نگاهی به مجموعه شعر مرزهای جهانگرد

یاد داشت/ مجید افشاری

مرزهای جهانگرد/صابر سعدی پور

زبان شعر در ساخت گشایی نخستین محرک ذهن ناقد است . این که در کنش زبانی شعر کشش خاص خودش را برای خوانش ایجاد می کند یا نه.
دیگر نکته شناسه های نوشتار هستند واژه های هستی شناسانه ی شاعر یا پدیده هایی در طبیعت که بیشتر برایش جاذبه دارند حال این جاذبه می تواند حسب ایماژ پذیری پدیده ها باشد یا علاقه ی شخصی مولف اما دایره ی واژگانی و تعابیر به شکل نامحسوسی با واژه های هستی شناسانه ای که در ذهن مولف رسوب کرده اند مدیریت می شوند . مثلا اگر شاعری درخت برایش یک واژه ی هستی شناسانه است .. باد و برگ و پرنده را مستعمره ی تعابیر با محوریت درخت می کند .. در این کتاب عناصر طبیعت و اشیاء بسیار پر رنگ حضور دارند گویی به فردیت و تماشاخانه ی خصوصی جهان مولف وارد شده ای تا فرصت تازه ای برای بازنگری به وضعیت اشیاء در طبیعت داشته باشی ..
مثال ؛
بی خیال رو به باد
سوت می زند
بطری خالی (ص 20)
.
شاید بتوان به عنوان ویژگی بارز دوم کتاب به الگوی پیش ساخته ی اجرا در متن اشاره کرد. شاعر با یک الگوی پیش ساخته در یک سوم کتاب فرم خصوصی اش را به نمایش گذاشته است .
وآن این رویکرد جالب است . که پاسخ شاعرانه به چه چیز ؟ یا چه کس؟ در سطر پایانی شعر می دهد ..
چند نمونه با هم بخوانیم

تصور می کند
زیباترین بنای تاریخی است
( چه چیز ؟ چه کس؟)
آب حوض مسجد شاه ( ص 22)
.
لو داد
لانه ی تمام پرنده ها را
( چه چیز ؟ چه کس؟)
پاییز (ص 26)
.
دوش به دوش ماهیها
شنا می کند
( چه چیز ؟ چه کس؟)
قوطی کنسرو ماهی (ص 28)
.
چند نمونه ای هم طنز تعلیقی دارد که پیش بینی های احتمالی مخاطب را به چالش می کشد.
بسنده می کنم به یک مثال از کتاب:

بر دارش کشیدند
پایین که آوردند
زیباتر شده بود
قالیچه (ص 18)
توجه به اجرا در متن بارز ترین نمایش کتاب است. به این شعر دقت کنید:

بعد تو
پرم از حوادث
از کنار دکه روزنامه فروشی ردکه می شوم
روزنامه ها
به سمت من پهلو عوض می کنند
و مرور می شوم
.
از کنا ردکه .... ردکه...(ص ۱۷)
.
این عکاسی از حروف در سطر، همان توجه به پیکره بندی است ...
.
انتهای پیام/