به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس، «نوروز» از جمله مهم‌ترین جشن‌های بهاری در ازبکستان است و این جشن در این جمهوری با شکوه بسیار زیادی تجلیل می شود.
«نوروز» درحقیقت جشن احیای طبیعت و انسان است. سرچشمه‌های این جشن فرخنده و زیبا در زمان اجدادمان، برمبنای اعتقادات آنها به کائنات، کیهان، آفتاب و زمین بوده است. چهار یا پنج هزار سال پیش نیاکان ما چنین می‌انگاشتند که آفتاب منبع روشنایی و گرمی، نیرویی بزرگ و سرچشمه‌ی زندگانی بوده است و در ارتباط با آفتاب مراسم ویژه‌ای به راه انداختند.
مراسم جشن «نوروز» نیز از جانب اقوام گوناگون با شکل‌های مختلف و ابعاد گوناگون و متفاوت انجام می‌شد. در میان بیشتر ملت‌ها به شکل بدرقه‌ای زمستان و پیشواز بهار، بسان جشنی با شکوه صورت می‌گرفت. در مناطق آسیای مرکزی، ایران و ممالک خاور نزدیک این سنت «نوروز» نام گرفت.
به گفته ابوریحان بیرونی، «نوروز» روز آغاز عالم و آغاز آفرینش بوده است.
«نوروز» مربوط به کائنات و قوانین طبیعت بوده است و چون وارد برج حمل می‌گردد، روز و شب از نظر وقت با هم مساوی می‌شوند و سپس روز طولانی خواهد شد. جنب و جوش در طبیعت صورت می‌گیرد و همه این فعل و انفعال‌ها با آمدن بهار ارتباط پیدا می‌کند.
طی روزگاران متمادی «نوروز» از لحاظ مضمون عمیق‌تر شد و در ظاهر نیز از غنا و شکوه بیشتری برخوردار گردید. در قرن‌های متاخر در شهر‌هایی مانند «بخارا»، «خوارزم»، «خوقند» و «شهرسبز» «نوروز» با شکوه و شوکت مخصوص خود برگزار می‌شده است و این از لابلای صفحات تاریخ بر ما روشن است.
در طول تاریخ حاکمان وقت به بهانه‌ای جشن فرخنده «نوروز» می‌خواستند اهداف خود را در ذهن مردم جاگیر کنند. این نوع استفاده ابزاری از «نوروز» در دوران استیلای مغول‌ها و روس‌ها (روسیهٔ تزاری) آشکارا احساس می‌شد.
مخصوصا در زمان شوروی (هفتاد سال کمونیسم) «نوروز» از ریشه‌های خود گسسته و کم رونق شده بود. در آستانه استقلال برقراری مجدد جشن‌های مردمی توجه جامعه را به خود معطوف نمود. در تاریخ 28 فوریه سال 1989 میلادی در ازبکستان درباره تجلیل «جشن نوروز» تدابیری اتخاذ گردید و به تصویب رسید و متعاقب آن روز 21 مارس سال 1990 میلادی جشن همگانی و مردمی «نوروز» به عنوان روز تعطیل اعلام گردید. این رویداد مورد استقبال گرم مردم کشور قرار گرفت و اکنون از برکت استقلال همه ساله در ازبکستان «نوروز» با شادی و شکوه زیاد جشن گرفته می‌شود.
در این روز در تمام میادین و مراکز تماشا‌ها، گردهمایی‌ها و گردش عمومی برگزار می‌شود. «نوروز» دیگر به یکی از جشن‌های عمده‌ای ازبکستان مستقل تبدیل شده است و همه آن را شکوه‌مندانه استقبال می‌کنند. تدارک برای برگزاری این جشن از دو تا سه ماه قبل شروع می‌شود.
ستادهای بزرگداشت جشن در سطوح جمهوری، استان، شهر و ناحیه و کارخانه‌ها تاسیس می‌شوند و آغاز به کار می‌نمایند. برنامه‌های تدارکاتی و اقدام‌ها و تدابیر برای استقبال شکوه‌مندانه از «نوروز» تعیین می‌شوند.
پیش از برگزاری جشن شهر‌ها و روستا‌ها، محله‌ها، گذر‌ها و کارخانه‌ها ظاهری عیدانه پیدا می‌کنند. در آستانه «نوروز» کارهای خیری از قبیل کمک به نیازمندان، عیادت از بیماران و پیران و برجاماندگان صورت می‌پذیرد و در روز «نوروز» غذاهای نوروزی مانند سمنک، حلیم، سموسه‌ای گیاهی از سبزیجات، طعام‌ها و خوردنی‌های گوناگون پخته می‌شوند.
به مناسبت جشن «نوروز» هر سال در شهر تاشکند نمایش‌های زیبا و جالبی برپا می‌شود که در تمام جمهوری بی‌نظیر است. در این جشن رئیس جمهور ازبکستان حضور و ضمن سخنرانی تمام مردم کشور و مهمانان خارجی را با جشن «نوروز» تبریک و برای آنها آرزوی موفقیت و سلامتی می‌کند.
هنرپیشگان با سرود‌ها و نوا‌ها و آهنگ‌های دلنشین فرارسیدن بهار، احیای طبیعت، پاکی و پاکیزگی دل‌های انسان و آغاز کشت و کار بهاری را وصف و ترنم می‌نمایند.
جشن «نوروز» در دوره‌ای حاضر برای ملت ما عامل پاکسازی روح و روان با طبیعت، عامل تحکیم مهر و مروت، دوستی، همبستگی، برادری میان مردم، ترویج آسایش و اتحاد میان اقوام مختلف، حفظ ثروت‌های طبیعی و دعوت به ترویج آن، مرتب ساختن محیط اطراف (محله، روستا، کوی و خیابان‌های شهر، بناهای دولتی، باغ‌ها و پارک‌ها و...) گردید.
بر مبنای سنت‌های تاریخی تدارک جشن «نوروز» تجارب فراوانی به بار آورد. شکل عمده‌ای «نوروز»، تماشای کنسرت موسیقی و نیز رقص روی صحنه می‌باشد که به عنوان یک سنت مردمی بدان توجه می‌شود.
«نوروز» برای ملت ما به مثابه جشن پاکی و پاکسازی، بیداری، نوجویی و کمالات معنوی است. «نوروز» باستانی ماهیت خود را حفظ نمود و با اهداف و غایات استقلال کشور غنا و عمق دیگری یافت و در عین حال به جشن دوستی و برادری و همزیستی و همبستگی ملت‌ها تبدیل شد.
انتهای پیام
