نگاهی به مجموعه ی شعر اندوه پنجره
یادداشت/ محمد صابری
__________________________________________
" از من چه می خواهند
این ساعت ها
که می چرخند دور تنهایی ام
این پنجره ها
که به دلتنگی ام تکیه داده اند
و این درها که در به درم می کنند
چقدر گیج
چقدر گنگ"
اندوه پنجره مجموعه ی در هم تنیده ای از بغض ها، رنج ها و اضطراب ها و سرگیجه های ممتد شاعری ست که اندیشه های بنیان گذاران مکتب داداییسم را در نگاه نخست بازخوانی می کند اما لا به لای این همه بهت وبغض روزنه ای از امید هم گه گاه باریکه نوری ضعیف به برگهای کتاب می پاشد.
مروری بر صد سال شعر زنانه ی این مرز و بوم تداعی کننده ی ادامه ای ست که درست و غلط دامن شاعره های زن را در این قرن صد البته بیخودی گرفته و هر جا که قلمی خواسته قدمی آن سو ترِ این همه پوچی محض بردارد به صدای دل شاعر سر برگردانده است. این البته به خودی خود نه به برقرار ماندن و نه برکنار بودن شعر در گذر زمان منتهی می شود اما امر واقع اینست که ادبیات رسالتی کهن را به دوش کشیده که جز در امید و دل بستگی خلاصه نمی شود.
در مجموعه ی اندوه پنجره، پنجره در کسوت نماد و شاید حتی بتوان گفت زبان شاعر ظاهر می شود و هر چه کشف و شهود شاعرانه است با پنجره پیوندی ناگسستنی برقرار می کند و همین خود از امیدی کم و باریک در ته دالان روح زخمی شاعر حکایت می کند چرا که اگر به جای پنجره دیوار این نقش را به عهده می گرفت دیگر نمی توانستیم از فردا و نور حرفی به میان بیاوریم.
تصویرهای بدیع و گاه تلمیحات، ارجاعات بیرون متنی ودرون منتی و زبان روز به کار گرفته شده در شعرهای مجموعه نوید بخش تولد شاعری ست که شعر امروز جهان را خوب خوانده واز آن ها درس های زیادی گرفته است.
بدرقه ات می کنم
درد عمیقی
لای در گیر کرده است
لبخند را به لب هایم بخیه می زنم
زخم ها اما
از چشمم بیرون می ریزند
اندوه پنجره از سروده های سارا دلیوند را نشر فصل پنجم به چاپ رسانده است که بی تردید حرف های زیادی برای گفتن دارد.
انتهای پیام/
