با شوخی های نابجا خاطرات زیبای ملبورن را فراموش نکنیم

یادداشت؛ رضوان ابوترابی

این روزها گذاشتن نام علی دایی بر روی یک ماهی حاشیه های زیادی را در شبکه مجازی به همراه داشته، حاشیه هایی که تبدیل به شوخی های زیادی شده است.

گفتنی است که چرا عده ای بخاطر تعصب های باشگاهی به چنین مواردی دامن می زنند، معلوم نیست. بهتر است فراموش نکنیم که علی دایی به هیچ نامی نیاز ندارد. علی دایی فقط علی دایی است. همان بازیکنی که نامش جهان را به تحسین واداشت. 

مگر تاریخ می تواند نقش دایی را در فوتبال ایران و دنیا انکار کند؟ مگر نه این است که هنوز استادیوم ها بوی گل های علی دایی را می دهند. یعنی آن همه اشک شوق بخاطر پیروزی های تیم ملی ایران آن هم با گل های علی دایی از یاد ملت می رود؟ 

تعصب و هوادارای از یک تیم جزو زیبایی های فونبال محسوب می شود. اما اگر تشویق ها سرانجامی جز تخریب نداشته باشد بیانگر کدام زیبایی می تواند باشد. 

معلوم نیست آیا دایی از این که نامش را روی یک ماهی بگذارند اطلاعی داشته است یا نه ! آیا با ایشان در این باره مشورتی به عمل آمده است؟ یا ایشان اجازه چنین کاری را داده است؟ 

اما می دانم که قطعا در باره این عمل، مسئولین امر حسن نیت داشته اند.  ولی سنجیده تر بود، که ابتدا با بررسی ها و مطالعه درباره بازتاب این نام و انعکاس آن در جامعه و حاشیه های همیشگی دنیای ورزش، مخصوصا فوتبال،  کارشناسی های لازم انجام می گرفت بعدا به این نامگذاری اقدام می شد. 

کسی که سال ها آقای گل دنیا بوده و هنوز هم نامش اعتبار فوتبال ایران است نباید مورد بی حرمتی قرار بگیرد. یادمان باشد اسطوره هایی مانند علی دایی بخشی از تاریخ ما هستند و فراموش نخواهند شد.

طنز در ایران تاریخ و جایگاه بلند بالایی دارد اما شوخی های بی مورد مربوط به فرهنگ یک انسان خردمند نمی تواند باشد. گاهی بهتر است تعریف خودمان را از زبان آینه ها بشنویم.

انتهای پیام/