گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ از شاعر خوب معاصر لیلا فراهانی درخواست کردیم که با تعدادی از شاعران و هنرمندان که معلولیت جسمی دارند و امکان حضور در جلسات و اماکن فرهنگی برایشان سخت و گاهی ناممکن است گفتگویی هر چند کوتاه انجام دهد تا ما در معرفی این عزیزان به جامعه سهمی ناچیز داشته باشیم. در اینجا گفتگوی لیلا فراهانی را با علی اکبر تبریزی می خوانیم:
نخست خود را معرفی کنید و بفرمایید دارای چه نوع معلولیتی هستید؟
علی اکبر تبریزی متولد اول آذر 1364 و دارای معلولیت سی پی هستم.
چطور شد به نویسندگی علاقمند شدید و از چه سالی نوشتن را شروع کردید ؟
پس از آشنایی با فضای نویسندگی و نویسندگانی که مرا تشویق به نوشتن کردند در سال 80 شروع به نوشتن اشعار خود کردم و در سال 99 اولین کتاب را که داستان سرنوشت خودم بود،به چاپ رساندم.
شما مجموعه شعرهای دیگری هم به چاپ رساندید. اسم آن مجموعه ها را به ما می گویید؟
بله . من تاکنون چهار کتاب مستقل به نام های؛ /نقطه ی امید/ سرو به باد/ خزان طلایی/ راز گل سرخ به دست چاپ سپرده ام. نا گفته نماند چهار کتاب مشترک هم با شاعران معلول و سالم به نام های: باز باران/فاصله ها/تا دریا راهی نیست/پیش نگاه تو ،را به چاپ رسانده ایم.
آیا در زمینه های دیگر فعالیتی دارید؟
در کلاس های مختلف خط نقاشی ،تئاتر،فن بیان و داستان نویسی شرکت کردم و به این رشته ها علاقمندم.
به نظر شما هر فرد برای رسیدن به اهداف و خواسته هایش چگونه باید عمل کند؟
هر فرد برای رسیدن به اهداف باید در زندگی پشتکار ،تلاش و هدفمندی داشته باشد. امثال من هم دلیلی ندارد که بخاطر نقص عضو از فعالیت های خود دست بکشیم. ما زندگی را هماهنگ با شرایط خود می سازیم
راز موفقیت خود را در چه می‌بینید؟
تلاش و پشتکار.
حرف یا پیام آخر؟: امید وارم جامعه ما معلولین را پذیرا باشد تا بتوانیم در کنار افراد سالم و با امکانات یکسان زندگی کنیم.
انتهای پیام/
درود بر جناب تبریزی، تلاش ایشان ستودنی‌ست.