به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ سفرهای مردم تاثیر مستقیمی بر افزایش شیوع ویروس کرونا دارد اما کسی گوش شنوا ندارد و مردم در هر تعطیلاتی به سفر می‌روند.
زنگ تعطیلات که در می‌شود، جاده‌ها پر از ماشین می‌شود. همه هوای شمال می‌کنند و ثروتمندان تهران هم به سبب نزدیکی و از طرف دیگر داشتن ویلا و مسکن راهی خانه های خود در شهرهای شمالی می شوند تهرانی‌های خوشگذران بسامد سفرهای هر تعطیلیشان به مازندران راهی می شوند.
واقعا سوال اینجاست؛ چه کسانی در این اوضاع نابه سامان اقتصادی شرایط مسافرت را دارد؟ مردم عادی که برای گذران زندگی خود در این اوضاع نابه سامان اقتصادی که به درآمدهای ناچیز روزانه هم قانع هستند، امکان تعطیلی برای این افراد نیست.
افزایش سکونت غیربومیان در مازندران که روزی خود به عنوان مسافر و گردشگر به این استان سرسبز سفر می‌کردند، علاوه بر ضرورت دوراندیشی برای سنجش پیامدهای مثبت و منفی آن و داشتن طرح و برنامه‌های لازم ، نیازمند پاسخگویی به این پرسش است که چرا خاک این استان اینگونه در سال‌های اخیر برای عده‌ای دامنگیر شده است؟
گردشگری شمال کشور و به خصوص استان مازندران این سال ها در کنار تمام معضلات ؛ از کمبود زیرساخت ها گرفته تا نبود برنامه‌ریزی مناسب برای ظرفیت‌هایی چون گردشگری دریایی، با معضلی جدی‌تری مواجه است که ظاهرا چاره‌ای برای آن وجود ندارد. این معضل همان روند رو به رشد و افزایش سکونت دائمی غیر بومیان در مازندران با خرید ملک و مسکن است ، سکونتی که بعضا میلیاردها تومان برای غیربومیانی که روزی مسافر استان بودند آب می خورد تا شهروندی دائمی مازندران را به دست بیاورند.
امروزه ما در مازندران شاهد ویلاها و خانه‌های چند میلیاردی یا چند صد میلیون تومانی هستیم که شاید سالانه حدود ۱۰ روز هم میزبان صاحبان خود نباشند اما روز به روز در حال افزایش هستند. حتی در برخی شهرهای مازندران به خصوص در بخش‌های ساحلی ساخت و سازها صرفا برای رفع نیاز غیر بومیان انجام می شود و نوع ساخت، امکانات و قیمت گذاری نیز برپایه مشتریان غیر بومی تنظیم و مهیا می گردد.
البته این مسئله به شهرهای مازندران ختم نمی شود و اکنون بسیاری از روستاهای استان نیز اکنون محل سکونت غیربومیانی شده است که روزگاری به عنوان مسافر و گردشگر در آن قدم می زدند. حتی بافت جمعیتی بخشی از روستاهای استان نیز تغییر یافته است و تعدادی از آنها هم با مدیریت غیر بومی اداره می شوند. از این دست روستاها در مناطق مرکزی و غربی استان فراوان هستند.
بر اساس آمارهای رسمی بیش از یکصد هزار دستگاه ویلا و خانه اجاره ای در استان مازندران وجود دارد. اگر به آمار غیر رسمی رجوع کنیم این تعداد چند برابر خواهد شد. البته اکتفا به آمار ویلاها خطای محاسباتی است زیرا در سال های اخیر بسیاری از غیر بومیان از سکونت در ویلاها به سمت آپارتمان نشینی در مازندران مهاجرت کردند. آمارهای رسمی نشان می دهد حدود یکصد هزار آپارتمان نشین غیر بومی در مازندران سکونت دارند که خانه دوم و تفریحی آنان محسوب می شود.
اما پرسشی که همواره بی جواب مانده این است که چرا گردشگران و مسافران که به مازندران سفر می کنند سعی در خرید منزل مسکونی ، ویلا ، آپارتمان یا هر چیز دیگری دارند تا جزو باشندگان استان محسوب شوند؟ آیا واقعا خرید یک واحد مسکونی که این روزها در شمال کشور چند میلیارد و یا حداقل چند صد میلیون تومان است برای یک مسافر غیربومی که شاید ۱۰روز تا حداکثر یک ماه در سال به مازندران سفر می کند توجیه پذیر است؟ و مهم تر از همه اینکه سکونت دائمی غیر بومیانی که روزی مسافر و گردشگر مازندران بودند با خرید واحدهای مسکونی جنبه اقتصادی دارد یا جنبه راحتی و آرامش؟
سالهاست که مدیران مختلف بدون پاسخ به این سئوالات و ارائه راهکارهای عملی مردم را نسبت به جلوگیری از فروش زمین و خانه به غیر بومیان نصیحت می کنند و راهکار این مشکل را فرهنگی می دانند در حالی که تنها با راهکار فرهنگی این موضوع حل نشده است بلکه در چند سال اخیر به شدت سکونت غیر بومیان از طریق خرید ملک و مسکن در حال افزایش است.
نخستین قدم باید ساماندهی و مدیریت بازار مسکن باشد. مالیات سنگین و تصاعدی برای املاک با قیمت بالا، عوارض سنگین برای سکونت غیر بومیان، و همچنین توجیه ناپذیر کردن سکونت از مهم ترین راه حل هایی است که در کشورهای دیگر نیز نتیجه بخش بود.
انتهای پیام/
