به گزارش گروه ورزشی یکتاپرس، دوومیدانی ایران بعد از دوره‌ای که احسان حدادی پرچم آن را بالا برد و برای اولین بار یک مدال المپیک را برای این رشته به دست آورد، چند سالی است دیگر خبری از این رشته در ورزش کشور نیست. همه چیز به روزمرگی تبدیل شده و افتخار فدراسیون نشینان این است که تقویم سالانه خود را با مسابقاتی که هیچ بازخورد و ماحصلی ندارد، پر کنند و در ارزیابی‌های وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بتوانند مثلا نمره قبولی بگیرند.
* بدون برنامه در استعدادیابی و پرورش استعداد.
اما واقعیت این است در هر رشته‌ای که استعدادی پرورش داده نشود و قهرمانی ساخته نشود، یعنی خواب است و بودجه‌ای در دست دارد که فقط صرف کار‌های روزمره می‌شود. اگر بخواهیم مثالی بزنیم، دوومیدانی این روز‌ها دقیقا همین شرایط را دارد. رشته‌ای که هیچ سر و صدایی ندارد و دچار کار‌های روزمره است و هیچ برنامه‌ای برای آینده این رشته نمی‌بینید.
دوومیدانی ما بعد از احسان حدادی کدام استعداد را پرورش داده است؟ هر کسی آمده چند صباحی بوده و به دلیل بی توجهی‌ها از دور کنار رفته است. روسایی که در چند سال گذشته در دوومیدانی صاحب صندلی ریاست شده‌اند، هیچ برنامه‌ای برای استعدادیابی نداشته و اگر هم داشته‌اند، در حد حرف بوده و هیچگاه عملی نشده است.
* مربیان نیاز به دانش افزایی دارند
مربیان مستعدی در کشور وجود دارند که قهرمانانی را هم پروروش داده‌اند، اما توجهی به آن‌ها نشده است. فدراسیون در چند سال گذشته کدام مربی را به یک کلاس مطرح جهانی اعزام کرده یا یک مربی مطرح خارجی را به کشور دعوت کرده؟ بالا بردن دانش مربیان وظیفه فدراسیون است، اما هیچ گاه این اتفاق نیفتاده و به همین دلیل وقتی یک استعداد به مرحله شکوفایی و بزرگسالان می‌رسد، دیگر به موفقیت نمی‌رسد. نمونه آن حسین رسولی بود که در جوانان قهرمان پرتاب دیسک آسیا شد، اما وقتی به رده بزرگسالان رسید، درجا زد، چون در انتخاب مربیان فدراسیون به خوبی عمل نکرد و این استعداد هم سوخت.
* ارتباطات بین المللی در حد صفر
باید قبول کنیم که ارتباطات بین المللی در دوومیدانی در ضعیف‌ترین سطح ممکن است، چون کسانی که در فدراسیون حضور دارند، در این کار سر رشته‌ای ندارند و از افراد مطلع و آگاه هم استفاده‌ای نمی‌شود. همین احسان حدادی که سالیان سال در خارج از کشور تمرین کرده و ورزشکار شناخته‌ای است، به راحتی می‌تواند در بحث ارتباطات کمک حال فدراسیون باشد و کمپ‌ها و مربیان مطرحی را برای دوومیدانی ایران فراهم کند، اما آیا تاکنون کسی از این ظرفیت استفاده کرده است؟
*روزمرگی بلای جان دوومیدانی
کاش کسانی که در فدراسیون حضور دارند و خودشان را مسئول می‌دانند، شرایط بهتری را برای دوومیدانی رقم بزنند. چند ماه تا بازی‌های آسیایی مانده، اما یک خط برنامه ارائه نشده است. هدف چیست و با چه پتانسیلی در این مسابقات شرکت خواهند کرد. ورزشکاران دوومیدانی کجا هستند؟ چه برنامه‌ای برای آن‌ها وجود دارد؟
در حال حاضر تنها دو، سه ورزشکار شانس حضور نه کسب مدال در بازی‌های آسیایی را دارند، اما برای همین تعداد هم اردو و مسابقه مشخص نیست. احسان حدادی که تنها شانس مدال در بازی‌های آسیایی است کجاست و چه شرایطی دارد؟
متاسفانه روزمرگی در دوومیدانی بیداد می‌کند و همانطور که بالا گفته شد فدراسیون نشینان تنها می‌خواهند تقویم را پر کنند و با سینه‌ای سپر کرده از فعال بودن خود بگویند. هر روز در سایت فدراسیون خبر‌هایی از برگزاری جلسات در کمیته‌های مختلف می‌بینیم، اما بازخورد آن‌ها چیست و چه عایدی برای ورزش مادر داشته است.
* انتظار از وزیر دوومیدانی کار ورزش
به گزارش فارس، با این شرایط فرسنگ‌ها با موفقیت فاصله داریم و هرگز نمی‌توانیم در میان کشور‌های آسیایی سر بلند کنیم؛ چه برسد به مسابقات جهانی و المپیک. نمی‌دانیم از اینکه باید از سید حمید سجادی، وزیر دوومیدانی کار ورزش برای خارج شدن این رشته از کما انتطار داشته باشیم یا خیر، اما هرچه هست او قهرمان سابق این رشته بوده و حتما می‌تواند نظراتش راهگشا باشد و فدراسیون را از این بی برنامگی و روزمرگی نجات دهد.
انتهای پیام/
