به گزارش گروه فرهنگی یکتا پرس، چینی‌ها تعریف خاص و منحصربه‌فردی از زیبایی دارند که البته بازتاب آن همیشه خوشایند نیست. درگذشته مردان چینی پاهای بسیار کوچک را نشانه زیبایی زن می‌دانستند که این طرز تفکر زنان چینی را وادار به بستن پا و طی کردن مراحل دردناک و طولانی‌مدت برای جلوگیری از رشد طبیعی آن می‌کرد.
زنانی با پاهای بسته
در سفرنامه‌های چین همیشه توصیفی از زنان با پا های باند پیچی شده و راه رفتن عجیب آنها که بدون کمک دیگران امکان‌پذیر نیست، دیده می‌شود، ولی تاکنون هیچ‌کس به‌صورت جدی دلیل این به‌اصطلاح زیبایی همراه با عدم تعادل و عذاب را مورد بررسی قرار نداده است.
ایجاد و پایدار شدن این سنت عجیب که شامل معیوب کردن کنترل‌شده پای یک زن برای جلب رضایت مردان است، از دید بیننده خارجی به هیچ عنوان قابل‌درک نیست و تنها می‌توان آن را مصداق بی چون‌‌و‌چرای تبعیض جنسیتی مطلق دانست.
یکی از دلایل بستن پاهای زنان چینی، ایجاد و افزایش وابستگی اقتصادی آنها به مردان بود. هرچند در چین باستان عدم مشارکت زنان در تأمین نیازهای خانواده (به دلیل پاهای معیوب و غیرطبیعی) اصلا عقلانی نبود ولی ظاهرا مردان چینی داشتن کنترل بر همسر و لذت بردن از یک ویژگی تزئینی را به وضعیت اقتصادی بهتر ترجیح می‌دادند.
با اینکه 103 سال از ممنوعیت بستن پاها در چین می‌گذرد، هنوز زنانی هستند که پاهای سخت و تغییرشکل یافته دارند. جو فارِل انسان‌شناس و عکاس 50 نفر از این زنان را در چین یافته و با آنها مصاحبه کرده است. او از این زنان که حالا همه پیر شده‌اند، عکاسی کرده و در کتابی با عنوان «داستان زندگی؛ زنان پابسته چینی» آنها را منتشر کرده است.
دلایل تن دادن زنان به این فشار اجتماعی
زنان چینی در خانواده‌های فقیر، به‌صورت مداوم پای دختران خود را با نوارهای پارچه‌ای و بسیار سخت و با فشار می‌بستند به این امید که روزی مردی ثروتمند با دختران آنها ازدواج کند و آنها را از فقر و تنگدستی نجات بدهد.
برای حفظ ساختار استخوان‌بندی پا، فشار باندپیچی با روال مشخص افزایش پیدا می‌کرد. بستن پای دختران خردسال فرایندی زمان‌بر و پیچیده بود و برای تأثیرگذاری بیش‌تر، در هر نوبت چندین روز و گاهی چند هفته باز نمی‌شد و در تمام این مدت دخترها مجبور به پوشیدن نوعی کفش تزئینی بسیار کوچک بودند.
یک قرن قبل، کوچک‌پا بودن زنان به نوعی زیبایی محسوب می‌شد. آنها برای رسیدن به این زیبایی، پاهای دختران را از کودکی تا نوجوانی می‌بستند تا کوچک بماند. هزینه این کار، شکستن تمام انگشتان پا و بعدها، از دست دادن توانایی راه رفتن است!
یکی از آخرین زنان پابسته چینی، می‌گوید: «آنها فکر می‌کردند این کار به ما زندگی بهتری می‌دهد.»
انتهای پیام/
