراه مادران کارتن خواب در شهر تردد دارند در معرض آسیب‌های خطرناکی قرار دارند. از تعرض گرفته تا مبتلا شدن به اعتیاد.

تا زمانی که قانون اجازه می‌دهد خانمی فرزندش را کنار خودش نگه داشته باشد، اصولاً بهزیستی هم در این رابطه نمی‌تواند اقدامی جدی انجام دهد غیر از اینکه از قانون حکم داشته باشد تا این شخص صلاحیت سرپرستی فرزندش را ندارد. این یک آسیب جدی و دردناک است که زنان دارای اعتیاد با فرزندان شان که نسل‌های آینده را تشکیل می‌دهد زندگی می‌کنند.

این موضوع قطعاً نیازمند حکم قضایی است. تا زمانی که قاضی حکم ندهد آن مادر صلاحیت سرپرستی از فرزندش را دارد، حتی در بهزیستی هم باید از قاضی حکم صادر شود. بهرحال ما آمادگی داریم که با کمک بهزیستی فعالیت کنیم. گفتنی است در حال حاضر نیز ما گشت‌هایی داریم که اگر در ماموریت‌های اجتماعی چنین مواردی را ببینند، مادامی که آن خانم یا مادر مقاومتی نداشته باشد، کودک را منتقل می‌کنند. اکنون ۳ مرکز زنان در سازمان رفاه، خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران، اتاق مراقبت مادر و کودک داریم و ما می‌توانیم این عزیزان را تا چند روز نگه داری کنیم تا از طرف بهزیستی به کمک این افراد بشتابند.

انتقاد از ماده ۱۶ در راستای کاهش اعتیاد

چند وقتی است پاتوق افراد دوره گرد و بی بضاعت در سطح شهر افزایش یافته، ضمن اینکه پاتوق‌هایی در محلات تازه شکل گرفته‌اند، حضور پاتوق‌های موزائیکی در شهر نیز برای معتادان مشاهده می‌شود که با توجه به اینکه در نقاط مختلف شهر که محل گذر شهروندان از کودک تا جوان و ... هستند همراه با فقیر نشان دادن شهر، می‌تواند آموزشی منفی در ذهن کودکان و نوجوانان باشند. معتادانی که در گویی مالک بخشی از موزائیک‌های شهر می‌شوند و همیشه در آن گوشه به سر می‌برند و مصرف می‌کنند و زندگی را در میان دود‌های اعتیاد، دود می‌کنند.

در این مورد ماده ۱۶ موفق نبوده است و شاهد مثال من مصاحبه مقامات ستاد مبارزه با مواد مخدر است که تا ۹۰ درصد اعلام کردند افرادی که به کمپ می‌روند به اعتیاد باز می‌گردند. به عبارتی ۸۰ تا ۹۰ درصد هزینه‌ای کردیم دور ریز است، در صورتی که اگر این هزینه‌ها در مسیر درست خودش قرار گرفته و با رویکرد کاهش آسیب و استفاده از ظرفیت مجموعه‌های غیردولتی قرار بگیرد، اتفاقات بهتری خواهد افتاد. اکنون بهتر است ماده ۱۶ را متوقف کنیم و بعد از چندسال به نتیجه آن بنگریم، در این صورت است که می‌بینیم چه تغییراتی اتفاق خواهد افتاد.

تا زمانی که وضعیت نگاه به فرد دارای اعتیاد، غیر از آن‌هایی که به دیگران آسیب می‌زنند و اقدامات شان جرم انگاری می‌شود، اگر ماده ۱۶ را به کار ببندیم، نه تنها به فرد آسیب می‌زنیم بلکه خانواده آن فرد نیز به مشکل بر می‌خورند. به عبارتی وقتی یک معتاد ماده ۱۶ به مراکز منتقل شود، امکانات حداقلی از طریق همسر دستگیر شده اش از دست می‌رود و با آسیب‌های مختلفی روبرو می‌شود. اینکه ما بدانیم یک روش موثر نیست، اما آن را تکرار کنیم اصلاً اقدام درستی نیست.

نداشتن متولی ثابت یکی از معضلات مبارزه با مواد مخدر است

تا زمانی که با ماده ۱۶ و امثالهم با معتادان و دوره گردان مقابله کنیم، روز به روز پدیده‌های اجتماعی منفی همچون اجاره موزائیک و پاتوق معتادان بیشتر خواهد شد. روز به روز فقر بر اساس آمار بانک مرکزی و مرکز آمار بیشتر می‌شود و خط فقر نیز افزایش می‌یابد، رابطه مستقیمی بین فقر و اعتیاد در همه نقاط دنیا وجود دارد. ما طرحی گذاشتیم که معتادان را جمع آوری کنیم، اما این گونه اقدامات فقط مثل مُسکن عمل می‌کنند و فایده چندانی ندارند. تا وقتی که کسی داوطلب و خواهان آن نباشد که به مرکز ترک اعتیاد مراجعه و اقدام به ترک کند، چیزی تغییر نمی‌کند؛ بنابراین ما در یک پازل قرار داریم که در آن ستاد مبارزه با مواد مخدر، بهزیستی، نیروی انتظامی و... در کنار ما قرار دارند و یکی از مشکلات موجود نیز همین است که ما دارای متولی ثابتی نیستیم.

یکی از مشکلات مبارزه با مواد مخدر نداشتن متولی ثابت است، به هر نهادی که مراجعه می‌شود ابراز می‌کند دارای قدرت نیست، مثلاً ستاد مبارزه با مواد مخدر می‌گوید که ستاد هماهنگی است و قدرت اجرایی ندارد، یا وقتی به بهزیستی مراجعه می‌شود، می‌گویند که فقط می‌توانند تامین مالی این موضوع را بر عهده بگیرند؛ بنابراین یا باید قانون اصلاح شود و یا دولت اعلام کند که متولی مشخص و مجری اصلی ساماندهی مبارزه با مواد مخدر کدام ارگان است.

منبع: رکنا

انتهای پیام/