به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، در اوایل قرن بیستم دانشمندان بر این باور بودند که موجدار شدن انگشت های دست و پا بدین دلیل است که آب وارد لایه ی خشک بیرونی پوست ما شده و بدنبال آن باعث باد کردن پوست و سپس چروک شدن آن می شود.
زمانی نیز عقیده محققان بر این بود که این پستی و بلندی ها در اثر وجود رگ های خونی که در لایه های بیرونی پوست قرار داشته شکل می گیرند که این باور نیز پس از این که مشخص شد این چروک ها در افرادی که دچار صدمه عصبی شده اند شکل نمی گیرد، در دهه ی ۳۰ قرن بیستم نادرست تشخیص داده شد.
آزمایش‌‌ها این نظریه را تایید نموده‌اند که انگشتان چروکیده، چسبندگی دست ما را با اشیاء خیس بهتر می‌کنند.
اغلب افراد چروکیدگی و تورم پوست را نتیجه فشار آب بر لایه بیرونی پوست می‌دانند. اما پژوهشگران از دهه ۱۹۳۰ می‌دانند وقتی آسیب عصبی در انگشتان وجود داشته باشد، این اثر رخ نمی‌‌دهد.
این اتفاق، نشانگر تغییر در اثر واکنش غیرارادی سیستم عصبی خودمختار بدن است (سیستمی که تنفس، ضربان قلب و تعرق را کنترل می‌کند).
یک زیست‌شناس تکاملی می‌گوید: ما نشان داده‌ایم که انگشتان چروکیده در شرایط مرطوب چسبدگی بهتری دارند. در واقع همانند عاج چرخ‌های خودرو عمل می‌کنند که باعث تماس بیشتر لاستیک با جاده می‌شوند.
چروک‌ها در رابطه با اشیاء تر مزیتی را به ما اعطا می‌کنند، اما به‌ظاهر دربرابر اشیاء خشک بی اثر هستند. پس مشخص نیست که چرا انگشتان ما به شکل دائمی چروکیده نیستند. اما برداشت اولیه دانشمندان می‌گوید، شاید این موضوع حساسیت سرانگشت‌هارا از بین ببرد یا خطر آسیب از طریق گرفتن اجسام را افزایش دهد.
انتهای پیام/
