به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس؛ «حمایت سلبریتی‌ها از نامزدهای انتخابات ممنوع شود» برای برگزاری یک انتخابات عاقلانه و مدبرانه و انتخاب شخصی بر اساس تحلیل‌ها، لزوم ممنوعیت و برخورد جدی و برخورد قاطع شود چنانچه هیچ سلبریتی جرأت تخلف نداشته باشد و اذهان مردم را با بازیگری و موسیقی فریب ندهند.
نتیجه ورود‌های سطحی برخی سلبریتی‌ها به فضای انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ به درستی مشخص شد که با دریافت پول و جایگاه و یا معاف از مالیات و وعده‌های دیگر به حمایت گسترده از دولت روحانی کردند. کاملا مشخص بود که به مردم برای رسیدن به خواسته‌های خودشان دروغ گفتند.
سپس یک یا دو سال بعد از انتخابات در موج‌های مختلف نسبت به حمایت از دولت اظهار پشیمانی کردند، البته بعضی از آن‌ها هنوز هم اظهار پشیمانی نکرده و همچنان به حمایت خود ادامه دادند و در این دوره از انتخابات ۱۴۰۰ برخی مجری‌ها که به شدت از دولت روحانی حمایت کرده است از جایگاه بعدی روحانی هم حمایت می‌کند. حمایت برخی از بازیگران از تروریست‌ها نیز در نوع خود بسیار عجیب است.
ورود غیرمنطقی و بی مبالات سلبریتی‌ها در فضای سیاسی کشور جز جنجال‌های پراکنده نه سودی برای آنان داشته و نه چیز عاید مردم کرده است. سلبریتی‌ها به جهت کسب اعتبار و جایگاه خود، دسته‌گل‌های فراوانی که تا به اینجا از خود به جا گذاشته‌اند، سکوت پیشه کنند و در مورد سیاست با وعده‌های کلیشه‌ای برای حفظ جایگاه خودشان در بین مردم از هیچ کاندیدی حمایت نکنند.
اظهار نظر سلبریتی‌ها در تخصص خودشان باشد و در فضای هنری اظهار نظر کنند، اما به نظر می‌رسد لااقل در فضای غیر تخصصی تا آنجا که امکان دارد سکوت این افراد بیشتر به نفع خود آن‌ها است.
محدودیت قانونی حمایت سلبریتی‌ها در انتخابات
در قوانین کنونی جمهوری اسلامی ایران منابعی که بتوان از آن‌ها چارچوبی حقوقی برای تبلیغات انتخاباتی ترسیم کرد، مواد ۶۲ تا ۷۷ فصل ششم قانون انتخابات ریاست جمهوری است. دستورالعمل تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری که به نوعی قانون انتخابات را تشریح می‌کند و بخش‌هایی از آیین نامه اجرایی قانون انتخابات ریاست جمهوری است، چهار قاعده را برای تبلیغات در نظر می‌گیرد که عبارتند از: ایجاد فضای مناسب برای نامزد‌ها و احزاب آن‌ها در جهت معرفی خود و برنامه هایشان، برابری نسبی در برخورداری از امکانات تبلیغی و ایجاد فرصت‌های برابر به وسیله دولت، پرهیز از تضییع حقوق شهروندان اعم از نامزد‌ها و یا رای دهندگان عادی در اثر فعالیت‌های تبلیغاتی و جلوگیری از اسراف و تبذیر و ممانعت از ایجاد زمینه وابستگی نامزد‌ها و احزاب به باند‌های ذی نفوذ مالی یا قدرت‌های خارجی؛ بنابراین قانون درباره حمایت اشخاص و گرو‌ه‌ها از نامزدهای انتخاباتی، محدودیت و ممنوعیتی ندارد و در فقدان احزاب قوی و محبوب و نظام حزبی مسئولیتی هم بر عهده حامی یک کاندیدای خاص بعد از انتخابات وجود ندارد؛ یعنی قانونا مسئولیت این انتخاب و تبلیغ برای انتخاب بر عهده کسی نیست.
قوانین نیز در این عرصه چندان سفت و محکم نیست. در کشور‌های دیگر اگر سلبریتی‌ها مانند کاری که برخی زنان هنرپیشه ایرانی انجام می‌دادند قطعا با برخورد ویژه‌ای روبرو می‌شدند. چراکه سخنان این افراد با توجه به شهرت‌شان جامعه آماری بیشتری را درگیر خود می‌کند و تبعات آن گسترده‌تر است و بعضا جبران آن بسیار سخت و امکان پذیر نیست.
پیگیری این مطالبه از دو جهت قابل تشریح است اول وجه قانونی چنین محدودیتی است که قاعدتا نه تنها به صورت عرفی با اصول آزادی‌های فردی و اجتماعی در تضاد است بلکه قوانین فعلی تبلیغات انتخاباتی هم بر آن صحه نمی‌گذارد. همچنین در اصلاح قانون انتخابات که در مجلس دنبال می‌شود نیز این محدودیت در نظر گرفته نشده است.
اما وجه دوم آسیب‌هایی است که ورود سلبریتی‌ها در سال‌های گذشته به انتخابات برای کشور و مردم به همراه داشته است؛ سلبریتی‌هایی که تمام قد برای هدایت جامعه به یکسو وارد میدان شدند، اما پای انتخاب خود هم نایستادند.
انتهای پیام/
